Του Αλέξη Γούλα
Βαδίζουμε ολοταχώς προς την κορύφωση του Θείου δράματος. Όλοι μας προσπαθούμε να ξεχάσουμε τα προβλήματά μας και να μπούμε στο κλίμα των ημερών. Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι αυτό η ψυχούλα του καθενός μας το γνωρίζει. Έφτασαν μέρες που οι Έλληνες αγοράζουν κοτόπουλο και όχι αρνί ή κατσίκι για το πασχαλινό τραπέζι κάτι που δυστυχώς δείχνει πολλά. Εδώ λοιπόν πρέπει να φανούμε άνθρωποι.
Ο Απόστολος των εθνών Παύλος έγραψε: “Εις καιρούς χαλεπούς έσονται οι άνθρωποι φίλαυτοι, φιλάργυροι, αλαζόνες, υπερήφανοι, βλάσφημοι, γονεύσιν απειθείς, αχάριστοι, ανούσιοι, άστοργοι”. Σε αυτούς τους καιρούς ζούμε και πρέπει να αντιδράσουμε δυναμικά.
Η ανταλλαγή ευχών ήδη ξεκινήσε διαδικτυακά. Πόσο τις πιστεύουμε ή πόσο τις λέμε από συνήθεια και υποχρέωση είναι ένα άλλο ερώτημα. Ποιες θα έπρεπε να είναι οι αληθινές ευχές;
Στην πρώτη θέση η Υγεία όλων μας. Ένα αγαθό που έχει χτυπηθεί αμείλικτα από την επταετή κρίση και που κατέστρεψε οικογένειες. Πως μπορεί η υγεία να μην επηρεαστεί όταν κάποιος είναι άνεργος και βλέπει πως δεν μπορεί να καλύψει βασικές του ανάγκες ή της οικογένειας του;
Άλλη ευχή είναι το Χαμόγελο και η Ευτυχία που θα πρέπει να βιώνουμε όλοι μας. Αλληλένδετα μεταξύ τους, φανερώνουν ισορροπία και γαλήνη σε οποίους έχουν την τύχη να τα ζουν.
Η Ειρήνη είναι ένα άλλο ζητούμενο. Βλέποντας τι γίνεται γύρω μας και αναγκασμένοι να περιθάλπτουμε θύματα πολέμων ξέρουμε από πρώτο χέρι την αξία της Ειρήνης. Αρκετές είναι οι δεκαετίες που ευτυχώς απέχουμε από πολέμους κι έτσι καταφέραμε από αυτήν την πλευρά τουλάχιστον να κοιμόμαστε ήσυχοι.
Η Ομόνοια μεταξύ μας είναι μια ευχή που φοβάμαι πως είναι από τις δυσκολότερες να επιτευχθεί. Ο εγωισμός, η αλαζονεία, η έλλειψη κοινού οράματος εμποδιζουν τους Έλληνες σε πολλά επίπεδα να συνεννοηθούν για να προχωρήσουν παρακάτω. Αδυνατούμε να δούμε πως η διαφωνείες μας οδηγούν στον γκρεμό και εξακολουθούμε στον ίδιο αδιέξοδο δρόμο της χαζομάρας.
Η Ελπίδα, η πραγματική όχι η συνθηματική, είναι μια ουσιαστική ευχή που δίνει διέξοδο σε όλους μας. Αν χαθεί κι αυτή τότε δεν θα έχουμε να περιμένουμε τίποτα. Όλοι πρέπει με τις πράξεις μας να εμπνέουν την ελπίδα σε όσους την έχουν ανάγκη. Ένας λόγος, μια πράξη κάποιες φορές είναι τόσο σημαντικά για κάποιους που βρίσκονται στα όρια τους.
Τελευταία άφησα την Αλληλεγγύη. Όπου αυτή υπάρχει πραγματικά, δεν έχουμε να φοβόμαστε τίποτα. Έστω κι αν σήμερα δεν είμαστε εμείς που την έχουμε ανάγκη, μπορεί αύριο όλα να αλλάξουν και να περάσουμε στην απέναντι όχθη. Ας το σκεφτούμε καλά αυτό. Τα τελευταία χρόνια μας έχουν γεμίσει με παρόμοια παραδείγματα. Τα μάτια μας ανοικτά. Κυρίως για μικρές ανώνυμες περιπτώσεις γύρω μας. Ευτυχώς οι δομές βοήθειας στην Καβάλα κάνουν έργο και με πολύ κόπο και ξενύχτι τα καταφέρνουν καλά. Η αλληλεγγύη όμως δεν είναι αρμοδιότητα μόνο των δομών. Αγγίζει όλους μας και πρέπει να μας έχει σε εγρήγορση μόνιμα.
Πολλές μπορούν να είναι οι ευχές αλλά ας μείνουμε στις επτά παραπάνω. Ας προσπαθήσουμε γι’ αυτές κι ας κάνουμε ότι μπορούμε για να τις δούμε στα πρόσωπα και στις ζωές των συνανθρώπων μας. Αγώνας ασταμάτητος είναι η ζωή κι έτσι πρέπει να τη ζούμε. Πραγματική Ανάσταση για τις ψυχές όλων μας.