Της Σίσσυς Ακοκαλίδου
Μου αρέσει που ο Πάνος Βλάχος είπε δημόσια στη συνέντευξη που παραχώρησε στο ALPHA Radio 88.6 ότι είχε άγχος, επειδή η παράσταση Ο τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού, έστω και με αλλεπάλληλα sold out δυο χρόνων, θα ανέβαινε σε ανοιχτό θέατρο!
Γιατί να έχει άγχος; Αδίκως το είχε! Η παράσταση είχε ό,τι απαιτεί μια παράσταση που αποθεώνεται από το κοινό. Μια εξαιρετικά καινοτόμα σκηνοθετική προσέγγιση, αυτήν του Κακλέα, ένα εξαιρετικό καστ ηθοποιών με φωνητικές επιδόσεις που θα ζήλευαν έμπειροι και ταλαντούχοι τραγουδιστές, τον ίδιο που ήταν ένας «οδοστρωτήρας» γελωτοποιός που μας έκανε να γελάμε και να θυμώνουμε μαζί με τις αφηγήσεις του και, κυρίως, ένα κείμενο, αυτό του Ντάριο Φο, παντός καιρού και πάσης εξουσίας, διαχρονικά!
Δεν μπορώ να μην εστιάσω στη σκηνική παρουσία και ερμηνεία του Πάνου Βλάχου που ήταν Ε Κ Ρ Η Κ Τ Ι Κ Η! Δεν βρίσκω άλλη λέξη και δεν είναι υπερβολή. Με σκληρή γλώσσα που δεν ήταν «κόσμια» για το συντηρητικό κοινό, με ύβρεις που όμως δεν σόκαραν, αλλά έδεσαν αρμονικά με τον θυμό και την οργή που γεννιέται όταν αυτόν τον κόσμο τον χαρακτηρίζουν διαχρονικά η κατάχρηση εξουσίας, η διαφθορά και η κοινωνική αδικία, όσο υπερισχύει το δίκαιο του ισχυρού και καταβαραθρώνεται το δίκαιο του ανίσχυρου…
Η παράσταση δεν έδινε απαντήσεις, ανέδυε όμως διαχρονικά ερωτήματα και οι θεατές έδιναν τις δικές τους απαντήσεις. Οι θεατές ήταν ελεύθεροι να επιλέξουν ακόμη και το φινάλε της παράστασης. Ο γελωτοποιός Πάνος Βλάχος είχε δύο φινάλε και αποθεώθηκε όταν έδωσε τις δύο βερσιόν του τέλους!
Ό,τι καλύτερο έχω δει τα τελευταία χρόνια, τόσο γέλιο και θυμός μαζί!