Του Δημήτρη Λυμπεράκη
Είναι φορές στης Ιστορίας το διάσελο που οι τυχεροί γεύονται της συμμετοχής τα επακόλουθα και τα κρατάνε σφιχτά, σαν φυλαχτά, για τις σκοτεινές μέρες. Είναι κι άλλες φορές που αγγίζουν με τη ψυχή και το νου τους τις βαριές παρακαταθήκες που άφησαν στο διάβα οι παλιοί και τις βάζουν στο εικονοστάσι των δικών τους αξιών, για να τις κληροδοτήσουν στα παιδιά τους με περηφάνια.
Είχα την ευλογία να βιώσω έντονα τις μέρες του Ιουλίου του 2015, όταν μία μεγάλη λαική πλειοψηφία σήκωσε το μπόι της στο Ευρωπαικό Διευθυντήριο, τα παλιά πολιτικά τζάκια της χώρας, τις τράπεζες και τα ΜΜΕ. Να δω στα μάτια πάρα πολλών την περήφανη απάντηση του ΟΧΙ για όσα είχαν υποστεί από το 2010 και μετά. Να νιώσω την κοινωνική συσπείρωση που δεν είχε ξαναδεί η χώρα μας από την εποχή της Εθνικής Αντίστασης. Να ζήσω την πρώτη κυβέρνηση της Αριστεράς. Από κείνες τις μέρες κρατώ σφιχτά πολλά φυλαχτά που τα ονομάζω συμμετοχή, αγωνιστικότητα, αλληλεγγύη και πρωτίστως Αξιοπρέπεια.
Τον Απρίλη του 2022 στην Αθήνα στο 3ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ ως σύνεδρος επιβεβαίωσα όσα πίστευα και είχα υιοθετήσει από τα φοιτητικά μου χρόνια.
Ένα πλήθος πολύβουο και πολύχρωμο που ξεπερνούσε τις 7000 (κάποιοι μιλούν για 10000 την ώρα της ομιλίας του Τσίπρα) με αυθορμητισμό, λαχτάρα και πείσμα κατέκλυσε το χώρο του συνεδρίου για να ακούσει, να δει, να προβληματιστεί, να παροτρύνει. Οι γενεές πάσες, οι ηλικίες πάσες, οι φυσιογνωμίες πάσες αλλά η Αυθεντικότητα ίδια.
Είδα σεβασμό στα χρόνια που πολλοί κουβαλούσαν από τη θητεία τους στο ΚΚΕ εσωτερικού, θυμήθηκα τα χρόνια της φοιτητικής μου νιότης με τον Ρήγα Φεραίο και τη Β΄ Πανελλαδική. Αντάμωσα με διαδικτυακούς φίλους και συμμετείχα σε τραπέζια με κουβέντες σχετικές με μεγάλα ζητήματα της καθημερινότητάς μας. Το κλίμα αγωνιστικό, διεκδικητικό και ελπιδοφόρο για το καινούργιο που έρχεται.
Γιατί ΕΡΧΕΤΑΙ!
Το ένιωσα στον παλμό των χιλιάδων συνέδρων που δήλωναν, με όλες τις φωνές και τους τόνους, ΠΑΡΟΝΤΕΣ κι ΕΤΟΙΜΟΙ από καιρό
Το αισθάνθηκα στην αυτοπεποίθηση που ξεμυτούσε εκεί μέσα. Με τις διαφωνίες και τις ενστάσεις, τις εντάσεις και τις εκρήξεις, τις συνθέσεις και τις αποδοχές.
Το είδα στην αγκαλιά που άνοιγε διάπλατα προς τους διαφορετικούς, τους νέους κι αυτούς που δεν τους πιάνει το μάτι αλλά έχουν στρωμένα πάντα τα γυαλικά των παλιών οραμάτων και που δίνουν μία και ανάβουν τον κόσμο όλο.
Το ψυχανεμίστηκα στη συγκίνηση που γεννούσαν οι ιδέες και οι σκέψεις που ξεδιπλώνονταν μπροστά μας, στην ορμή που ξεσηκωνόταν από τα λόγια τα απρόβλεπτα και στην συγκίνηση που φυσούσε στα πρόσωπά και τις καρδιές μας από τα συναισθήματα και τις από καρδιάς καταθέσεις συντρόφων για τα πέτρινα χρόνια.
Όλη η Ελλάδα χώρεσε εκεί μέσα.
- Η Ελλάδα που σηκώνει μπόι στη βαρβαρότητα κι επιλέγει σοσιαλισμό.
- Η Ελλάδα που γκρεμίζει τα ρουσφέτια, τα golden boys, την υποκρισία και την αυθάδεια .
- Η Ελλάδα που βαριανασαίνει από την ακροδεξιά αντίληψη που πάει να επικρατήσει .
- Η Ελλάδα που δεν πληροφορείται και δεν μαθαίνει, γιατί Πετσόκοψαν οι κυβερνώντες την πληροφόρηση κι εξαγόρασαν την ελευθεροτυπία.
- Η Ελλάδα που οργίζεται για την έλλειψη ενσυναίσθησης, που βλέπει άσπρα κολάρα να παρελαύνουν καθημερινά και να περιγελούν την δυσβάσταχτη καθημερινότητά της.
- Η Ελλάδα που γυαλίζει ξανά τα ασημικά της υπομονής και της επιμονής της, που έμαθε και διδάχθηκε πολλά από την αφέλεια που επέδειξε τον Ιούλιο του 2019.
- Η Ελλάδα που έχει επουλώσει τις πληγές της, που αντιλαμβάνεται τη διαφωνία ως κινητήρια δύναμη του διαλόγου και της Δημοκρατίας.
- Η Ελλάδα που βάζει στον κόρφο της το διαφορετικό, γιατί ξέρει πολύ καλά ότι αυτό είναι η μήτρα της ελπίδας και της δικαιοσύνης.
Πυκνές οι μέρες που έζησα στο 3ο Συνέδριο. Έγχρωμες όμως! Με ελπίδα και ανυπομονησία για τη δεύτερη φορά. Που θα είναι σίγουρα αλλιώς.
Τυχεροί όσες κι όσοι βρεθήκαμε εκεί κι αγγίξαμε λιγάκι το καινούριο που γεννιόταν.
Ως σύνεδροι κι όχι ως απλοί συγκαθήμενοι!