Ηη εκδημία του αιδεσιμολογιωτάτου πρωτοπρεσβυτέρου π. Βασιλείου Κατσικαλάκη, εφημερίου του Καθεδρικού Ιερού Ναού Αγίου Αποστόλου Παύλου Καβάλας [διαβάστε εδώ] δεν προκάλεσε θλίψη μόνον στην τοπική χριστιανική κοινωνία και την Εκκλησία, αλλά σε όλους όσοι τον γνώρισαν ως άνθρωπο.
Ο Αναπληρωτής Καθηγητής Σχολικής Παιδαγωγικής και Διδακτικής Μεθοδολογίας του Μαθήματος των Θρησκευτικών στο Τμήμα Θεολογίας του ΑΠΘ και πρόεδρος της Χριστιανικής Ένωσης Καβάλας, Αθανάσιος Στογιαννίδης, γράφει για την εκδημία του μακαριστού π. Βασιλείου Κατσικαλάκη, αλλά κυρίως έναν αγιασμένο άνθρωπο που «πονούσε μαζί μας. Δάκρυζε, όταν λυγίζαμε στις θλίψεις και τις δοκιμασίες. Μας αγαπούσε από τα βάθη της καρδιάς του…».
Ακούγοντας την ψαλμωδία του, ένιωθες ότι… σμίγει ο ουρανός και η γη!
Τι είναι αυτό που ποθεί, άραγε, ένας άνθρωπος, όταν περνάει το κατώφλι της εκκλησιάς; Ένα είναι σίγουρο: ότι τα κίνητρα ποικίλουν από περίπτωση σε περίπτωση. Ίσως, όμως, κάποιες φορές, γεννάται μια σφοδρή επιθυμία· πότε; Όταν ο άνθρωπος βλέπει να καταρρέουν και να αποτυγχάνουν οι δικές του προσπάθειες. Τότε, αναζητά κάτι το ουράνιο, κάτι που υπερβαίνει τις επίγειες δυνάμεις του και ρίχνει φως ουράνιο στις δυσκολίες της ζωής. Γι’ αυτό και ο λαός μας χαρακτηρίζει τον κάθε ιερό ναό ως «εκκλησία», διότι εκεί γίνεται μία σπουδαία συνάντηση: ο Θεός αγκαλιάζει τον άνθρωπο, και ο άνθρωπος αγκαλιάζει τον Θεό. Σ’ αυτήν τη συνάντηση σπουδαίο ρόλο διαδραματίζει το πρόσωπο του ιερέα, ο οποίος «δανείζει» τη φωνή του, για να εκπροσωπήσει τις φωνές όλων μας, για να μιλήσει εκ μέρους μας στον Θεό, για να τον παρακαλέσει, για να εναποθέσει σ’ εκείνον τα αιτήματα όλων μας.
Μία τέτοια μορφή που θα μείνει αχάρακτη στη μνήμη μου, ήταν και ο μακαριστός π. Βασίλειος Κατσικαλάκης. Καλλικέλαδος! Ακούγοντας την ψαλμωδία του, ένιωθες, πραγματικά, ότι… σμίγει ο ουρανός και η γη! Ζούσες στη γη και η ψυχή σου γευότανε τον ουρανό! Ακόμα ηχούν στ’ αυτιά μου τα λόγια του από ένα κήρυγμα το καλοκαίρι που μας πέρασε: «Κάποιοι νομίζουν ότι η κόλαση και ο παράδεισος είναι εδώ στη γη και ότι όλα εδώ πληρώνονται, ενώ κάποιοι άλλοι υποστηρίζουν ότι ο παράδεισος και η κόλαση είναι πράγματα που δεν αφορούν τη ζωή μας, αλλά μια πραγματικότητα μετά τον θάνατο.
Και γι’ αυτό λένε πως η Εκκλησία είναι μονάχα για τους ηλικιωμένους. Ε, λοιπόν, η Εκκλησία μας τονίζει πως η κόλαση και ο παράδεισος δεν βρίσκονται ούτε μόνο εδώ στη γη ούτε και μόνο στον ουρανό, αλλά ξεκινούν από τη γη και θα ολοκληρωθούν στον ουρανό». Με πολύ απλά λόγια ο π. Βασίλειος περιέγραφε το μυστήριο του Χριστού και της Εκκλησίας του. Το μυστήριο του να ζεις ως χριστιανός πατώντας με τα δυο σου πόδια στη γη, αλλά, ταυτόχρονα, να γεύεσαι τις δωρεές του ουρανού, την παρουσία του Τριαδικού Θεού, και να ελπίζεις… ότι ο θάνατος δεν είναι η τελευταία πράξη της ζωής σου…
Ακόμα μου είναι δύσκολο να πιστέψω ότι αναχώρησε για την ουράνια πόλη…ότι δεν θα συναντήσω ξανά το ιλαρό βλέμμα του, που σε «αφόπλιζε» με την ταπείνωσή του, την αγάπη του, τη δεκτικότητά του. Ήταν δίπλα μας σε όλες τις ευχάριστες αλλά και τις δύσκολες στιγμές. Προσευχόταν για τα προβλήματά μας. Πονούσε μαζί μας. Δάκρυζε, όταν λυγίζαμε στις θλίψεις και τις δοκιμασίες. Μας αγαπούσε από τα βάθη της καρδιάς του, έναν-έναν. Ήταν ενδεδυμένος την ιεροσύνη. Έλαμπε το ράσο πάνω του!
Σήμερα αποχαιρετούμε έναν πατέρα, έναν φίλο, έναν αδελφό, μα, προπάντων, ένα υπόδειγμα-ιερέως, έναν αγιασμένο άνθρωπο, κυριολεκτικά αφιερωμένο στην προσευχή και την ιεροσύνη που τόσο αγαπούσε και τόσο τιμούσε με όλο του το είναι! Ας έχει καλό παράδεισο! Κι ας ζει πάντα κοντά μας με την προσευχή…εκεί…την ώρα της θείας Λειτουργίας…στο άγιο Ποτήριο…όπου συναντώνται όλοι εν Χριστώ…ζώντες και κεκοιμημένοι! Αιωνία του η μνήμη!