Στέφανος: Έχομε ύψιστο και ιερό καθήκον να εκδηλώσωμε την ειλικρινή αγάπη μας προς τον Θεάνθρωπο Κύριο ημών Ιησού Χριστό με αγαθά έργα

ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ
ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΙΛΙΠΠΩΝ, ΝΕΑΠΟΛΕΩΣ & ΘΑΣΟΥ
κ.κ. ΣΤΕΦΑΝΟΥ
ΔΙΑ ΤΗΝ ΑΓΙΑΝ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΝ

«Αγαπητοί πατέρες και αδελφοί,
«Εν τη ταπεινώσει η κρίσις αυτού ήρθη. Την δε γενεάν αυ­­­τού τίς διηγήσεται; Ότι αίρεται από της γης η ζωή αυτού, από των ανομιών του λαού μου ήχθη εις θάνατον»»[1]. Μελετώντας με προσοχή και ένθερμη προσευχή το 53^ο κε­φάλαιο του μεγαλοφωνοτάτου και δικαίως αποκληθέντος πέμ­πτου ευαγγελιστού, του αγίου προφήτου Ησαΐου, αισθάνεται πολ­λή και μεγάλη συγκίνηση για την υπερτάτη σταυρική θυ­σία της ζωής την οποία προέκειτο να υποστή ο αναμενόμενος Μεσσίας, «ος αμαρτίαν ουκ εποίησεν, ουδέ ευρέθη δόλος εν τω στόματι αυτού»[2].

Εδέχθη ο αναμάρτητος Κύριος να υποστή τον σταυρικό θάνατο, τον επονείδιστο και επώδυνο, στον οποίο κατεδικάζοντο οι προδότες και οι κακούργοι, και αυτό για χάρη μας, που εί­με­θα αμαρτωλοί. Δεν υπάρχει μέτρο να βυθομετρήσωμε τον ω­κεα­νό της απείρου αγάπης του παναγάθου Θεού περί της οποί­ας ωμίλησε ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, κατά τον διάλογο που είχε με τον ευσχήμονα βουλευτή Νικόδημο, και ο οποίος πε­ρι­έχεται στο 4^ο κατά σειρά Ευαγγέλιο του αγαπημένου μα­θητού τού Κυρίου και ευαγγελιστού αγίου Ιωάννου του Θεολό­γου. «ούτω γαρ ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε τον Υιόν αυ­τού τον μονογενή έδωκεν, ίνα πάς ο πιστεύων εις αυτόν μή α­πό­ληται, αλλ΄ έχη ζωήν αιώνιον»[3].

Αυτός είναι ακριβώς ο σκοπός για τον οποίο ήλθε σε αυτόν τον κόσμο, τον μάταιο και ψευδή, ο Κύριός μας. Δεν ήλθε στον κόσμο αυτό μόνο για τούς οσίους και δικαίους και αγίους, αλλά κυρίως για εμάς τους αμαρτωλούς, για εκείνους οι οποίοι τον ύβριζαν ημέρα και νύκτα, και σε ολόκληρη την ζωή τους. Όταν η αγία Γραφή αναφέρει την λέξη «κόσμος», εννοεί τους αν­θρώπους της πλάνης και της αμαρτίας. Δι΄ αυτούς λοιπόν ήλθε ο Κύριος, όπως τονίζομε και στο θεόπνευστο Σύμβολο της Πίστεώς μας Νικαίας-Κωνσταντινουπόλεως. «τον δι’ ημάς τους ανθρώπους και δια την ημετέραν σωτηρίαν κατελθόντα εκ των ουρανών και σαρκωθέντα εκ Πνεύματος αγίου και Μαρίας της Παρθένου και ενανθρωπήσαντα, σταυρωθέντα τε υπέρ η­μών επί ποντίου Πιλάτου, και παθόντα και ταφέντα, και ανα­στάν­τα τη Τρίτη ημέρα κατά τας Γραφάς…»[4].

Ρίγη ιεράς συγκινήσεως διαπερνούν την καρδιά μας όταν α­τε­νίζομε επάνω στο σταυρό τον Υιό της Παρθένου, νεκρό, γυ­μνό και άταφο. Ακόμη και πέτρινη εάν είναι η καρδιά του αν­θρώπου, συνθλίβεται από το γεγονός αυτό. Ποτέ δεν πρέπει να λησμονήσωμε αυτή την υπερτάτη θυσία του τελείως ανα­μαρ­τή­του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, πού έγινε για χάρη όλων μας, πού είμεθα αμαρτωλοί, και την οποία με τρόπο προφητικό είδε οκτακόσια (800) χρόνια πρίν από την πραγματοποίησή της και για την οποία έγραψε ο άγιος προφήτης Ησαΐας. «Αυτός πού φορτώθηκε τις θλίψεις μας και υπέφερε τους πόνους τους ι­δι­κούς μας. Εμείς ενομίζαμε ότι όλα όσα τον ευρήκαν ήταν τραύ­ματα, πληγές και ταπεινώσεις από τον Θεό. Μά ήταν αι­τία οι αμαρτίες μας, τις οποίες αυτός επληγώθηκε, οι ανομίες μας που αυτός εξουθενώθηκε. Για χάρη της ιδικής μας σωτη­ρί­ας, εκείνος ετιμωρήθηκε, και στις πληγές του ευρήκαμε εμείς την ιατρεία. Όλοι εμείς πλανιόμασταν σαν πρόβατα. είχε πά­ρει ο καθένας μας τον ιδικό του δρόμο. Μα ο Κύριος έκαμε να πέ­ση επάνω του η ανομία όλων μας. Βασανιζόταν, και όμως τα­πεινά υπέμενε χωρίς οποιοδήπτε παράπονο. Σαν πρόβατο που το οδηγούν σε σφαγή, όπως το αρνί που στέκεται άφωνο μπρο­στά σε αυτόν που το κουρεύει, ποτέ του δεν παραπονέθηκε. Υπ­έφερε, κατεδικάσθη και ωδηγήθηκε μακρυά. ποιος στη γε­νηά του ανάμεσα εσκέφθηκε τί να απέγινε; Τον εξηφάνισαν α­πό τον κόσμο των ζωντανών και για τις αμαρτίες μας εχτυπή­θηκε από τον θάνατο. ‘Εφτιαξαν τον τάφο του ανάμεσα στους α­σεβείς, το μνήμα του κοντά στους παραπεταμένους. και όμως, δεν είχε πράξει ούτε μία ανομία, και δόλος δεν είχε βρεθεί στο στόμα του»[5].

Εμείς που γευθήκαμε και γευόμεθα τους γλυκούς αυτούς και ευχύμους πνευματικούς καρπούς, οι οποίοι προήλθαν από την θυσία αυτή, έχομε ύψιστο και ιερό καθήκον να εκδηλώ­σω­με την ειλικρινή αγάπη μας, τον βαθύτατο σεβασμό μας αλλά και την άπειρη ευγνωμοσύνη μας προς την Εσταυρωμένη Αγά­πη, τον Θεάνθρωπο Κύριο ημών Ιησού Χριστό, με αγαθά έρ­γα, για να μπορέσωμε κάποια μέρα, όταν θα φύγωμε από αυτό τον κόσμο, να εισέλθωμε στην βασιλεία του Θεού «ένθα ήχος κα­θαρός εορταζόντων και βοώντων απαύστως. Κύριε δόξα σοι»[6].

Καλό και ευλογημένο Πάσχα!

Ευχέτης προς τον δι’ ημάς Σταυρωθέντα, Παθόντα και Ταφέντα Κύριον

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
Ο ΦΙΛΙΠΠΩΝ, ΝΕΑΠΟΛΕΩΣ & ΘΑΣΟΥ
ΣΤΕΦΑΝΟΣ

---

[1] Ησ. 53, 8.-

[2] Ησ. 53, 9 & Α΄ Πέτρου 2, 22.-

[3] Ιω. 3, 16.-

[4] 3^ο , 4^ο & 5^ο άρθρα του Συμβόλου της Πίστεως.-

[5] πρβλ. Ησ. 53, 4-9.-

[6] β΄ Ιδιόμελον των αίνων του Όρθρου της Μ. Τρίτης .-