Οι φετινές διακοπές για εμένα και την οικογένειά μου τελείωσαν… άδοξα! Ο Covid χτύπησε την πόρτα του σπιτιού μου και το άλωσε χωρίς καμία αντίσταση. Βλέπετε, αν τον αρπάξει ένα μέλος της οικογένειας, τα υπόλοιπα απλά περιμένουν τη σειρά τους να εκδηλώσουν συμπτώματα και να διαγνωστούν θετικά.
Η περιπέτεια άρχισε όταν το Σάββατο 21 Αυγούστου, και ενώ ετοιμαζόμασταν για γεύμα σε συγγενικό σπίτι, ο γιος μου ξύπνησε με ξερό λαιμό και δέκατα. Αμέσως επισκεφτήκαμε το Νοσοκομείο όπου αρχικά διαγνώστηκε αρνητικός· την επόμενη ημέρα, βέβαια, ήρθε το θετικό αποτέλεσμα που αναμέναμε μετά το PCR Test.
Ακολουθώντας τις οδηγίες του γιατρού, ο γιος μου αποκλείστηκε στο σπίτι μου κι εγώ μετακόμισα στο σπίτι της μητέρας μου, μήπως και καταφέρουμε να μείνουμε «καθαρές». Άδικος κόπος! Την επόμενη ημέρα άρχισαν τα συμπτώματα της μαμάς η οποία και καθηλώθηκε για κάθε ενδεχόμενο στο κρεβάτι της, με ό,τι αυτό συνεπάγονταν για εμένα, που αν και με συμπτώματα, τυπικά με τα διαγνωστικά τέστ μοριακά και rapid παρέμενα αρνητική και εξυπηρετούσα 2 νοσήσαντες.
Να σημειωθεί ότι και οι τρεις μας είμαστε εμβολιασμένοι, ξεπερνώντας μάλιστα το δίμηνο! Ευτυχώς, το περάσαμε με σχετικά ήπια συμπτώματα. Χωρίς πυρετό, πτώση του οξυγόνου, αλλά αναρωτιέμαι πώς θα περνούσαμε αυτή την περιπέτεια, αν δεν ήμασταν εμβολιασμένοι. Χωρίς μεγάλες εξάρσεις της νόσου, νιώθαμε καθημερινά ότι καταρρέουμε. Κάθε μέρα μέχρι τη συμπλήρωση των πρώτων 6 ημερών, εκδηλώναμε και διαφορετικά συμπτώματα, με κυρίαρχο όλων, την κόπωση. Ο ξερός βήχας και το μπούκωμα εναλλάσσονταν με τον βήχα με φλέματα και καταρροή, συμπτώματα που επιμένουν και δεν ανησυχούν τον γιατρό μου, παρά το αρνητικό αποτέλεσμα και την πάροδο του δεκαημέρου.
Παράλληλα με τη νόσηση, έπρεπε να ικανοποιήσουμε τις καθημερινές μας ανάγκες για σίτιση, καθαριότητα κ.λπ. Υπήρξαν πολλοί φίλοι που προσφέρθηκαν να βοηθήσουν, αλλά θεώρησα ασφαλέστερο, όσα χρειαζόμασταν, να παρέμεναν έξω από το σπίτι, χωρίς συναλλαγή με ρευστό ή με κάρτα. Ακόμη, έπρεπε να διαχειριστούμε και τις ψυχολογικές μεταπτώσεις της νόσου και της καραντίνας. Βρήκαμε τους ρυθμούς μας και το καταφέραμε και αυτό.
Σήμερα, επιστρέφοντας στην καθημερινότητά μου, αισθάνομαι ότι ξαναχτίζεται το σώμα μου μετά από κατεδάφιση και ξέρω ότι αυτή η αίσθηση ίσως μείνει για καιρό. Έχω να πω όμως στους αρνητές και κυρίως στην υποκατηγορία των αρνητών που δεν εκτιμά ως «σοβαρή απειλή» τον Covid ότι η περιπέτεια της νόσησης δεν ομοιάζει ούτε στο ελάχιστο με μια… απλή γρίπη!
Τους λέω επίσης ότι μεταδίδεται με μεγάλη ευκολία, καθόσον τόσο εγώ όσο και ο γιος μου ακολουθούσαμε όλες τις οδηγίες αυτοπροστασίας, δεν συναθροιστήκαμε με άλλους, είχαμε περιορισμένες κοινωνικές επαφές. Για τη μητέρα μου δεν μιλώ, γιατί έχει να βγει από το σπίτι της τουλάχιστον έναν χρόνο!
Επομένως, κανένας να μη νιώθει άτρωτος και όσοι σκέφτονται ακόμη αν θα εμβολιαστούν, να το κάνουν άμεσα. Είμαι σχεδόν βέβαιη ότι αν δεν ήμασταν εμβολιασμένοι, η μάνα μου θα χρειαζόταν σίγουρα νοσηλεία, πολύ πιθανόν και εγώ που είμαι χρόνια καπνίστρια.