Του Αλέξη Γούλα
Είναι σαν κάποιος να μας έχει καταρραστεί σαν χώρα και πάντα ψάχνουμε τρόπους να διχάσουμε τον λαό μας. Όταν όλοι έχουν βρει τρόπους να είναι μονιασμένοι και να δημιουργούν, εμείς τρωγώμαστε ασταμάτητα χωρίς αιτία και για χάρη αυτών που ποτέ δεν μας βοήθησαν πραγματικά. Όμηροι στρατηγικών σχεδιασμών, είμαστε ανίκανοι να βάλουμε μπροστά τον εδώ και δέκα χρόνια δοκιμαζόμενο λαό, προχωρώντας σε πράξεις που μεγαλώνουν το χάσμα μιας γενιάς που είχε την τύχη να μη ζήσει εμφυλιοπολεμικές καταστάσεις.
Το Σκοπιανό ζήτημα ταλανίζει την πολιτική ζωή του τόπου εδώ και δεκαετίες με παραλείψεις και λάθη που έδωσαν τη λανθασμένη εντύπωση στους γείτονές μας πως μπορούν να λένε και να διεκδικούν ό,τι θέλουν. Φτάσαμε να υπομένουμε γιορτές και πανηγύρια μέσα στην ελληνική επικράτεια με την ανοχή και στήριξη των Σκοπιανών, που είχαν ως διακύβευμα το ότι υπάρχουν καταπιεσμένοι “Μακεδόνες” της “Μακεδονίας του Αιγαίου” που έπρεπε να απελευθερωθούν από τους “καταπιεστές” Έλληνες.
Σύλλογοι και σωματεία έκαναν προσφυγές επιδιώκοντας την καταδίκη της Ελλάδας σε ευρωπαϊκό επίπεδο, δυστυχώς με τη βοήθεια νεολαιών που στη συνέχεια βρέθηκαν στην κυβέρνηση, φέρνοντας τη χώρα σε εξαιρετικά δύσκολη θέση.
Έτσι φτάσαμε ξαφνικά στην απόφαση της κυβέρνησης, κατόπιν πιέσεων του γερμανικού και αμερικανικού παράγοντα να φέρνει στις προτεραιότητες της την “επίλυση” του πολυετούς αυτού προβλήματος. Δύο άνθρωποι, ο πρωθυπουργός και ο υπουργός Εξωτερικών κατ’ εντολή κάποιων, αψηφώντας τους υπόλοιπους αρχηγούς κομμάτων και τη Βουλή προχώρησαν στην υπογραφή μιας συμφωνίας ζητώντας εκ των υστέρων τη στήριξη της. Δύο άνθρωποι πήραν το βάρος μιας απόφασης που απ’ ότι δείχνουν πολλές διαφορετικές δημοσκοπήσεις έρχεται σε αντίθεση με τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού σε ποσοστά που ξεπερνούν το 70%.
Ενώ λοιπόν η κυβέρνηση θα είχε κάθε δικαίωμα να εξαγγείλει ένα δημοψήφισμα για να ξεκαθαρίσει τα πράγματα και για να σώσει την αριστερή της τιμή που επιβάλλει τα δημοψηφίσματα ως τρόπο έκφρασης του λαού, απαξιώνει τους πάντες με μια ρητορική που την καταβαραθρώνει ακόμη και στη συνείδηση των δικών της, μη φανατικών ψηφοφόρων.
50 περίπου είναι οι βουλευτές που προέρχονται από τη Βόρεια Ελλάδα και προτίθενται στα πλαίσια διατήρησης μισθών 3 ή 4 μηνών να ψηφίσουν αυτό που ονόμασαν επωφελή συμφωνία, ταπεινωτικό συμβιβασμό θα πω εγώ. Απλά να ξέρουν πως στις επόμενες εκλογές από τους 50 είναι ζήτημα αν θα καταφέρουν οι 6 να ξαναβρεθούν στα βουλευτικά έδρανα.
Αξίζει άραγε αυτός ο συμβιβασμός;
Αξίζει η υποτέλεια σε οδηγίες αυτών που βρίζατε για χρόνια;
Αξίζει στο μέλλον να βλέπετε τους ηγέτες των Σκοπίων να μας κάνουν πλάκα αναφέροντας παντού τη δημοκρατία τους ως Μακεδονία, γιατί ξέρετε πως αυτό θα κάνουν;
Αξίζει αυτό να συμβεί με τη δική σας ψήφο;
Την Κυριακή 20 Ιανουαρίου 2019 ακολουθεί ένα ακόμα συλλαλητήριο. Το κρισιμότερο, θα έλεγα εγώ. Αυτό που εκ των προτέρων οι κυβερνώντες θα πουν πως είναι μια συνάθροιση 20-30 χιλιάδων φασιστών και ακραίων.
Έχοντας την τύχη να γνωρίζω, την Κυριακή μια μεγάλη έκπληξη θα περιμένει την κυβέρνηση και όσα διαολοσκορπίσματα αποφάσισαν πως θα πουλήσουν τη Μακεδονία. Η συμμετοχή θα τους κάνει να ξανασκεφτούν καλά τι πάνε να κάνουν. Έστω κι αν μαθηματικά τα πρόθυμα κουκιά υπάρχουν θα το σκεφτούν καλά.
Το δικό μας καραβάνι θα ξεκινήσει το βράδυ του Σαββάτου στις 11 από την πλατεία Ηρώων (σημαίες). Με απόφαση της Μητρόπολης, της Δημάρχου και του Αντιπεριφερειάρχη θα υπάρχουν λεωφορεία για όσους αισθάνονται ακόμα ζωντανοί. Αφήνουμε στην άκρη τις κομματικές μας προτιμήσεις και όλοι μαζί προσπαθούμε ειρηνικά ν’ αποτρέψουμε ένα πολύ ύποπτο αριστερό “λάθος”. Απαιτείται μεγάλη προσοχή στις προβοκάτσιες που σίγουρα για μια ακόμα φορά θα υπάρξουν από τους λεβέντες με τα μαντίλια και τις κουκούλες που παίρνουν μεροκάματο…
Την Κυριακή έξω από το Σύνταγμα θα είμαστε εμείς, οι πολλοί διαφορετικοί, αυτοί που λένε όχι στους Γερμανούς, τους Αμερικανούς και τους Σκοπιανούς. Μέσα στη Βουλή, στα υπουργικά έδρανα, στη μια πτέρυγα της πλειοψηφίας και σε έξι σκόρπια έδρανα θα είναι αυτοί που πήραν εντολές, όπως κι αν ονομάζονται διαχρονικά.