Ανασχηματισμός από τον Υπηρέτη πολλών Αφεντάδων

Ο ανασχηματισμός της Κυβέρνησης αποτελεί την πλήρη ομολογία ότι έχουμε να κάνουμε μ’ έναν πρωθυπουργό που τελεί σε ομηρία...


 

Του Δημήτρη Εμμανουηλίδη

 


Τα πυροτεχνήματα που συνοδεύουν τον ερχομό του νέου χρόνου υποδηλώνουν τις ευχές και τις ελπίδες της κοινωνίας για μια φωτεινή χρονιά. Η λάμψη τους ωστόσο διαρκεί ελάχιστα, καθώς την επόμενη στιγμή σβήνουν.

Το ανάλογο συνέβη και με τα πυροτεχνήματα του κυβερνητικού ανασχηματισμού. Έσβησαν χωρίς την παραμικρή λάμψη, αφήνοντας τον τόπο στο σκότος της ζοφερής υγειονομικής και κοινωνικής πραγματικότητας.

Πώς αλήθεια θα μπορούσαν να φωτίσουν τον ουρανό μας όταν σε δύο μόλις μήνες αφανίστηκε ο πληθυσμός μιας μικρής πόλης; Μετράμε 4.300 νεκρούς, θύματα της αβελτηρίας της μητσοτακικής κυβέρνησης, καθώς το 80% των απωλειών χάθηκε εκτός των ΜΕΘ από την εγκληματική ιδεοληψία των αρμοδίων να θεωρήσουν τη δημιουργία ΜΕΘ «πεταμένα λεφτά».

Πώς μπορεί να φύγει ο ζόφος από την κυνική λαφυραγώγηση του εσμού των κυβερνητικών στελεχών πάνω στα προγραμματισμένα εμβόλια για την αναγκαία θωράκιση γιατρών και νοσηλευτών που ακόμη περιμένουν να ενταχθούν στα βαρέα και ανθυγιεινά;

Πώς μπορεί να λησμονηθεί το φιάσκο του «επιτελικού σχεδιασμού» του εμβολιαστικού προγράμματος με την υποεκατονταπλάσια διανομή των εμβολίων και χωρίς την παραμικρή αιτιολόγηση της αναβολής των εμβολιασμών;

Πώς μπορεί να ερμηνευτεί και πολύ περισσότερο να γίνει αποδεκτό – από τον πολίτη που δεν έχει υποστεί λοβοτομή από τα ΜΜΕ- το αλαλούμ των κυβερνητικών αποφάσεων όλο τον τελευταίο καιρό;

Ας μη γελιόμαστε. Ο σημερινός ανασχηματισμός επιβράβευσε τα εγκληματικά λάθη στη διαχείριση της πανδημίας, το χάος στα σχολεία, το μπάχαλο στην οικονομία.

Ποιος άραγε ο λόγος αυτής της αδυναμίας του πρωθυπουργού να προχωρήσει με τον ανασχηματισμό στις απαιτούμενες διορθωτικές κινήσεις, ώστε να αποκτήσει το νέο κυβερνητικό σχήμα μια ελάχιστη έστω πνοή;

Να ξεφύγει από τον βάλτο που συμπαρασύρει ολάκερη την κοινωνία;

Ο σημερινός ανασχηματισμός αποτελεί την πλήρη ομολογία ότι έχουμε να κάνουμε μ’ έναν πρωθυπουργό που τελεί σε ομηρία.

Πρωτίστως τον κρατά ο μοιραίος άνθρωπος της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας, ο ακροδεξιός Αντώνης Σαμαράς. Η αναβάθμιση του πρωτοπαλίκαρού του, του Μαυρουδή Βορίδη στο Υπουργείο Εσωτερικών, πέρα απ’ την ικανοποίηση του προστάτη του, εγκυμονεί θανάσιμους κινδύνους για τη Δημοκρατία. Διαπρεπής κεκράκτης των Απριλιανών πραξικοπηματιών, αναλαμβάνει σε πανθομολογούμενη προεκλογική περίοδο να «τακτοποιήσει» με θεσμικά τερτίπια δια παντός τις ανοιχτές εκκρεμότητες με την Αριστερά.

Στον χορό των προστατευομένων από τον μοιραίο άνθρωπο δεν θα μπορούσε να μη συμπεριληφθεί ο Άδωνις.

Η «Αδωνιάδα» του αποτελεί μνημείο λόγω και έργω του πολιτικού ευτελισμού. Η εικονική αναπτυξιακή πραγματικότητα επί ημερών του, αποτελεί έργο του απύθμενου πολιτικού του θράσους. Οι τραγελαφικές παλινωδίες των υπουργικών εξαγγελιών και αποφάσεών του υπερακοντίζουν τα πλαίσια της θλιβερής ανεκδοτολογίας. Η ακατάσχετη υποσχεσιολογία προς κάθε κοινωνικό χώρο είναι ταυτόσημη της έλλειψης στοιχειώδους σοβαρότητας. Το «άφες αυτόν ου γαρ οίδε τι ποιεί» θα μπορούσε να αποτελεί το άλλοθί του.

Τελευταίο κεφάλαιο της «Αδωνιάδος» του η προ ημερών ρητή δέσμευσή του στους ανθρώπους της αγοράς για το άνοιγμά της και η μετά λίγων ωρών κυβερνητική απόφαση για επιβολή ολοκληρωτικού Lockdown.

Ο χορός των προστατευομένων του μοιραίου ανθρώπου συνεχίζεται με την υπουργό Παιδιάς Νίκη Κεραμέως. Την υπουργό που πασχίζει να επιφέρει ανεπούλωτες πληγές στο σώμα της εκπαίδευσης και να κατερειπώσει ό,τι με πολλή προσπάθεια και ενσυναίσθηση της κοινωνικής και ιστορικής ευθύνης οικοδομήθηκε από τους προκατόχους της Υπουργούς του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο ιστορικός του μέλλοντος έχει πολλά να καταγράψει για την καταστρεπτική μανία της και την ευλαβική προσήλωσή της στο δόγμα της παλινόρθωσης ενός εκπαιδευτικού συστήματος βγαλμένου μέσα από τις ζοφερές μνήμες των πέτρινων μετεμφυλιακών χρόνων.

Την ίδια στιγμή ομνύει σ’ ένα εφιαλτικό μέλλον, σχεδιασμένο από αρρωστημένους νόες ενός άκρατου και αδυσώπητου νεοφιλελευθερισμού.

Η παρέλαση των ακροδεξιών αποφύσεων του ανασχηματισμένου κυβερνητικού σχήματος, καθ’ υπαγόρευση στην ουσία του μοιραίου ανθρώπου, συνεχίζεται.

Η εμφάνιση της Σοφίας Βούλτεψη στο Υπουργείο μεταναστευτικής πολιτικής, ομού μετά του Νότη Μηταράκη αποτελεί ένα εκρηκτικό δίδυμο. Η υπουργοποίησή της σηματοδοτεί την άνευ όρων παράδοση του καυτού προσφυγικού-μεταναστευτικού προβλήματος στα ιδεολογικά πνευματικοπαίδια του σημαιοφόρου της μισαλλοδοξίας και υπαίτιου εθνικών ταλαιπωριών (βλέπε Μακεδονικό) Αντώνη Σαμαρά.

Το άρωμα του ακροδεξιόστροφου ανασχηματισμού δε θα μπορούσε να μην συμπεριλάβει και τον υιό Πλεύρη ως κοινοβουλευτικό ακροδεξιό κεκράκτη, ομού μετά του ομογάλακτου Βρούτση.

Όμως η ομηρία του Μωϋσέως δεν εξαντλείται με την περίπτωση Σαμαρά.

Η ανάρρησή του στην ηγεσία της ΝΔ το ’16 και η μετέπειτα πρωθυπουργία του έγινε με την υπογραφή ανομολόγητων συμβολαίων, που ωστόσο ο χρόνος τα αποκαλύπτει.

Έτσι δικαιολογείται η παραμονή στον Υπουργικό θώκο του Υπουργείου Πολιτισμού, της Λίνας Μενδώνη της κηδευομένης από τον αρχιτέκτονα της σύμπλευσης της «πεφωτισμένης» πτέρυγας του ΚΙΝΑΛ με τη ΝΔ, Ευάγγελο Βενιζέλο.

Τι κι αν η Βενιζέλου στη συμπρωτεύουσα βανδαλίζεται. Τι και αν πέφτει το «πούσι» στον Αρχαιολογικό χώρο των Μυκηνών. Τι κι αν ο Ιλισσός μετά από 2.500 χιλιάδες χρόνια αλλάζει κοίτη και από την Καλλιρρόης ανεβαίνει στην τσιμεντοστρωμένη κοίτη της Ακρόπολης. Τι κι αν για πενήντα χρόνια στέλνει σε μισεμό τον πολιτιστικό μας πλούτο. Τι κι αν καταδικάζει τους ανθρώπους της τέχνης και του πολιτισμού σε αναίσχυντη απαξίωση. Ο προστάτης της τής διασφαλίζει το ρόλο της μιμόζας της αισχυντηλής.

Όμως εξ ίσου ή και περισσότερο οδυνηρή για την κοινωνία ομηρία είναι η εξάρτηση του Μωϋσέως από τη διαπλοκή, καθώς είναι πειθήνιος τηρητής των ανομολόγητων συμβολαίων σ’ αυτή τη συμφωνία κυρίων που ευαγγελίζεται τον ολοκληρωτικό κοινωνικό καιάδα. Τέτοια συμφωνία, ώστε με το αζημίωτο, έναν πεντηκονταμελή θίασο «αρίστων» –για του λόγου το αληθές «αχρήστων»– να τον εμφανίζουν με τα μιντιακά τους λιβανιστήρια ως την πλέον αποτελεσματική κυβέρνηση της μεταπολίτευσης.

Όμως η πραγματικότητα είναι τιμωρητική για όσους πασχίζουν να την αγνοήσουν και περισσότερο να τη διαστρεβλώσουν.

Και είναι τότε που η οργή του κόσμου, φουσκωμένο ποτάμι, θα τους παρασύρει –δυστυχώς παρασέρνοντας στον όλεθρο ολάκερη την κοινωνία–, πρωτίστως όμως τους ελαχίστους περιώνυμους φίλους της Μητσοτακικής ή μάλλον Λουδοβίκειας συντροφιάς.

Και είναι τότε που η κοινωνία για μια ακόμη φορά θα νιώσει την ανάγκη να προστρέξει στην Αριστερά.

Γιατί η μοίρα το θέλει να την καλεί στα δύσκολα.


Ο Δημήτρης Εμμανουηλίδης είναι τ. βουλευτής Καβάλας του ΣΥΡΙΖΑ