Πονάει η ψυχή μου, έλεγε η φίλη και συνάδερφός μου Γεωργία Ποιμενίδου, που έχασα λίγους μήνες πριν από καρκίνο. Ακούω ακόμα τη φωνή της, μέσα μου ουρλιάζει η Δικαιοσύνη -δικό της πρωταρχικό ζητούμενο- με το αίτημα της Ελευθερίας- δική μου θεότητα από τα χρόνια της νεότητας. Γι’ αυτό γράφω «ευκαιριακά» και «κατά το δοκούν».
Αφορμή για να επανέλθω στο ζήτημα των ημερών, μου δίνει ο άδικος και μειωτικός, για το πρόσωπό μου, σχολιασμός του γνωστού αρθρογράφου, που χωρίς να με κατονομάζει- ούτε το όνομά μου, κύριε Μπάμπη Γαμβρέλη;- με φωτογραφίζει ως «γνωστή φιλόλογο» που εκφράζομαι «ευκαιριακά» και «κατά το δοκούν», δηλαδή όταν με συμφέρει, και ως εκ τούτου με εξαιρεί από την ουσιαστική συμβολή μου στον δημόσιο διάλογο. Κι αυτό γιατί την «λέω» σε συλλογικότητες όπως οι «ενεργοί» και «αλληλέγγυοι» και γράφω «ξεκάρφωτα».
Διαβάστε το επίμαχο άρθρο του Μπάμπη Γαμβρέλη εδώ
Η επιστολή μου, κατά τον γνωστό δημοσιογράφο, δεν προσφέρει τίποτα, αφού υπονοείται πως εκφράζω κοινοτοπίες, πράγματα που όλοι μας ξέρουμε, και εξυπηρετεί τα «συμφέροντά» μου και μόνο κι όχι το κοινό καλό. Επομένως η φωνή μου απαξιώνεται, αποδυναμώνεται και πετιέται στον κάλαθο των αχρήστων, αφού «είμαι είδος άμοιαστο» και δεν ταιριάζω σε «συλλογικότητες».
Διαβάστε την ανοιχτή επιστολή της Ελένης Γαραντούδη εδώ
Το δικαίωμά μου να εκφράζομαι επιλεκτικά, κύριε αρθρογράφε, εκπορεύεται πρωτίστως από την ιδιοσυγκρασία μου και θεωρώ πως δικαιολογείται και από τη μη επαγγελματική μου ενασχόληση με τον δημόσιο λόγο, αφού δεν είμαι πληρωμένη δημοσιογράφος, άρα γράφω με τους δικούς μου όρους, όταν «με καίει» ένα θέμα, το γνωρίζω σε βάθος και σε πλάτος και ίσως επηρεάζει δραματικά τη ζωή μου.
Γνωστή δεν είμαι στην πόλη, ούτε το επιδίωξα να γίνω, επομένως με γνωρίζουν μόνο όσοι έτυχε να συνεργαστούν μαζί μου, οι μαθητές μου, οι γονείς τους, οι συνάδερφοί μου και οι συνεργάτες μου σε Συλλόγους όπου προσέφερα, χωρίς να πληρώνομαι με χρήμα- παρά μόνο με τη «δόξα» των αφανών. Μια ζωή αρκέστηκα στο μισθό μου, που μου ήταν αρκετός, χωρίς να κάνω ιδιαίτερα και χωρίς να αμείβομαι ή να αποκομίζω άλλα οφέλη για την επιπλέον δράση μου και τις εθελοντικές δραστηριότητές μου. Πόσοι άραγε μπορούν να το πουν αυτό δημόσια για τον εαυτό τους, σήμερα στην πόλη τους, χωρίς να γίνουν καταγέλαστοι; Εσείς μπορείτε;
Το «γνωστή φιλόλογος» είναι τίτλος που με εκπλήσσει. Το προσέθεσε ο κύριος εκδότης σας, που έτυχε να με γνωρίσει δια ζώσης τελευταία, καθώς συνεργάστηκα, και πάλι αμισθί, στην έκδοση που εξαιρετικά επιμελήθηκε για τον ποιητή Ιωάννη Κωνσταντινίδη. Το βιογραφικό μου και η δράση μου δεν υπάρχει δημοσιευμένο πουθενά, γιατί ποτέ δεν διεκδίκησα τίποτα που να επιβάλλει κάτι τέτοιο – π.χ. τίτλους, αξιώματα και τιμές. Ούτε επικαλέστηκα την φιλολογική μου ιδιότητα ή επάρκεια, για να δημοσιοποιήσω την αντίδρασή μου στην αδικία που ένιωσα να γίνεται στη γειτονιά μου.
Επικαλέστηκα το δικαίωμα του πολίτη χωρίς προσδιορισμούς, χωρίς καθόλου να ειρωνεύομαι τις έννοιες της αλληλεγγύης και της συλλογικότητας, που παραμένουν ιδανικά μου και συνεχίζω να τις υπηρετώ. Υπερασπίζομαι, λοιπόν, το δικαίωμα στο δημόσιο λόγο –που συνιστά και υποχρέωση- του κάθε συμπολίτη, του κάθε συνδημότη και επιπλέον κατοίκου Παναγίας, και χαίρομαι για την διεύρυνση του κύκλου των συμμετεχόντων, χωρίς να απαξιώνω τη συμβολή κανενός, αντιθέτως καλώντας σε συστράτευση όλους μας. Όσο πιο πολλοί, τόσο δυναμώνει η φωνή μας. Ο καθένας συνεισφέρει με τον τρόπο του και βάζει το δικό του λιθαράκι.
Εν κατακλείδι, και γιατί με προκαλέσατε, διεκδικώ τον τίτλο του «ενεργού» και «αλληλέγγυου» κατοίκου Παναγίας, κι αν θέλετε, και δεν γνωρίζετε, μπορώ να σας εξηγήσω τι έχω κάνει τόσα χρόνια, για να αξιώνω τους τίτλους αυτούς κι όχι να τους απαξιώνω- και διαφωνώντας… συμφωνώ μαζί σας σε πολλά, σε αυτά που μας ενώνουν, για να πάμε παρακάτω με καλύτερο βηματισμό, όχι παραπαίοντας κι αλληλοσπαρασσόμενοι.
Ελένη Γαραντούδη