Του Μπάμπη Γαμβρέλη
Τον Οκτώβριο του 2019, θεώρησα σκόπιμο και επιβεβλημένο να απευθύνω «ανοιχτή επιστολή» στον συντοπίτη υπουργό Εθνικής Άμυνας Νίκο Παναγιωτόπουλο, εξ αφορμής της (μεταμεσονύχτιας) κατάθεσης και ψήφισης Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου που καταργούσε το επί 38 χρόνια δοκιμασμένο και άκρως αποτελεσματικό αυτοδιοικητικό μοντέλο του ΚΕΘΕΑ [διαβάστε την επιστολή πατώντας εδώ].
Ένεκα του ότι ο κύριος Παναγιωτόπουλος ήταν εις εκ των βουλευτών της Νέας Δημοκρατίας που συνυπέγραψαν την εν λόγω Πράξη, έκρινα ότι θα μπορούσε να τεκμηριώσει (τουλάχιστον πολιτικά) τους λόγους που οδήγησαν το κόμμα του και την Κυβέρνηση σε μία τέτοια αλλαγή.
Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν πίστεψα πως ο κύριος Παναγιωτόπουλος θα μπει στον «κόπο» να απαντήσει στις ερωτήσεις της επιστολής. Όχι γιατί τον διακρίνει κάποια «θεσμική υπεροψία» (αυτό θα ήταν ακόμη πιο θλιβερό), αλλά επειδή η άγνοιά του θα τον εξέθετε ποικιλοτρόπως. Οπότε, ποιούμενος την νήσσα, απέφυγε και τους σκοπέλους του διαλόγου.
Βέβαια, υπάρχουν φορές που η σιωπή δίνει πολύ καλύτερες «απαντήσεις» από αυτές που ενδεχομένως να είχαν υπάρξει. Γι’ αυτό και η σιωπή του κυρίου Παναγιωτόπουλου, εκτός από «μπακιρένια», αποδείχθηκε και εξόχως ενοχική. Και ως τέτοια θα τον κατατρέχει…
Και νά που δεκαεπτά μήνες μετά, η Κυβέρνηση επανέρχεται στο θέμα του ΚΕΘΕΑ με την τακτική του οδοστρωτήρα, επιδιώκοντας όχι μόνο να ισοπεδώσει το «φιλοσοφικό πλαίσιο» των θεραπευτικών του προγραμμάτων, αλλά να υπονομεύσει και να απαξιώσει τη συνολική λειτουργία ενός παγκοσμίως αναγνωρισμένου οργανισμού.
Ο στόχος, προφανής: αποδυνάμωση του ρόλου και του χαρακτήρα του, μετατροπή του σε ένα δυσκίνητο και γραφειοκρατικό βιλαέτι που θα το διοικούν ανίδεοι κομματικοί και αποτυχημένοι πολιτευτές και σταδιακό «σπρώξιμο» προς τον οριστικό του αφανισμό.
Αποτέλεσμα τούτων; Η μεγάλη πλειοψηφία των εξαρτημένων να βρεθεί εντελώς απροστάτευτη και πολλαπλώς ευάλωτη, οι γονείς και οι συγγενείς τους ξεκρέμαστοι και αβοήθητοι, οι εργαζόμενοι να «μεταναστεύουν» στα αζήτητα της ανεργίας και γύρω από αυτή την ατομική και συλλογική οδύνη, να στήνουν πάρτι οι ανυπόληπτοι και καιροσκόποι των ιδιωτικών προγραμμάτων.
Βέβαια, καλό είναι να μη μας διαφεύγει ότι όλη αυτή η συμφορά που επωάζει το επίμαχο Νομοσχέδιο είναι μέρος του ιδεολογικού πυρήνα της Νέας Δημοκρατίας. Υπ’ αυτή την έννοια, πολιτικά η κυβέρνηση είναι απολύτως συνεπής και ειλικρινής στις στοχεύσεις και τις επιλογές της. Το πρόγραμμά της εφαρμόζει και τα συμφέροντα των υποστηρικτών της εξυπηρετεί. Τόσο απλά, τόσο κυνικά. Εν προκειμένω και τόσο ξεδιάντροπα.
Όπως καταλαβαίνετε, από δω και πέρα η ευθύνη βαραίνει αποκλειστικά τις δικές μας πλάτες. Ή θα ορθώσουμε ανάστημα ή θα υποταχτούμε. Ή θα γίνουμε «απεξαρτημένοι» πολίτες ή θα καταλήξουμε «βαποράκια» του συστήματος. Εν τέλει, ή θα βαδίσουμε στους δρόμους που χάραξαν με το έργο τους στο ΚΕΘΕΑ ο Χρόνης Μίσσιος, ο Μάριος Πλωρίτης, η Νίκη Γουλανδρή, ο Νίκος Κούνδουρος, η Άλκη Ζέη, ο Παντελής Βούλγαρης, η Αμαλία Μεγαπάνου, ο Κώστας Γεωργουσόπουλος ή θα πορευτούμε με τους τριτοκλασάτους του μητρώου στελεχών της Νέας Δημοκρατίας στον όλεθρο και την καταστροφή.
Κοιτάξτε στα μάτια όλα εκείνα τα παιδιά που έδωσαν τον μεγάλο αγώνα μέσα από τα προγράμματα του ΚΕΘΕΑ και αποφασίστε… Οι καιροί δεν επιτρέπουν χασομέρια. Πόσο μάλλον υποχωρήσεις…