ΟΣεφέρης στις Δοκιμές του επισημαίνει πως «χωρίς την αντίσταση και το βάρος των πραγμάτων που πρέπει να αρθρώσουμε, ύφος δε θα έχουμε ποτέ… Ύφος είναι οι δυσκολίες που βρίσκει ένας άνθρωπος για να εκφράσει τις απόψεις του. Ύφος είναι ο άνθρωπος, όπως διδάσκει ένα σοφό ρητό».
Ποιο στην περίπτωση της δήλωσης του Βασίλη Βασιλικού ήταν το βάρος των πραγμάτων που όφειλε να αρθρώσει; Ποια αντίσταση έπρεπε να εγείρει; Είναι προφανές –μέσα από τη μακρόχρονη πνευματική, κοινωνική και πολιτική του διαδρομή– ότι διαχρονικά στάθηκε πολέμιος της βίας. Πολύ δε περισσότερο, της ένοπλης βίας που γεννά τη γενική κατακραυγή.
Το βάρος επομένως της δήλωσής του εστιάζεται στην ανάδειξη της ανάγκης να τηρείται ο Σωφρονιστικός Κώδικας απαρέγκλιτα, χωρίς αστερίσκους που μοιραία οδηγούν σε υποχώρηση του Κράτους Δικαίου.
Η συλλογιστική του, ξεκάθαρη μέσα στη σαφήνειά της.
Η Δικαιοσύνη έπραξε το χρέος της. Καταδίκασε τον κατά συρροή δολοφόνο σύμφωνα με τον Ποινικό Κώδικα. Στο εξής ο Σωφρονιστικός Κώδικας ορίζει τα των υποχρεώσεων και δικαιωμάτων των εγκλείστων κατά τρόπο απαρέγκλιτο.
Για την ιστορία της υπόθεσης:
Στις 11 Δεκεμβρίου του ’20 τροποποιούνται οι σχετικές διατάξεις του Σωφρονιστικού Κώδικα που αφορούν στην πρόσβαση των κρατουμένων στην άδεια, διατάξεις που ίσχυαν από το 1999.
Επιπλέον η ΝΔ, με τον Νόμο 4760/20 που ψήφισε, τροποποιεί τη διάταξη του ν.4256/2015 για τις αγροτικές φυλακές, ώστε να απαγορεύεται η μεταγωγή στις αγροτικές φυλακές κρατουμένων που καταδικάστηκαν για «εγκλήματα τρομοκρατίας».
Στις 23.12.20 ο κρατούμενος μετάγεται από τις φυλακές Κασσαβέτειας στις φυλακές Δομοκού. Σύμφωνα με τις διατάξεις του Σωφρονιστικού Κώδικα –του τροποποιουμένου από την κυβέρνηση της ΝΔ– η μεταγωγή του όφειλε να γίνει στο κατάστημα του Κορυδαλλού όπου φιλοξενείτο πριν μεταβεί στις αγροτικές φυλακές. Είναι αξιοσημείωτο ότι η απόφαση μεταγωγής του στον Δομοκό έγινε με προσωπική απόφαση της ΓΓ Αντεγκληματικής Πολιτικής και παρά την απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής Μεταγωγών.
Ο έγκλειστος ζητά να εφαρμοστεί ο Νόμος. Το ειδεχθές της κατά συρροήν εγκληματικής του δράσης προφανώς δεν παραγράφεται. Αυτή άλλωστε έχει οριστικά καταγραφεί στη συλλογική μνήμη. Το ζητούμενο εν προκειμένω βρίσκεται στο αν η συντεταγμένη πολιτεία εφαρμόζει κατά τρόπο απόλυτο αυτά που η ίδια νομοθετεί. Σ’ αυτό κάθε υπεύθυνος πολίτης πρέπει να δώσει απάντηση.
Τις τελευταίες μέρες έχουμε γίνει μάρτυρες μιας έντονης διαμάχης μεταξύ των δημοσίων προσώπων που έχει ξεσπάσει στην πόλη της Καβάλας επ’ αφορμή της δήλωσης του Βασίλη Βασιλικού και για το αν θα πρέπει να έχει το όνομά του η Δημοτική Βιβλιοθήκη της πόλης.
Εισαγωγικά, θα έλεγα ότι το τελευταίο που χρειάζεται η κοινωνία μας εν μέσω των δεινών που επέφερε η πανδημία και η διαχείρισή της είναι οι τεχνητές και a priori κατασκευασμένες εντάσεις. Εκτιμώ πως μια μερίδα συμπολιτών μας, στην προσπάθειά τους να απαλλάξουν την Κυβέρνηση από τις τεράστιες ευθύνες της όσον αφορά το ναυάγιο που επέφερε στην κοινωνία, προσπαθεί εναγώνια να αλλάξει την πολιτική ατζέντα. Σε τοπικό επίπεδο το επιχειρεί με την «αξιοποίηση» του σήριαλ της δήλωσης Βασιλικού.
Ας είμαστε επιτέλους ειλικρινείς και να απαντήσουμε στα εύλογα ερωτήματα:
- Τιμά την πόλη μας αυτή η ονοματοδοσία ενστερνιζόμενη την προσφορά του σ’ αυτήν που τον γέννησε και που με την πνευματική, πολιτική και πολιτιστική του δράση τη λάμπρυνε όσο ελάχιστοι;
- Υπάρχει κανείς που –μελετώντας τη συγγραφική και την πολιτική του διαδρομή– θα τολμούσε να ισχυριστεί ότι ο Βασίλης Βασιλικός δια βίου δεν είναι ο άνθρωπος που πολέμησε τη βία απ’ όπου κι αν αυτή προέρχεται;
- Πώς θα αποτολμούσε κανείς να τον θεωρήσει συνοδοιπόρο του αρχιεκτελεστή, όταν σ’ όλη του τη ζωή στάθηκε υπερασπιστής της Δημοκρατίας και της προστασίας της ανθρώπινης ύπαρξης;
Σ’ αυτά τα ερωτήματα κανείς θα πρέπει να δώσει απαντήσεις πριν με το δημόσιο λόγο του επιχειρήσει να θολώσει τα νερά δίκην μαλακίων που –ρίχνοντας το μελάνι– με ασφάλεια επιστρέφουν στο θαλάμι τους.
Ο Θουκυδίδης ρητά μάς υπενθυμίζει: «Δύο τα εναντιώτατα ευβουλία είναι, τάχος τε και οργήν». Και δυστυχώς την ευβουλία τους θόλωσε και η βιασύνη και η οργή. Βιασύνη, αφού χωρίς περίσκεψη θέλησαν –καθώς ο πνιγμένος απ’ τα μαλλιά του πιάνεται– να αναζητήσουν αποδιοπομπαίο τράγο για να καλύψουν τα τραγικά ελλείμματα μιας Κυβέρνησης που ολοένα βουλιάζει στον βάλτο της κοινωνικής αναλγησίας.
Η a priori οργή που τους κατέχει είναι έκδηλη. Στην περίπτωση αυτή ισχύει η λαϊκή ρήση: «Αντί να χτυπήσουμε τον γάιδαρο, χτυπάμε το σαμάρι».
Στόχος τους η οργισμένη και εναγώνια προσπάθειά τους να χτυπηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Πώς θα μπορούσε άραγε;
Ο Βασιλικός είναι ο πρώτος βουλευτής επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ. Εύκολα με τη συλλογιστική του «ράβδος εν γωνία, άρα βρέχει» με το απίθανο αυτό λογικό άλμα στο κενό, θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε τον ΣΥΡΙΖΑ, συνοδοιπόρο του αρχιεκτελεστή.
Χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τη δήλωσή του αντί να θρηνούν για τον απειλούμενο από την ίδια την Κυβέρνηση θάνατο της Δημοκρατίας.
Ωστόσο πιστεύω ότι –επειδή ακόμη δεν έχει χαθεί η κοινή λογική– όλος αυτός ο τεχνητός θόρυβος των ημερών που σκόπιμα προκλήθηκε, θα καταλαγιάσει και η πόλη μας θα αποφύγει τον διασυρμό. Άλλωστε, ο χρόνος είναι το μέγεθος εκείνο που αποκαθιστά τα πράγματα στις σωστές τους διαστάσεις.
Ο Δημήτρης Εμμανουηλίδης είναι τ. βουλευτής Καβάλας του ΣΥΡΙΖΑ