Την μια μονότονη ημέραν άλλη
μονότονη, απαράλλακτη ακολουθεί. Θα γίνουν
τα ίδια πράγματα, θα ξαναγίνουν πάλι…»
Κ. Π. Καβάφης.
Όλοι, όλο αυτό τον καιρό είμαστε διασωληνωμένοι στις κοινωνικές ΜΕΘ. Με το #ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ, έχουμε χάσει τις ορίζουσες της ζωής: Το χώρο και τον χρόνο. Ο χώρος μας ορίζεται, περιορίζοντάς μας στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού. Ο χρόνος, κατά τρόπο ανερμήνευτο, γίνεται άχρονος. Οι μέρες, οι βδομάδες απομόνωσης κυλούν με καβαφική μονοτονία. Μοιάζουμε με κρατούμενους που από τον εγκλεισμό τους έχουν χάσει κάθε επαφή με το χρόνο.
Τι κι αν έχουμε Μεγαλοβδόμαδο; Τι κι αν σε λίγες μέρες περιμένουμε την Ανάσταση; Αυτό που ζούμε είναι η ζωή στην κοινωνική μας ΜΕΘ. Για να το πούμε αλλιώς. Ζούμε τη” ζωή εν τάφω.” Κι’αυτό γιατί, όταν παύεις να κάνεις σχέδια για το αύριο, στην ουσία παύεις να ζεις. Κάθε βράδυ που πλαγιάζεις πασχίζεις να κάνεις σχέδια για την καινούρια μέρα. Όμως, όσο κι’ αν προσπαθείς, δεν το καταφέρνεις. Μόνη ελπίδα και ευχή η μέρα που ξημερώνει να’ναι ίδια μ’αυτήν που έφυγε. Για ένα και μόνο λόγο. Γιατί ο ύπουλος εχθρός δεν βρήκε ανοιχτή την πόρτα του σπιτιού σου. Γιατί η απομόνωσή σου έγινε το προστατευτικό κουκούλι της ύπαρξής σου. Γιατί κατόρθωσες να επιζήσεις μακριά από δουλειές, μακριά από φίλους και συντρόφους και κυρίως μακριά απο λατρεμένα πρόσωπα που σε’φεραν κι έφερες στη ζωή. Μακριά τελικά απ’τον ίδιο σου τον εαυτό. Καθώς όλα αυτά είναι ο εαυτός σου…
Κάποτε θα ‘ρθει η στιγμή που θα λυτρωθούμε απ’ αυτόν τον εφιάλτη. Θα ξαναβρούμε, μας λένε, τις ζωές μας. Όμως με πόσες πληγές ανοιγμένες; Πού θα βρούμε το κοινωνικό οξυγόνο για να οξυγονωθεί η ισχαιμική κοινωνία; Με ποια συντροφικότητα θα βαδίσουμε στους δρόμους, όταν το διπλανό μας θα τον νιώθουμε ως εν δυνάμει απειλή για τη φυσική μας ύπαρξη; Με ποια οικονομικά δεκανίκια θα πορευτούμε μέσα σ’ένα οικονομικό και κοινωνικό ερειπιώνα; Τα πρώτα βήματα του Άρμστρονγκ στη Σελήνη φαντάζουν πιο σίγουρα απ’ αυτά που θα κληθούμε να κάνουμε την επόμενη μέρα, τη μέρα της εξόδου.
Περιμένουμε την αναστάσιμη ημέρα της εξόδου. Όμως ποια Ανάσταση προσμένουμε, όταν ο αγρότης θα βρεθεί στο χωράφι του με απουλητη και ριμαγένη τη σοδειά του. Όταν ο κτηνοτρόφος θα βρεθεί στο μαντρί του με τα χιλιάδες απούλητα αμνοερίφιά του. Όταν ο εργάτης κι ο ιδιωτικός υπάλληλος θα τελεί υπό εργασιακό καθεστώς αναστολής ή ως “δανεικός” καθ’υπαγόρευση του ΣΕΒ, του κατ’ ουσίαν χαράκτη της οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης.
Δανεική δουλειά, κ. Μητσοτάκη, δεν υπάρχει, καθώς δεν υπάρχει δανεική ζωή.
Αν Ανάσταση κατά τους κυβερνώντες σημαίνει τον θάνατο εκατοντάδων χιλιάδων εμποράκων. Αν Ανάσταση γι’ αυτούς σημαίνει τον ακρωτηριασμό μέσω ΠΝΠ των δημοκρατικών κατακτήσεων του λαού και τη στοχευμένα βαθμιδωτή στέρηση ατομικών δικαιωμάτων. Αν Ανάσταση για τα εξαπτέρυγα του νεοφιλελεύθερου κυνισμού σημαίνει τον κοινωνικό ευτελισμό και εξευτελισμό μέσω των voucher των 600 ευρώ των επιστημόνων τη στιγμή που δίνονται 50 εκατομμύρια ρεγάλο στους πολιτικούς τους φίλους των ιδιωτικών ΙΕΚ. Αν κατ’ αυτούς Ανάσταση σημαίνει ότι το μαξιλάρι των 37 δις που με αίμα του λαού εξασφαλίστηκε θα το ροκανίσουν παρέχοντας αφειδώς χρήμα στους πολιτικούς τους φίλους, κατά το «παλιά μου τέχνη κόσκινο», τότε κάποιο λάθος έχουν κάνει στον σχεδιασμό τους.
Οι κυβερνώντες -ως σαράφηδες της πολιτικής- επιχειρούν να κάνουν πολιτικό ταμείο προσποριζόμενοι, με τα μυαλά τους, τα όποια οφέλη από τη διαχείριση της υγειονομικής κρίσης. Κυρίως όμως να κρύψουν τις ανομολόγητες προθέσεις τους για το κοινωνικό ξεθεμέλιωμα που επιχειρούν. Αγνοούν ωστόσο, μέσα στην αλαζονεία τους, το κοινωνικό τσουνάμι που επέρχεται.
«Ύβρις φυτεύει τύραννον»
Κι αυτή την υβριστική συμπεριφορά των κρατούντων η κοινωνία έχει και τη θέληση και τη δύναμη να την τιμωρήσει, καθώς «σε τούτα εδώ τα μάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει».
ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ.
Πρώτη δημοσίευση: tvxs.gr
Ο Δημήτρης Εμμανουηλίδης είναι τ. βουλευτής Καβάλας του ΣΥΡΙΖΑ