Tου Αλέξη Γούλα
Ξαφνικά, από ένα τυχαίο γεγονός άρχισαν και ηχούν τα τύμπανα του πολέμου. Το γεγονός της σύλληψης των δύο Ελλήνων στον Έβρο μοιάζει να είναι η αφορμή -αν και οι αιτίες είναι οι πολλές και συνεχόμενες διεκδικήσεις των εξ ανατολών γειτόνων μας. Όλα τα στοιχεία δείχνουν μια κρίση που κορυφώνεται και που έχει ως αιτίες της τις εξορύξεις στην Κύπρο κι όλα όσα θα σηματοδοτήσει η έναρξή τους εκεί.
Δυστυχώς σε αυτές τις περιπτώσεις δεν βοηθά καθόλου η διάδοση των απίστευτων ειδήσεων του διαδικτύου και πιστεύω πως μόνο καλό δεν κάνει η ανεξέλεγκτη αναπαραγωγή τους. Δυστυχώς επίσης, στις μέρες μας απουσιάζει εντελώς η εθνική συναίνεση, κάτι απαραίτητο όταν φτάνεις σε μονοπάτια που ίσως δεν έχουν επιστροφή. Αντίθετα, γινόμαστε μάρτυρες μιας απαράδεκτης “πολεμικής” αντιπαράθεσης όλων των κομμάτων τα οποία δεν έχουν αντιληφθεί τι συμβαίνει και πόσο πίσω μπορεί να μας οδηγήσει ένα… στραβοπάτημα.
Η Τουρκία δεν έχει να χάσει πολλά. Βρίσκεται εδώ και καιρό σε διάφορους πολέμους, γεγονός που έχει πληρώσει με τις ζωές νέων ανθρώπων της, καθώς επίσης βρίσκεται και στο επίκεντρο «τυφλών» τρομοκρατικών αστικών χτυπημάτων που μηδένισαν τον τουρισμό της. Έτσι, η κυβέρνησή της, μια παράλογη και ακραία ισλαμιστική κυβέρνηση, προσπαθεί με προκλήσεις να κρατήσει ψηλά το φρόνημα της χώρας. Κόντρα σε μια ευρωπαϊκή προοπτική, μαλώνει με τους Ευρωπαίους, τους παραδοσιακούς συμμάχους της τους Αμερικάνους, τους αραβικούς λαούς, το Ισραήλ και φυσικά… με εμάς.
Με συνοριακές προκλήσεις όπου κάτι το συνηθισμένο παρουσιάζεται ως το μεγάλο παιχνίδι κατασκόπων δεν μπορεί να πείσει ούτε καν τους δικούς της ανθρώπους.
Πρόβλεψή μου είναι πως ο Ερντογάν θα βάλει σε μεγάλους μπελάδες τους γείτονες. Ήδη η αίσθηση που επικρατεί είναι πως η χώρα αντί να βαδίζει μπροστά κάνει πολλά βήματα πίσω. Οι ελευθερίες των πολιτών και κυρίως των γυναικών γυρίζουν δεκαετίες πίσω κάτι μη αποδεκτό ακόμα και για μια μεγάλη μερίδα πολιτών στην Τουρκία. Διώξεις και φυλακίσεις είναι η συνηθισμένη πρακτική για όποιον δεν… προσκυνήσει τις επιλογές του καθεστώτος.
Ερχόμαστε στη δική μας πλευρά. Υπάρχει μια ευκολία πολλών συνανθρώπων μας να ετοιμάζουν τα καριοφίλια για να «βγουν» στο βουνό. Πράγματι, η εξέλιξη με τους δύο στρατιωτικούς μας είναι κακή και άδικη, όχι όμως τέτοια που να δικαιολογεί τέτοιον ξεσηκωμό. Όχι γιατί δεν το αξίζουν. Το αντίθετο μάλιστα. Αλλά είναι μια στοχευμένη άνανδρη πράξη που πρέπει να επιλυθεί σε άλλο επίπεδο από αυτό του αντιστασιακού βήματος του διαδικτύου. Κάποιοι δεν μπορούν να αντιληφθούν πως η εμπλοκή είναι η τελευταία μας επιλογή και αυτό γιατί είμαστε χώρα ευρωπαϊκή με διαφορετική χάραξη και στόχους. Ίσως κάποιοι δεν μπορούν να φανταστούν τι θα συμβεί σε μια πολεμική σύρραξη λίγων ωρών στο Αιγαίο. Ο τουρισμός μας θα καταρρεύσει με αποτέλεσμα προσπάθειες χρόνων να «πέσουν» στο κενό. Μιλάμε για τη μοναδική μας βαριά βιομηχανία. Κι όλα αυτά για να αποδείξουμε πως σταθήκαμε ανίκανοι να καταφέρουμε να ενεργοποιήσουμε την πραγματικη μας δύναμη που είναι το Διεθνές Δίκαιο που όσο κι αν δεν αντιλαμβάνονται οι γείτονές μας είναι με το μέρος μας.
Τι είναι αυτό που μας χρειάζεται λοιπόν; Ψυχραιμία και σύνεση. Μέτρο και λογική. Σοβαρότητα και εθνική συναίνεση. Ό,τι δηλαδή λείπει από απέναντι. Ας μην ακολουθήσουμε το παιχνίδι άμυαλων ηγεσιών και ας πορευτούμε με ειρήνη.
Ο πόλεμος μπορεί να περιμένει…