Του Δημήτρη Εμμανουηλίδη
Στα 2015-2016, με κορυφωμένη τη μνημονιακή κρίση στη χώρα μας, ξεσπά το πρόβλημα της διαχείρισης του προσφυγικού-μεταναστευτικού. Η Ευρώπη τότε, για μια ακόμη φορά επιβεβαιώνει την αδυναμία της και, κυρίως, την απροθυμία της να δώσει λύση στο πρόβλημα, σύμφωνα με τα οριζόμενα από τη συνθήκη της Γενεύης και το Πρωτόκολλο της Νέας Υόρκης. Κατά την προσφιλή τακτική της επιλέγει να μετατρέψει ένα τουρκοευρωπαϊκό πρόβλημα σε ελληνοτουρκικό. Στην πραγματικότητα, χωρίς ίχνος κοινοτικής αλληλεγγύης μετατρέπει τη χώρα μας σε ασπίδα της Ευρώπης, καθιστώντας την στην ουσία αποθήκη ανθρώπινων ψυχών.
Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ κλήθηκε να αντιμετωπίσει ένα πρόβλημα που άλλοι το δημιούργησαν. Το δίλημμα που αντιμετώπισε ήταν από τη μια να στοιχηθεί με την ορμπανική πρακτική μετατρέποντας το Ανατολικό Αιγαίο σε υγρό τάφο εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπινων ψυχών και από την άλλη να επιδείξει, στο μέτρο του δυνατού, το ανθρωπιστικό πρόσωπο μιας χώρας που διαμορφώθηκε μέσα από την πολιτισμική της διαδρομή. Η επιλογή της ήταν αυτή που διέσωσε το καταρρακωμένο ανθρωπιστικό πρόσωπο της Ευρώπης.
Στο πλαίσιο αυτής της δεύτερης λύσης αναζητήθηκαν τρόποι αποσυμπίεσης της ανθρωποφυλακής της Μόριας. Ένα μέρος του προσφυγικού-μεταναστευτικού πληθυσμού κρίθηκε αναγκαίο να προωθηθεί στην ενδοχώρα. Το λιμάνι της Καβάλας εκείνο το διάστημα δεχόταν δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες. Η διαχείριση του προβλήματος από την τοπική κοινωνία υπήρξε υποδειγματική. Γόνοι προσφύγων, οι περισσότεροι κάτοικοί της επέδειξαν –δίκην μνημοσύνου στους γεννήτορές τους– μια θαυμαστή αλληλεγγύη.
Ωστόσο, όσο ο χρόνος περνούσε, ο πληθυσμός της εξαιτίας των μνημονιακών κοινωνικών δυσκολιών και του υποβολιμαίου λόγου της ακροδεξιάς και ξενοφοβικής ρητορείας, έδινε τροφή σε επικίνδυνες για την ομαλή κοινωνική συμβίωση καταστάσεις. Στο τεταμένο κλίμα των ημερών, Κυβέρνηση και Αυτοδιοίκηση αναζητούσαν εναγώνια λύσεις για την αντιμετώπιση του οξυμένου προβλήματος. Αρχικά με την πρόσκαιρη φιλοξενία στο Εκθεσιακό Κέντρο της Νέας Καρβάλης και στο κλειστό γυμναστήριο της Ελευθερούπολης. Λύση, οπωσδήποτε προσωρινή. Στη συνέχεια στήθηκε πρόχειρος καταυλισμός με σκηνές στο Εσκί Καπού και συνθήκες διαβίωσης απαράδεκτες για ευρωπαϊκή χώρα.
Έπρεπε οπωσδήποτε να αναζητηθεί χώρος μονιμότερης και ανθρωπινότερης εγκατάστασης των προσφύγων. Ιδιαίτερα έντονες προσπάθειες καταβλήθηκαν από την πλευρά της Κυβέρνησης στο να βρεθούν οι κατάλληλοι χώροι, ιδιαίτερα στα ανενεργά κτηριακά συγκροτήματα στην περιοχή της ΒΙΠΕ. Δυστυχώς οι προσπάθειες αυτές δεν τελεσφόρησαν. Ύστατη λύση προτάθηκε η εγκατάστασή τους στον χώρο του πάλαι ποτέ στρατοπέδου του «Ασημακόπουλου». Η πρόθεση από την πλευρά της κυβέρνησης ήταν να δοθεί άμεση λύση σ’ ένα πιεστικό από τις συνθήκες πρόβλημα με την προοπτική ωστόσο σε εύθετο χρόνο να αποδοθεί ο χώρος του στρατοπέδου κατά το αναλογούν μέρος του στην τοπική κοινωνία.
Σ’ αυτήν τη λύση συνηγόρησε και η τότε Δημοτική Αρχή δια της δημάρχου κ. Τσανάκα.
Η συναίνεσή της εκτιμώ ότι δεν ήταν αποτέλεσμα παρελκυστικής τακτικής από την πλευρά της Κυβέρνησης. Ήταν κυρίως υπαγορευμένη από τη συναίσθηση του ανθρωπιστικού χρέους και παράλληλα της υπευθυνότητάς της να υποστηρίξει τη χώρα μας στο κρίσιμο θέμα του προσφυγικού.
Τα περί της εξαπάτησης της από την κυβέρνηση εκτιμώ πως σε καμιά περίπτωση δεν απηχούν την πραγματικότητα. Άλλωστε, αυτό επιβεβαιώνεται και από τα όσα επακολούθησαν.
Οι εξελίξεις στη διαχείριση του μεταναστευτικού μέχρι σήμερα δεν επέτρεψαν την κατάργηση της Δομής.
Σε λίγο καιρό, η Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας θα «κλείσει» δύο χρόνια. Υπουργός Εθνικής Άμυνας, ο συντοπίτης μας Νίκος Παναγιωτόπουλος. Πόσο άραγε πιο ευνοϊκή συγκυρία στο να καταργήσει με μια απόφασή του τη Δομή; Το ότι μέχρι σήμερα δεν κατέστη δυνατόν δεν θα περιμένω από τον κ. υπουργό να το αιτιολογήσει. Είναι αυτονόητο πως υπέρτερες δυσκολίες δεν επιτρέπουν την υλοποίηση αυτού του ζητουμένου. Τα πράγματα είναι τόσο ξεκάθαρα. Ευθύνη όλων μας είναι να μην ενδυόμαστε τους κομματικούς μανδύες και να αντιμετωπίζουμε την πραγματικότητα με καθαρή ματιά και καθαρό λόγο.
Το προσφυγικό-μεταναστευτικό ήρθε στη χώρα μας για να μείνει. Το χρέος μας είναι διπλό. Από τη μια πρέπει στα ευρωπαϊκά Fora να δίνουμε τη μάχη για την οριζόντια και δίκαιη διαχείριση των μεταναστευτικών ροών, μην επιτρέποντας στην ορμπανοποιημένη Ευρώπη να μετατρέπει τη χώρα μας σε αποθήκη ανθρώπινων ψυχών και από την άλλη, στον βαθμό που επωμιζόμαστε την ευθύνη της αναλογικής διαχείρισης του πληθυσμού αυτού, αυτή να γίνεται με όρους σεβασμού της Συνθήκης της Γενεύης και του Πρωτοκόλλου της Νέας Υόρκης.
Τώρα, όσον αφορά τα τρέχοντα γεγονότα σε σχέση με το Ασημακοπούλου και τις εκατέρωθεν δηλώσεις, τόσο της Δημοτικής Αρχής περί ιδιαίτερα ευνοϊκής εξέλιξης στο θέμα του Περιγιαλίου όσο και της μείζονος αντιπολίτευσης η οποία διατείνεται ότι «άνθρακας ο θησαυρός», αυτό που θα έπρεπε κανείς να επισημάνει είναι το γεγονός ότι η ανάπτυξη του Περιγιαλίου –όπως έχει ομολογηθεί απ’ τα πλέον επίσημα χείλη– καθυστερεί εξαιτίας της οικονομικής αδυναμίας να προχωρήσουν τα απαραίτητα έργα υποδομής. Όλα τα υπόλοιπα είναι αντεγκλήσεις που δεν απαντούν με ευθύτητα στο ουσιαστικό πρόβλημα που δεν είναι άλλο από το γεγονός ότι παραμένει αναξιοποίητη –ελλείψει χρημάτων– μια ιδιαίτερα προνομιούχα περιοχή της πόλης μας.
Ο Δημήτρης Εμμανουηλίδης είναι τ. βουλευτής Καβάλας του ΣΥΡΙΖΑ