Toυ Αλέξη Γούλα
Μεγάλη η χαρά και η περηφάνια μας για το ότι είμαστε απόγονοι εκείνων των Αρχαίων Ελλήνων που στις τόσες ανακαλύψεις και κατακτήσεις, κατάφεραν να εμπαιδώσουν και τον υπέρτατο θεσμό της Δημοκρατιας. Λάμπουμε από χαρά όταν μιλάμε για τον Περικλή και τον 5ο «χρυσό» του αιώνα όπου η Δημοκρατία «άνθισε» κι άφησε παρακαταθήκη στις επόμενες γενιές.
Πράγματι, πρωτοπόρα η θέσπιση της Εκκλησίας του Δήμου που κλήρωνε εκπροσώπους και δικαστές χωρίς κομπίνες και λοβιτούρες για να δουλέψουν για τα θέματα της πόλης, άσχετα αν στην πορεία οι δημαγωγοί με το χάρισμά τους αλλοίωναν τις αποφάσεις που λαμβάνονταν. Μεγάλη η κουβέντα που υπήρχε και στους Σοφούς της Αρχαίας Ελλάδας με τη σφοδρή διαφωνία πολλών από αυτούς για τη Δημοκρατία με κύριο εκφραστή τους τον Πλάτωνα. Θεωρούσαν τον θεσμό της ως έναν κήπο που πολύ εύκολα «φυτρώνουν» σκάνδαλα και κακοδιαχείριση.
Με το πέρασμα των αιώνων, πολλά κράτη -κυρίως τα δυτικά- προσπάθησαν να εντάξουν στοιχεία εκείνης της Δημοκρατίας, άλλες φορές με επιτυχία κι άλλες όχι, για να έρθουμε στα χρόνια μας που οι λέξεις έχουν χάσει το νόημα τους ολοκληρωτικά.
Σήμερα τιμούμε την εμπέδωση της Δημοκρατίας στη χώρα μας. Μιας Δημοκρατίας που κι αυτοί που την κατέλησαν το 1967 το έκαναν στο όνομα της σωτηρίας της. Οι κήποι του Προεδρικού Μεγάρου θα γεμίσουν με κόσμο και χαμόγελα. Έτσι πρέπει, άλλωστε το τιμώμενο πρόσωπο είναι αγαπημένο.
Είμαστε όλοι σίγουροι πως μετά από 43 χρόνια αδιασάλευτης πορείας τα έχουμε καταφέρει; Πιστεύουμε πως οι πράξεις και οι αποφάσεις των κυβερνώντων καθημερινά τιμούν τον θεσμό της Δημοκρατίας; Ο λαός στο όνομα του οποίου γίνονται όλα, είναι περήφανος για τους ηγέτες του και την ποιότητα της Δημοκρατίας που απολαμβάνει; Άραγε τι είναι αυτό που καταφέρνει τις πολύ καλές προθέσεις να τις μετατρέπει σε αλαζονεία και εγωισμό; Τι είναι αυτό που μετατρέπει τον κυβερνήτη σε εξουσιαστή;
Πάντα υπάρχουν οι πολύ καλές προθέσεις που χάνονται όμως στην προσπάθεια ελέγχου των πάντων. Κυβέρνησης, κόμματος, ενημέρωσης, δικαστών, ψηφοφόρων. Κι αν χαθεί λίγη Δημοκρατία δεν χάθηκε ο κόσμος. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Έτσι περνάνε τα χρόνια, οι ευκαιρίες φεύγουν, οι νέοι που μπήκαν για να δυναμώσουν τη Δημοκρατία και να αλλαξουν την πολιτική, χάθηκαν μέσα σε ψέμματα και παλινωδίες και όλοι εμείς παρακολουθούμε άναυδοι, για μια ακόμη φορά τη Δημοκρατία και δυστυχώς την Ελλάδα μας να μικραίνει επικίνδυνα.
Τα μηνύματα από τους καλοκουρεμένους κήπους του Μεγάρου θα είναι αισιόδοξα, ενωτικά, όχι χλιδάτα λόγω μνημονίων και σίγουρα χαμογελαστά. Έτσι αξίζει στην εορτάζουσα. Τι κι αν 364 μέρες την βιάζουμε συνειδητά και άτιμα. Σήμερα γιορτάζει και την τιμούμε κανονικά.
Από αύριο συνεχίζουμε….