Του Μπάμπη Γαμβρέλη
Επειδή η τοπική επικαιρότητα έχει «φορτώσει» με πολλά και ενδιαφέροντα, πάμε να τα πάρουμε με τη σειρά, ξεκινώντας με τα όσα γράφτηκαν και ακούστηκαν γύρω από το Δημοτικό Ωδείο…
Πριν απ’ όλα τα αυτονόητα: το συγγραφικό έργο του Κοσμά Χαρπαντίδη, χρόνια τώρα, ανήκει στον εκλεκτό κατάλογο της ελληνικής λογοτεχνίας και η πνευματική του παρακαταθήκη θα κοσμεί αενάως τον γενέθλιο τόπο του. Εξ αυτού και μόνο, υπήρξε εντελώς άστοχη η απόπειρα των «υπερασπιστών» του να συνδέσουν το έργο του με τις (όποιες) πολιτικές ή διοικητικές ικανότητες του ιδίου. Αυτό ανήκει σε όλους και ως τέτοιο θα παραμείνει υπεράνω των θεσμικών του ρόλων και υποχρεώσεων.
Το ότι ένας καθηγητής καλείται (επισήμως) να δώσει «εξηγήσεις» για τα όσα είπε σε μία τηλεοπτική εκπομπή, είναι από μόνο του προβληματικό. Πόσο μάλλον όταν οι δηλώσεις του δεν στοιχειοθετούν κανενός είδους «παράβαση των καθηκόντων» του. Επί της ουσίας, αν κάτι επιρρίπτεται εναντίον του, αυτό είναι η πρωτοβουλία του να αρθρώσει δημόσιο λόγο και να εκφράσει τις προσωπικές του ενστάσεις και αγωνίες για τη λειτουργία του οργανισμού στον οποίο εργάζεται. Αν αυτό απαγορεύεται από κάποιον «εσωτερικό κανονισμό» θα έπρεπε να είχε γνωστοποιηθεί από την πρώτη στιγμή. Σε κάθε άλλη περίπτωση, εκτεθειμένο είναι το Διοικητικό Συμβούλιο του Δημοτικού Ωδείου. Αυτά ως προς το διαδικαστικόν του πράγματος.
Στην περίπτωση που αποδεχθούμε ότι η Διοίκηση του ΔΩΚ ορθά διαπίστωσε ότι υπάρχουν σημεία των δηλώσεων του κυρίου Μπάκα που έθιγαν τη λειτουργία του οργανισμού (αλλά και την ίδια την προσωπικότητα και το κύρος των μελών του), γιατί δεν αντέδρασε άμεσα και άφησε να «κυλήσουν» πάνω από πενήντα ημέρες μέχρι να «πάρει μπρος»; Πώς δικαιολογείται αυτή η καθυστέρηση και αυτό το «κενό αδράνειας»;
Το να «χανόμαστε στις μεταφράσεις» όρων και εννοιών, είναι πολλές φορές και ένας εύσχημος τρόπος για να «σκεπάσουμε» αρχικές μας προθέσεις. Όσο διαφωτιστικές και να είναι οι ερμηνείες περί των διαφορών μεταξύ «εξηγήσεων» και «απολογιών», δεν μπορούν να αποκρύψουν το κύριο: ότι η Διοίκηση έχει «θέμα» με τον συγκεκριμένο καθηγητή. Και από τα «συμφραζόμενα», αυτό ενδεχομένως να είναι και… χρόνιο.
Πίσω απ’ όλα αυτά όμως, μοιάζει να υποβόσκει ένα πρόβλημα μείζονος σημασίας: αυτό της απουσίας επαφής και συνεργασίας ανάμεσα στο Διοικητικό Συμβούλιο του Ωδείου και τους δασκάλους-καθηγητές του· μία σχέση εμπιστοσύνης και ειλικρίνειας που θα λειτουργεί αναγεννητικά και οραματικά· ένα καθημερινό «αγώνισμα» διαλόγου που θα γεννά πρωτοποριακές ιδέες και θα αναβαθμίζει διαρκώς τις λειτουργίες του. Ελλείψει αυτών, τα «χαρακώματα» θα παράγουν συνεχώς κλίμα εσωστρέφειας, διχασμούς και αδιέξοδα.
Δεν μπορώ να γνωρίζω πόσο «εκτονωτικά» θα λειτουργήσει η (σοφή μεν, αργή δε) απόσυρση του θέματος από τον ίδιο τον πρόεδρο του Διοικητικού Συμβουλίου. Ευχή όλων να γίνει ο προπομπός μιας νέας αρχής και η ευκαιρία μιας «εσωτερικής ειρήνης» που θα οδηγήσουν το Ωδείο σε μία νέα εποχή· που θα το βγάλουν από τις «ατραπούς των μικροτήτων» και θα το εκτινάξουν στις «λεωφόρους της δημιουργίας». Γιατί, μην το ξεχνάμε, όταν μιλάμε για το Δημοτικό Ωδείο, μιλάμε για την πολιτιστική κορωνίδα της πόλης. Που πάει να πει, μέγιστη οφειλή όλων μας, να το φυλάμε και να το προστατεύουμε σαν να πρόκειται για τα ίδια μας τα μάτια.
Και ναι, ο λύκος πάντα στην αναμπουμπούλα θα χαίρεται. Το θέμα είναι να μην τον «ταΐζουμε» με αυτά που τον θρέφουν. Μόνον τότε θα επιστρέψει στα λημέρια της απομόνωσης και μόνον τότε ο δημόσιος λόγος θα ανασάνει από τις ανθρωποφαγικές του διαθέσεις. Γιατί το πρόβλημα δεν είναι το «συγκεκριμένο Μέσο». Το πρόβλημα είμαστε όλοι εμείς και οι κατά καιρούς… τροφοδοσίες μας.
Νομίζω, ορθόν!
Το είχα επισημάνει από την αρχή ακόμη της «έξαρσης» των καταγγελιών που αφορούσαν σε πράξεις σεξουαλικών παρενοχλήσεων, βιασμών, αλλά και ακραίων συμπεριφορών: ο κίνδυνος να υπονομευτεί και να «ατροφήσει» η γενναία πρωτοβουλία των αποκαλύψεων θα εμφανιστεί όταν το πρόβλημα θα αρχίζει να «παίζει» στα Μέσα Ενημέρωσης εν είδει… θεάματος. Ενίοτε και σε αυτά των Κοινωνικών Δικτύων. Εκεί πλέον τα πράγματα θα αποκτήσουν άλλη «σοβαρότητα» και θα χρήζουν άλλης αντιμετώπισης.
Ξεκαθαρίζω: και όλα τα αποθέματα συμπάθειας να εξαντλήσω, ο τρόπος με τον οποίο επέλεξε η νεαρή ηθοποιός που συνεργάστηκε με το ΔΗΠΕΘΕ της πόλης να δημοσιοποιήσει την προσωπική της «περιπέτεια», με αναγκάζει να είμαι διστακτικός και «σφιγμένος» απέναντί της. Η επιλογή της να μετατρέψει το πρόβλημά της σε… viral, αδυνατίζει ακόμη και τα πιο ισχυρά της επιχειρήματα. Και εάν με αυτό κατάφερε να «πάρει» τα 15 λεπτά δημοσιότητας που (κατά τον Άντι Γουόρχολ) της αναλογούν, την ίδια στιγμή έγινε πρωταγωνίστρια μιας κακόγουστης παράστασης που «σκηνοθετούν» καθημερινά τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων και οι ραδιοφωνικοί σαλτιμπάγκοι.
«Βάζω πλάτες» στον Γκόνη; Όντως, «μεταφράζοντας» κανείς τα όσα προανέφερα, κάλλιστα θα μπορούσε να καταλήξει σε αυτό το συμπέρασμα. Όμως, πέρα από τις δικές μου διαθέσεις, υπάρχει το περιεχόμενο του «κατηγορητηρίου», η ασάφεια του οποίου (άλλα και το συντακτικό του μπέρδεμα) το καθιστούν εξ αρχής τρωτό και ετοιμόρροπο. Και επειδή μπορεί να ελλοχεύουν παρερμηνείες, ένα μόνο θα πω και το «αποφορτίζω»: αν η Στελλίνα Βογιατζή ήθελε να μιλήσει για τα όσα «υπέφερε» κατά το διάστημα της συνεργασίας της με τον Καλλιτεχνικό Διευθυντή του ΔΗΠΕΘΕ, θα έπρεπε να ακολουθήσει την «οδό της σοβαρότητας» και να απευθυνθεί στους διοικητικούς του παράγοντες. Και μόνο. Η επιλογή της να «πρωταγωνιστήσει» στα κοινωνικά δίκτυα, ακύρωσε και τα (έτσι κι αλλιώς) ελάχιστα των καταλογισμών της.
Εννοείται πως υπάρχει και η χαλαρή πλευρά του θέματος. Για πάμε…
Ξαφνικά, τον Νίκο τον Ξανθόπουλο (τον Θουκυδίδειο και Σωρραίο μαζί) τον πιάσανε οι ανησυχίες για το ΔΗΠΕΘΕ και ζητάει (ομού μετά της κυρίας Τσανάκα) την προσωρινή αναστολή της σύμβασης του καλλιτεχνικού του διευθυντή, μέχρι να διερευνηθεί η υπόθεση των διαδικτυακών καταγγελιών. Και όλο αυτό, για να διαφυλαχθεί το κύρος και η αξιοπιστία ενός φορέα Πολιτισμού της Καβάλας. Και ρωτάω ο έρμος: ο Νίκος ο Ξανθόπουλος έχει πατήσει ποτέ το πόδι του σε καμία παράσταση του ΔΗΠΕΘΕ;
Τώρα όμως, αγάπες μου, ετοιμαστείτε για το κορυφαίο όλων! «Μπαίνω» Facebook και βλέπω ανάρτηση στο KavalaNews με δήλωση της Κορίνας Χιώτη-Πρασσά: Ο κύριος Γκόνης δεν είναι και ο πιο εύκολος άνθρωπος για να συνεργαστεί κανείς μαζί του. Όπα, λέω, εδώ είμαστε! Με το που πάω όμως να «χτυπήσω» στην ιστοσελίδα για να διαβάσω τα ντεσού και τις λεπτομέρειες, «σκάει» από κάτω σχόλιο του Kuriakos Gkoranis και τα κάνει… πουτάνα όλα! Τον έτυχα σε καφετέρια πριν την καραντίνα βλέπαμε την ΑΕΚ απόμακρο άτομο έβγαζε κακία.. είναι για φάπες αλλά ποιος θα του τις δώσει ο Πετρόπουλος; Είχαμε τον Γιώργο τον Σίσκο αλλά τον έδιωξαν οι κομπλεξικοί γιατί ήταν ομορφόπαιδο κ είχε γκόμενες.
Εσείς θα περιγράφατε άλλο;
Ο ηγέτης της Σαουδικής Αραβίας Μπιν Σαλμάν, σε φάση… Τόλμη και Γοητεία. Τι κι αν διέταξε τον διαμελισμό του δημοσιογράφου Κασόγκι με αλυσοπρίονο. Τι κι αν έχει μετατρέψει την Υεμένη σε σφαγείο. Οι δουλίτσες να γίνονται…
Δεν είναι μόνο οι παρανομίες του ιερέα της Νέας Ηρακλίτσας στην περιοχή της Ρέμβης. Δεν είναι μόνο η ασχήμια των κατασκευών και η καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος. Δεν είναι μόνο το πνευματικό του μπουρδούκλωμα και η βεβήλωση κάθε έννοιας μέτρου και σεμνότητας. Είναι και αυτή η (έμμεση) υποστήριξη από τον Δήμαρχο Παγγαίου για τα όσα εκτρωματικά έχει υποστεί ο δημόσιος χώρος που, υποτίθεται, έχει ορκιστεί να προστατεύει από τις καταπατήσεις και τις αισθητικές βαρβαρότητες. Ντροπή και μόνο ντροπή. Αν κάτι έχει ενδιαφέρον από δω και πέρα, είναι το πώς θα αντιδράσει η Ιερά Μητρόπολη Ελευθεροπούλεως.
Επί προσωπικών (και όχι μόνον):
Η Μαρία Τσουρή (στέλεχος αυτή την περίοδο του τοπικού ΚΙΝΑΛ) μπήκε στον κόπο να απαντήσει στο σχόλιο-υπότιτλο που συνόδευε το τελευταίο μου κείμενο. Το επαναφέρω: Αλήθεια, εκείνα τα «τρελά» ποσοστά που έπαιρνε η Χρυσή Αυγή στα εκλογικά τμήματα που ψήφιζαν ΜΟΝΟ οι αστυνομικοί, δεν «κουμπώνουν» καθόλου με την αστυνομική βία; Η αντίδρασή της; Αυτούσια και… απείραχτη: 70% συριζα οι φυλακισμενοι στις εκλογες. Κουμπωνει με το συριζα και την κάλυψη δολοφονων; Ηρεμα ρωταω.
Επειδή, καιρό τώρα, διακρίνω τσιτώματα και εκνευρισμούς στις διαδικτυακές παρεμβάσεις της κυρίας Τσουρή, ας θεωρήσουμε λογοπαίγνιο το «ήρεμον» της ερωτήσεως της και πάμε στα επίδικα:
Πρώτο και κύριο: βάζοντας στο ίδιο ζύγι και ταυτίζοντας τις ψήφους σε ένα κόμμα της Αριστεράς (άσχετα κατά πόσο συμφωνεί κανείς μαζί του ή όχι) με τις ψήφους σε ένα ναζιστικό κόμμα, το μόνο που επιτυγχάνει είναι να αθωώνει πολιτικά τους δολοφόνους της Χρυσής Αυγής. Προφανώς, τα ιδεολογικά σούρτα-φέρτα της κυρίας Τσουρή και οι διαρκείς αλλαγές «κομματικών πουκαμίσων», εκτός από σύγχυση τής επιφέρουν και ταραχή. Και όχι μόνον πολιτική…
Πέρα από το πολιτικό μέρος, η κυρία Τσουρή αγνοεί βασικές πτυχές του θέματος που θίγει. Εξηγώ: Με βάση τα επίσημα στοιχεία, ο αριθμός των φυλακισμένων στις ελληνικές φυλακές αγγίζει περίπου τα 10.000 άτομα. Από αυτά, τα μισά (και λίγο λιγότερα) είναι Έλληνες, άρα και εν δυνάμει ψηφοφόροι. Πώς κατανέμονται με βάση τα αδικήματά τους; Σχεδόν 800 κρατούμενοι εμπλέκονται σε υποθέσεις ναρκωτικών· είτε ως χρήστες είτε ως χρήστες-διακινητές μικροποσοτήτων (καθότι οι χονδρέμποροι «παίζει» να είναι και… εκδότες). 850 σε υποθέσεις μικροκλοπών και άλλοι 650 σε υποθέσεις ληστειών. Ένας αριθμός της τάξης των 450 κρατουμένων διανέμονται στην κατηγορία των «διαφόρων αδικημάτων». Ήδη, με αυτά τα στοιχεία, οι μισοί και παραπάνω από τους κρατουμένους (που έχουν δικαίωμα ψήφου) εμπλέκονται σε ποινές που συναρτώνται άμεσα από τα δομικά και οικονομικά χαρακτηριστικά της ελληνικής κοινωνίας. Επιπροσθέτως –και επειδή για άλλη μία φορά «συλλαμβάνεται» αδιάβαστη (απόρροια μάλλον και της ιδεολογικής της πώρωσης)– να ενημερώσω την κυρία Τσουρή ότι η Νέα Δημοκρατία καταγράφει «πρωτιά» σε τρία σωφρονιστικά καταστήματα (Κομοτηνής, Χανίων και Χίου). «Κουμπώνει» και αυτή στην κάλυψη δολοφόνων;
Αν η κυρία Τσουρή θεωρεί ότι οι ψήφοι ενός κρατούμενου χρήστη ή ενός κλεφτρονιού, «μαγαρίζουν» τα κόμματα που τις εισπράττουν, θα της κάνει καλό να επισκεφτεί μία ημέρα το Σχολείο των φυλακών Κορυδαλλού και να μιλήσει με τους δασκάλους και τους μαθητές-κρατούμενους. Και αν επιμένει, ας κάνει και μία περασιά από τη Μονάδα Απεξάρτησης του ΚΕΘΕΑ που λειτουργεί εντός των φυλακών για να δει τον προσωπικό αγώνα που δίνουν εκεί οι εξαρτημένοι. Εγώ ένα μόνο θα της πω: είναι μεγάλη τιμή να σε ψηφίζουν αυτοί οι άνθρωποι. Και αν ήμουν στη θέση του ΣΥΡΙΖΑ, θα ένιωθα περήφανος.
Όπως τιμή για την Ελλάδα ήταν και οι «άτακτοι» της κλεφτουριάς που πολέμησαν με τις ομάδες των οπλαρχηγών του ’21, όπως τιμή για την Εθνική Αντίσταση ήταν οι «παράνομοι» που βρέθηκαν στα ίδια χαρακώματα με τους αντάρτες του ΕΑΜ, όπως τιμή για τους εξόριστους αριστερούς και κομμουνιστές ήταν οι παρέες με τους συνυπάρχοντες ποινικούς. Τα γράφει και ο Χρόνης Μίσσιος…
Όμως, το πιο τραγικό στην περίπτωση της κυρίας Τσουρή είναι η αποδοχή που έχουν οι απόψεις της από ένα (μικρό, άλλα ενδεικτικό) ακροατήριο που συνυπογράφει με Like τα όσα υποστηρίζει. Και ναι, αν δεν την ενοχλεί ότι μαζί της συντάσσεται κάποιος που κοινοποιεί «πειραγμένη» διαφήμιση της Lacta που παρουσιάζει τον Τσίπρα με τον Κουφοντίνα ως ομοφυλόφιλο ζευγάρι, τότε η κατρακύλα της είναι μη αναστρέψιμη.
Σας το είπα, σας το ξαναλέω: φοβού τους ισαποστάκηδες και τους ναιμεναλλάδες. Μάστιγα, διαρκώς επιδεινούμενη!
Επί των υπολοίπων…
Επειδή διάβασα μία ανακοίνωση της Νέας Δημοκρατίας που έλεγε ότι έχει ξεκάθαρη θέση, σταθερά και διαχρονικά για το δικαίωμα των γυναικών στην άμβλωση και το θέμα αυτό έχει λυθεί για την ελληνική κοινωνία εδώ και δεκαετίες, καταθέτω αυτό για την… ανατροπή!
Στέλιος Κυμπουρόπουλος: Αν η μητέρα μου είχε δει ότι είμαι ανάπηρος θα με σκότωνε ή όχι; Η αλήθεια είναι ότι κανείς μας δεν μπορεί να γνωρίζει τι θα έκανε η μητέρα του. Αν κάτι όμως γνωρίζουμε πολύ καλά, είναι τι θα του έκαναν αυτοί που μαζί τους ψήφισε υπέρ της απαγόρευσης των αμβλώσεων.
Με ανάρτησή του στο Facebook ο Θοδωρής Ζαγοράκης διευκρινίζει ότι κατόπιν διορθωτικής ψήφου υπερψήφισε το κείμενο που κατατέθηκε στην Ολομέλεια του Ευρωκοινοβουλίου για τα δικαιώματα της ΛΟΑΤΚΙ Κοινότητας, αφού αρχικά το είχε καταψηφίσει εκ παραδρομής. Φυσικά, η είδηση εδώ είναι ότι ο Ζαγοράκης γνωρίζει τι σημαίνει ΛΟΑΤΚΙ Κοινότητα.
Τίτλος άρθρου του Αλέξη Παπαχελά στην Καθημερινή: Βελουχιώτης ή επενδύσεις; Με το χέρι στη καρδιά, Αλέξη μου, Β ε λ ο υ χ ι ώ τ η ς !
Και εντελώς ξαφνικά εμφανίστηκε στις τηλεοπτικές πιάτσες ο Γιώργος Φλωρίδης. Ο γνωστός και ως… ανύπαρκτος!
Σύμφωνα με τον Άδωνη Γεωργιάδη, νομίμως τηλεφωνούν οι εισπρακτικές, τα χρέη είναι για να πληρώνονται… Ενημερώνω: ο Άδωνις Γεωργιάδης το 2007 χρωστούσε 630.000 ευρώ και σήμερα χρωστάει 625.000. Επίσης, το κόμμα στο οποίο ανήκει, το 2010 είχε οφειλές της τάξης των 128.000.000 ευρώ και σήμερα αυτές ξεπερνούν τα 300.000.000. Λογικά, τα τηλέφωνα θα έχουν πάρει φωτιά!
Κι άλλο με τον Άδωνη: Τον Απρίλιο του 2015 στεκόταν «αλληλέγγυος» στον αγώνα των Χαλκιδικιωτών εργαζομένων της Eldorado για να μη χάσουν τις δουλειές τους. Σήμερα, στη σύμβαση που ψήφισε, η εταιρία ΔΕΝ υποχρεούται να απασχολεί ντόπιους.
Ο Γρηγορόπουλος «τι γύρευε στα Εξάρχεια». Η Τοπαλούδη «τα ήθελε». Ο Ζακ «ήταν πρεζόνι». Ο Ιάσωνας «έτρεχε». Αν τη δεκαετία του ’60 είχαμε τα Μέσα Ενημέρωσης που έχουμε σήμερα, ο Λαμπράκης πιθανόν να κατηγορούνταν για… πρόσκρουση σε τρίκυκλο!
Στα (πολύ) καλά νέα, πτώση 29% σε σχέση με πέρυσι παρουσιάζουν οι ακροαματικότητες των δελτίων ειδήσεων.
Εμένα μου φαίνεται πολύ ταιριαστή η Γιάννα Αγγελόπουλου με την ελληνική σημαία. Όπως πολύ ταιριαστά μου φαίνονται και τα 40 πλοία της οικογένειας με τη… Λιβεριανή!
Θετικός στον κορονοϊό ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος. Και του το ’λεγα, μην τρέχεις στις πορείες και τις συγκεντρώσεις!
Χριστιανικά μιλώντας, το μαστίγιο που χρησιμοποίησε ο Χριστός για να διώξει εκείνους που εποίησαν τον οίκο του Πατρός του, οίκον εμπορίου, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί… όργανο βίας;
Περιοδικό Marie Claire: Τα τσόκαρα επιστρέφουν στη μόδα και μάλιστα με έμπνευση από το 1821. Μας έλειψαν ποτέ τα… τσόκαρα;
Θα το «έκλεινα» αλλιώς, άλλα πήγαν αυτοί από το «απλυταριό» και έριξαν κάτι γκαζάκια στον ΣΚΑΪ, οπότε αποχαιρετώ άδοντας… Μια φωτοβολίδα, μες στη νύχτα… σκάει!