Του Μπάμπη Γαμβρέλη
Τα κείμενα του Αντώνη και του Κωνσταντίνου Κούφαλη αποτελούσαν πάντα μέρος των αναγνωστικών επιλογών. Και συνεχίζουν να αποτελούν. Η αλήθεια είναι ότι δεν τα προσεγγίζω πια με την ίδια ζέση και το ίδιο ενδιαφέρον, αλλά αυτό δεν είναι κάτι που επηρεάζει την παλιά μου συνήθεια. Το αντίθετο…
Κάπως έτσι ξεκίνησα να διαβάζω και το πρόσφατο κείμενό τους υπό τον τίτλο Ο Μικρός Ήρως. Μία αναφορά-τιμή στον Τηλέμαχο Τσιμιρίκα, το 15χρονο παιδί από τη Μεσορόπη, που πριν από δέκα χρόνια, στην ηρωική του προσπάθεια να σώσει τα δύο μικρότερα αδέλφια του από τη φωτιά που κατάκαιε το πατρικό τους, βρήκε μαζί τους φρικτό θάνατο.
Εμπνεόμενοι από αυτό το τραγικό συμβάν, ο Αντώνης και ο Κωνσταντίνος Κούφαλης θα πάνε την αφήγησή τους ένα βήμα παραπέρα, δίνοντάς της πολιτικές και ιδεολογικές προεκτάσεις. Και κάπου εδώ ξεκινάει μία διαφορετικού τύπου προσέγγιση (και αντιμετώπιση) του κειμένου τους. Ας τα πάρουμε όμως με τη σειρά…
Γράφουν: Ο Μικρός Ήρως τιμήθηκε μετά θάνατον από την Ακαδημία Αθηνών, αλλά το επίσημο κράτος δεν είχε ρέστα για περιττά έξοδα και αναμνηστικές πλάκες. Βλέπετε, ο Τηλέμαχος Τσιμιρίκας δεν πρόλαβε να πολεμήσει τους φασίστες, δεν ήταν οργανωμένος σε καμία νεολαία με τα χιλιοφορεμένα τσιτάτα και την κωδικοποιημένη βία, δεν πέταξε μολότωφ, δεν έσπασε βιτρίνες, δεν χτύπησε, δεν απείλησε αστυνομικό, ούτε «έπεσε» στο καθήκον υπέρ μιας ελεύθερης ΕΡΤ, δεν έκλεψε μίνι μάρκετ, δεν μπουκάρισε σε τράπεζα, δεν βίασε, δεν σκότωσε «Ταξικούς Εχθρούς» , νοιαζόταν μόνο για τ’ αδέλφια του, τους φίλους του και το σχολειό του.
Αν κάτι δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω σε μερικούς ανθρώπους, είναι που ζητάνε πάντα από τους άλλους να κάνουν αυτό που θέλουν οι ίδιοι, αλλά, κατά μία περίεργη (;) σύμπτωση, αυτοί παραμένουν αμέτοχοι, κρίνοντας εξ αποστάσεως και εκ του ασφαλούς.
Ένα προκειμένω: αν ο Αντώνης και ο Κωνσταντίνος «καίγονται» για να τιμηθεί ο 15χρονος Τηλέμαχος, θα μπορούσαν να αναλάμβαναν οι ίδιοι την πρωτοβουλία. Άλλωστε, κ α ι λόγο έχουν για να πείσουν κ α ι «κύκλους» διαθέτουν για να απευθυνθούν.
Αντ’ αυτού, επέλεξαν αυτό που συνήθως προκύπτει από τέτοιου είδους «ευαισθησίες»: να επιτεθούν αβίαστα στην απέναντι πλευρά και μέσα από ψεύδη, υπερβολές και συκοφαντίες, να δημιουργήσουν το δικό τους συνειδησιακό άλλοθι. Μία άλλου είδους «καθαρότητα» που ελάχιστα (πια) απέχει από τα θεωρήματα των «πεφωτισμένων» του ακραίου κέντρου, ενίοτε και από τα ακροδεξιά τρολ του διαδικτύου. Αμειβόμενα και μη…
Για να μη γελιόμαστε: οι αναφορές στις οργανώσεις, τα τσιτάτα, τη βία, τις μολότωφ, «δείχνουν» ευθέως τον χώρο της Αριστεράς. Αυτός είναι ο στόχος και αυτόν θέλουν να «πληγώσουν» οι δύο κειμενογράφοι. Αλλά, όπως λέει και ο λαός (εδώ «παίζει» να χαρακτηριστώ λαϊκιστής, αλλά θα το ρισκάρω), λαγός τη φτέρη έσειε, κακό του κεφαλιού του…
Ευθέως και χωρίς περιστροφές: μπορούν ο Αντώνης και ο Κωνσταντίνος Κούφαλης να μας πουν ένα όνομα που να επιβεβαιώνει την άποψή τους; Ποιον ή ποια που έχει μπουκάρει σε τράπεζα, που κτυπάει αστυνομικό, που σπάει βιτρίνες, που κλέβει μίνι μάρκετ, που βίασε, τιμάει η Αριστερά; Και ποιον από αυτούς που σκότωσαν «ταξικούς εχθρούς»; Υπομονή έχω, μπορώ θα περιμένω…
Από την εμπειρία μου (που μικρή δεν τη λες), η Αριστερά όλων των ρευμάτων και όλων των κινηματικών εκδοχών της, τιμάει διαχρονικά όλους και όλες που έδωσαν τη ζωή τους για την Ελευθερία, τη Δημοκρατία και την Ειρήνη. Αυτούς και αυτές που δολοφονήθηκαν από χέρια φασιστών, παρακρατικών και αστυνομικών. Από τον αντάρτη και την αντάρτισσα του ΕΑΜ μέχρι τον Πέτρουλα και τον Λαμπράκη. Από τον ανώνυμο αντιστασιακό στα χρόνια της δικτατορίας μέχρι τον Μουστακλή και τον Παναγούλη. Από τον Κουμή και την Κανελλοπούλου μέχρι τον Φύσσα, τον Σαμπάνη, τον Τεμπονέρα, τον Γρηγορόπουλο, τον Φραγκούλη, τον Ζακ… Αυτά για τη «τάξη» των πραγμάτων.
Η συνέχεια του κειμένου όμως αποκτά και… δραματικό περιεχόμενο, καθότι οι δύο κειμενογράφοι θα εμπλέξουν στην «υπόθεση» και την Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου! Γράφουν: Ίσως, αν είχε κάνει κάτι από τα παραπάνω, η μνήμη του (Τηλέμαχου Τσιμιρίκα) θα τιμόταν διαφορετικά: με πυρσούς, οργανωμένες πορείες, υψωμένες γροθιές, ένα σχετικό μπάχαλο με αύρες, αντιασφυξιογόνα και χειροβομβίδες κρότου λάμψεις, ή και με την εξόχως τιμητική πασαρέλα του Εθνικού Θεάτρου στους χώρους… θυσίας αγωνιστών της διαφορετικότητας, της δημοκρατίας, της αντιφασιστικής πρωτοβουλίας κ.α. όπως χωρίς τσίπα οργάνωσε η Πειραματική Σκηνή του.
Δεν ξέρω τι είδους απωθημένα μπορεί να «βγάζει» αυτή η (να πω «χωρίς τσίπα»;) επίθεση στην παράσταση της Πειραματικής Σκηνής, Τοπογραφία θανάτου ή Ας μην ξεχάσουμε· ούτε ποια «προσωπική πίκρα» μπορεί να τη συνοδεύει. Και για να το ξεκαθαρίσω, ποσώς με ενδιαφέρουν τα εσώψυχα του καθενός. Επειδή όμως νοιάζομαι και ενδιαφέρομαι για τα νέα παιδιά, για τους νέους δημιουργούς, για το καινούριο που μπορεί να ξημερώνει στον τόπο μου, θεωρώ άκρως υπονομευτικό και βέβηλο να συνδέονται οι ιδέες και οι αισθητικές τους με μπάχαλα και χειροβομβίδες. Όση ζηλοφθονία και να «κυκλοφορεί», είναι φθηνό και ανεπίτρεπτο.
Αφήστε που ακυρώνει και τις όποιες «ευαισθησίες» για τον Μικρό Ήρωα…
[Στοιχεία και πληροφορίες για την παράσταση της Πειραματικής Σκηνής πατώντας εδώ.]
Στα υπόλοιπα της τοπικής επικαιρότητας…
Οι γιορτές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι ο «αισθητικός καθρέφτης» της χώρας. Και κρίνοντας από το γούστο που «κυκλοφορεί» στα στολίσματα και τις εκδηλώσεις των δημοτικών αρχών, μας λες και… Δελφινάριο!
Θα το διαβάσατε πιστεύω… Ο Κλειτσιώτης παραιτήθηκε από τη θέση του Διοικητή του Νοσοκομείου για να αφοσιωθεί στον προεκλογικό του αγώνα. Νομίζω ότι τώρα αρχίζουν τα ωραία…
Α, ναι, είχαμε και άλλη παραίτηση. Αυτήν της κυρίας Θυσιάδου από τη θέση της Διευθύνουσας Συμβούλου του Οργανισμού Λιμένα Καβάλας. Πάει κάπου το μυαλό σας;
Δημήτρης Παπουτσής στη Νέα Εγνατία: Δεν δεχόμαστε μαθήματα ηθικής από τους πολιτικούς μας αντιπάλους. Μόνο από Τόμπρα, Μαντέλη, Τσουκάτο, Χρυσανθακόπουλο, Ανθόπουλο και Άκη…
Σε ένα τυχαίο Jumbo που βρέθηκε τυχαία ο Άδωνις, τυχαία βρέθηκε και ένα τυχαίο συνεργείο της ΕΡΤ…
Διαψεύδουν οι δικηγόροι του Γεράσιμου Ζαγορίτη (υιού του τέως Γραμματέα της Νέας Δημοκρατίας Λευτέρη Ζαγορίτη) την εμπλοκή του στην υπόθεση της ευρωβουλευτού Μαρίας Σπυράκη, τονίζοντας με έμφαση ότι ο εντολέας τους είχε διακόψει τη συνεργασία μαζί της από το 2018 και έκτοτε έχει διακριθεί ως σύμβουλος στρατηγικής και επικοινωνίας για πολιτικά κόμματα και πολιτικά πρόσωπα, σε περισσότερες από δέκα ευρωπαϊκές χώρες, εργαζόμενος με απόλυτο σεβασμό προς τους ανθρώπους που τον εμπιστεύονται και τον συμβουλεύονται, όπως είναι άλλωστε φανερό από τη διεθνή αναγνώριση της εταιρίας του.
Για όσους και όσες δεν δίνουν και πολύ μεγάλη σημασία στα «βαριά βιογραφικά» και τις «διεθνείς αναγνωρίσεις», να θυμίσω ότι ο Γεράσιμος (ή Τζέρι για τους πιο… χάι) Ζαγορίτης έχει κι άλλες περγαμηνές! Το 2010, όταν «υπηρετούσε την πατρίδα» στο Πολεμικό Μουσείο (καθότι στον Έβρο και τα ακριτικά νησιά, μόνον οι πλεμπαίοι), είχε πάρει αγκαζέ την Τζούλια Αλεξανδράτου και την πήγε στις 5 τα ξημερώματα στους κοιτώνες του Πολεμικού Μουσείου για να συνεχίσουν εκεί τη διασκέδασή τους, μαζί με τους άλλους φαντάρους-υπηρέτες της πατρίδας.
Για την ιστορία, μετά τον σάλο που ξέσπασε την επομένη του «πάρτι», ο πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου του Πολεμικού Μουσείου, διέταξε Ένορκη Διοικητική Εξέταση για τον εντοπισμό ευθυνών και τον καταλογισμό τους σε τυχόν υπευθύνους. Μέχρι αυτή την ώρα που μιλάμε, η έρευνα… συνεχίζεται!
Και μιας και το έπιασα με τους δικηγόρους, μία απορία που με «τρώει» από παλιά: γιατί οι δολοφόνοι έχουν για δικηγόρο τον Κούγια και οι απατεώνες τον Δημητρακόπουλο;
Για να το χαλαρώσω, έχω πρόταση εκμάθησης γαλλικών για τον κύριο Δημητρακόπουλο. Για πάμε…
Τη διετία που μας πέρασε καταγράφηκαν οκτώ (8) εν ψυχρώ εκτελέσεις για ξεκαθάρισμα λογαριασμών. Στη Νέα Σμύρνη, στον Νέο Κόσμο, στον Άλιμο, στον Γέρακα, στα Πετράλωνα, στο Μοσχάτο, στην πλατεία Βάθης, στο Περιστέρι. Η ανομία όμως πατάσσεται στα Εξάρχεια!
Πώς το είχε πει τότε ο Διονύσης Σαββόπουλος; Το δικαστήριο ήταν μέσα εκεί, αλλά η δικαιοσύνη ήταν απ’ έξω… Και συνεχίζουμε!
Σύμφωνα με τον Σταϊκούρα, στη δύσκολη διαπραγμάτευση που είχε με τους εκπροσώπους των τραπεζών, ανταλλάχτηκαν πολλά… μπινελίκια! Κρίνοντας εκ του αποτελέσματος της διαπραγμάτευσης, ο Σταϊκούρας θα ήταν σε φάση… αφωνίας!
Τις θυμάστε τότε που είχαν συμπράξει στην καμπάνια Σπάσε τη σιωπή; Ε, την ημέρα που το δικαστήριο άφησε ελεύθερο τον αστυνόμο-μαστροπό, μούγκα όλες!
Σε άρθρο του Παύλου Παπαδόπουλου στην Καθημερινή, μαθαίνουμε ότι όταν η Εύα Καϊλή ήταν 12 χρονών, ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με τη σκέψη του Νίτσε, διαβάζοντας το βιβλίο Τάδε έφη Ζαρατούστρα. Για εσάς δεν ξέρω, αλλά εγώ στα 12 μέχρι Playboy!
Ουδόλως με απασχολεί αν ο Δημήτρης Αβραμόπουλος πήρε 60.000 ευρώ για να συμμετάσχει σε δύο συνέδρια και για να γράψει ένα άρθρο. Αυτούς που σκέφτομαι (και λυπάμαι) είναι τους αναγνώστες του άρθρου του!
Είσαι της Νέας Δημοκρατίας και είσαι και πρωτόβγαλτη ευρωβουλευτής. Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνεις; Το απλό: να πάρεις τηλέφωνο τον Μανώλη Κεφαλογιάννη και να τον ρωτήσεις πώς κατάφερνε και έπαιρνε ποσοστό από τον μισθό των συνεργατών του στο Ευρωκοινοβούλιο. Γιατί, Σπυράκη μου, ο παλιός είναι αλλιώς…
Ρεπόρτερ του ΣΚΑΪ ρωτάει διευθυντή μεγάλης αλυσίδας σούπερ μάρκετ για το Food Pass και αν αυτό θα βοηθήσει. Τι απάντησε ο διευθυντής; Σίγουρα θα βοηθήσει το κουπόνι τροφίμων και θα επιτρέψει και σε εμάς να κάνουμε αύξηση τιμών… Βοήθειά μας!
Έχουν περάσει δέκα μέρες από τότε που ο πρωθυπουργός ανακοίνωσε το Food Pass και ακόμη η Βικούλα η Φλέσσα δεν κάλεσε τον καθηγητή Μπαμπινιώτη να πάρει θέση! Δεν θα της το συγχωρέσω ποτέ!
Και μιας και ανέφερα Μπαμπινιώτη…
Όταν είσαι εντελώς αδιάβαστος, είναι και λογικό να συγκρίνεις τον Τσίπρα με τον Εμπενίζερ Σκρουτζ. Για τον κυβερνητικό εκπρόσωπο λέω…
Με Προεδρικό Διάταγμα, οι απόφοιτοι των δραματικών σχολών, του Εθνικού, του ΚΘΒΕ και της Κρατικής Σχολής Χορού και Κινηματογράφου θα θεωρούνται απόφοιτοι λυκείου και θα εντάσσονται στην κατηγορία των ανειδίκευτων εργατών. Λογική εξέλιξη, αν σκεφτούμε ότι το εν λόγω Διάταγμα υπογράφεται από δύο υπουργούς του… βαθέως σκότους! Τον Βορίδη και την Κεραμέως.
Και να μη μας διαφεύγει ότι η υπουργός Πολιτισμού είχε δηλώσει κάποτε ότι η αγαπημένη της ταινία είναι το Μια τρελή σαραντάρα!
Τα μουσικά κανάλια που εκπέμπουν στις τηλεοπτικές μας συχνότητες απευθύνονται κυρίως σε νεαρές ηλικίες. Εκεί «βρίσκουν» το κοινό τους και αναλόγως το διαπαιδαγωγούν. Το ότι το φαινόμενο της τραπ καταλαμβάνει ένα πολύ μεγάλο μέρος των προγραμμάτων τους, θα μπορούσε να είναι μία από τις αιτίες που οδηγούν ανήλικα παιδιά σε παραβατικές συμπεριφορές. Επαναλαμβάνω: μία από τις αιτίες.
Προτάσεις προς αξιοποίηση. Ψάξτε, βρείτε και δείτε…
Το Cold November του Ismet Sijarina. Μια αντιηρωική ταινία του Κοσοβάρου σκηνοθέτη, που ξετυλίγεται στα χρόνια του διαμελισμού της Γιουγκοσλαβίας.
Τη γεμάτη από ανθρωπιά και συγκίνηση ταινία του Gillies MacKinnon, The Last Bus, με τον Timothy Spall να εκτοξεύει την ερμηνεία του στα ύψη.
Τα Μαγνητικά Πεδία του Γιώργου Γούση. Ένα φιλμ δρόμου με τα συναισθήματα να ταξιδεύουν σε εγχώριες περιπλανήσεις. Υποδειγματικά λιτές και στέρεες οι ερμηνείες της Έλενας Τοπαλίδου και του Αντώνη Τσιοτσιόπουλο.
Το Nightmare Alley από το μυθολογικό πάνθεον του Guillermo del Toro. Για άλλη μία φορά (άλλα και πάλι ξεχωριστή), ο Μεξικανός σκηνοθέτης «μπερδεύει» ιδανικά τις ψευδαισθήσεις με την πραγματικότητα, εμπλέκοντας τους πρωταγωνιστές ενός παρακμιακού τσίρκου στη μετά το οικονομικό κραχ πορεία προς το αμερικανικό όνειρο.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, το βγάλαμε και το 2022. Καλή δύναμη για τη συνέχεια. Και να αγαπάμε…