Το μικρό σπίτι στο χωριό: μια «κιβωτός» αναμνήσεων, ένας «μάρτυρας» μιας άλλης εποχής, μιας άλλης ζωής αλλά και φορέας του πολιτισμού και της εξέλιξης της κοινωνικής ζωής από δεκαετία σε δεκαετία, από τη μια γενιά στην άλλη… Τι γίνεται όμως όταν κάποιος βάζει στόχο να δώσει μια δεύτερη «ζωή» στην πέτρα, τα τούβλα και τα κεραμίδια; Μπορεί ένα «κυτίο» 60 και πλέον ετών να χωρέσει μέσα του καινούρια όνειρα μαζί και μια υπόσχεση συνέχειας;
Ο κ. Ιωάννης Παπαδόπουλος «επέστρεψε» στο πατρικό του σπίτι μισό αιώνα μετά και αποφάσισε να το… «σηκώσει» και πάλι στα «πόδια» του! Από το 1957 οπότε και χτίστηκε στις Πηγές του Νέστου και για πολλά χρόνια «έκλεισε» μέσα στα μόλις 45 τετραγωνικά του χιλιάδες αναμνήσεις, μέχρι που… «σιώπησε».
Ο ιδιοκτήτης απευθύνθηκε σε καβαλιώτικη τεχνική εταιρία με εμπειρία στα έργα και τις αναστηλώσεις και τους έδωσε την «αποστολή»: το μικρό σπίτι στο χωριό να γίνει μία σύγχρονη εξοχική κατοικία με σκοπό να στεγάσει νέες αναμνήσεις για τα… επόμενα 60 χρόνια!
Η Ευφροσυνίδης ΑΤΕ «έσκυψε» επάνω στο project με φαντασία αλλά και σεβασμό και, λίγους μήνες μετά, η αγροικία του κ. Παπαδόπουλου «μεταμορφώθηκε» σε μία σύγχρονη κατοικία 60 περίπου τετραγωνικών μέτρων που πλέον αποτελείται από έναν ενιαίο χώρο καθιστικού-τραπεζαρίας, δωμάτιο, κουζίνα και μπάνιο.
To KAVALA POST ζήτησε από τον κ. Παπαδόπουλο να εξηγήσει τους λόγους που τον οδήγησαν στην απόφασή του να αναστηλώσει το ερειπωμένο πατρικό του σπίτι στις Πηγές του Δήμου Νέστου:
«Ο φίλος και Μηχανικός Βασίλης Ευφροσυνίδης, της ομώνυμης Εταιρείας κατασκευών που με πολύ μεράκι και επαγγελματισμό αναστήλωσε, σήκωσε δηλαδή στα πόδια του, το ερειπωμένο μου πατρικό σπίτι στο χωριό μου ζήτησε να εξηγήσω τους λόγους που κάποιος που ζει επί πολλά έτη μακριά αποφασίζει χωρίς προφανή αιτία και επείγουσα ανάγκη να δώσει ζωή σε έναν χώρο που επί δεκαετίες υπέμενε τη φθορά.
Την ίδια απορία μου έχουν εκφράσει επίσης πολλοί συγγενείς και φίλοι.
Η ερώτηση αυτή δεν μπορεί κατά την γνώμη μου να απαντηθεί μόνο με λογικούς, οικονομικούς και χρηστικούς κανόνες και επιχειρήματα.
Ίσως να έχουν δίκιο όσοι λένε πως σε όλη μας τη ζωή αναζητούμε την παιδικότητά μας, ίσως η απώλεια των ριζών να κινητοποιεί σειρά από αντισταθμιστικούς μηχανισμούς, ίσως απλά μεγαλώνουμε και συμπονούμε περισσότερο τους χώρους που ζήσαμε μια και αναχώρησαν από πολλού αυτοί που πρώτους αγαπήσαμε. Δεν ξέρω. Αυτό που δίνει τις καλύτερες απαντήσεις και που με εκφράζει περισσότερο είναι το ακόλουθο ποίημα του αγαπημένου –διαρκώς απόντος από την πατρίδα και νοσταλγού της πραγματικής Ελληνικότητας– Γιώργου Σεφέρη. Ξέρεις, τα σπίτια πεισματώνουν εύκολα, σαν τα γυμνώσεις, λέει κάπου. Αυτήν τη φράση δεν μπορείς εύκολα να την προσπεράσεις…
Το σπίτι κοντά στη Θάλασσα
Δεν ξέρω πολλά πράγματα από σπίτια,
Ξέρω πως έχουν τη φυλή τους, τίποτε άλλο.
Καινούργια στην αρχή σαν τα μωρά
που παίζουν στα περβόλια με τα κρόσσια του ήλιου,
κεντούν παραθυρόφυλλα χρωματιστά και πόρτες
γυαλιστερές πάνω στη μέρα.
Όταν τελειώσει ο αρχιτέκτονας, αλλάζουν,
ζαρώνουν ή χαμογελούν ή ακόμη πεισματώνουν
μ’ εκείνους που έμειναν,
μ’ εκείνους που έφυγαν,
μ’ άλλους που θα γυρίζανε αν μπορούσαν
ή που χάθηκαν, τώρα που έγινε
ο κόσμος ένα απέραντο ξενοδοχείο.
Δεν ξέρω πολλά από σπίτια.
θυμάμαι τη χαρά τους και τη λύπη τους καμιά φορά,
σα σταματήσω.
Info
Αρχιτεκτονική μελέτη-Σχεδιασμός: Ευφροσυνίδου Αικατερίνη, Ευφροσυνίδης Χρήστος
Στατική μελέτη: Ευφροσυνίδης Χρήστος
Ηλεκτρομηχανολογική-Φωτοτεχνική μελέτη: Ευφροσυνίδης Δημήτριος
Επίβλεψη έργου: Ευφροσυνίδης Χρήστος
Διεύθυνση έργου: Ευφροσυνίδης Βασίλειος
Δείτε περισσότερες φωτογραφίες από τη «μεταμόρφωση» της αγροικίας
