Το λογοτεχνικό διαδικτυακό περιοδικό Νέο Πλανόδιον δημοσίευσε έναν «διάλογο» μεταξύ δύο ποιητών, οι οποίοι έγραψαν από ένα ποίημα με αφορμή την τραγωδία στα Τέμπη που στοίχισε τη ζωή σε 57 συνανθρώπους μας, κατά κύριο λόγο νέα παιδιά.
Η [πολιτογραφημένη] Καβαλιώτισσα Γεωργία Τριανταφυλλίδου «συνομιλεί» με τον Θωμά Ιωάννου. Η ίδια έγραψε σχετικά:
«Έγραψα το ποίημα κοντά τρεις μέρες αφότου ο Θωμάς Ιωάννου ανέβασε στη σελίδα του το ΙNTERCITY. Παρακινημένη από την αγωνία του ότι τελικά σε λίγο καιρό, εκτός από τη μάνα τους, κανείς δεν θα τους θυμάται.
ΥΓ: Δεν μοιράστηκαν ρόλοι, δεν μπήκαμε στη θέση κανενός. Άλλωστε, όσοι γράφουν ξέρουν πως η ποίηση είναι μια θέση αδειανή. Κάποτε και για πολύ λίγο μας παραχωρείται ένα κάθισμα. Ευχαριστίες στο Νέο Πλανόδιον για τις φροντίδες».
Διαβάστε το ποίημα της Γεωργίας Τριανταφυλλίδου για τα Τέμπη:
Η ΔΙΑΙΡΕΣΗ
Στον Νίκο, στον Κώστα
Πάντα φοβόμουν να γίνω η μητέρα
σου.
Να σιγουρέψω με τη γέννα τον χαμό σου,
να επωμιστούμε μια αγάπη διά δύο.
Λες και δεν ήξερα ότι αγάπη σημαίνει
από τη γέννησή της διαίρεση ατελής.
Ποτέ δεν σου τραγούδησα «τσαφ τσουφ»
ήτανε παλιακό το διερχόμενο τραινάκι στο τραγούδι μου
κι εσύ μικρός έστηνες τραίνα που πετούσαν σπίθες:
ηλεκτρικό παιχνίδι, ράγες δωματίου,
γέφυρες, τούνελ και σταθμοί, σφυρίγματα θριάμβου
ενός συρμού που κάλπαζε σαν άτι της προόδου.
Νυχτώθηκα να περιμένω νέα σου και τα παλιά
αστράφτουν στην οθόνη μου με φλας απόκοσμο.
Φωτίζονται για λίγο οι λαμαρίνες, η βαλίτσα σου,
το δαχτυλίδι της γιαγιάς στο χέρι της κοπέλας που καθόταν δίπλα σου.
Έτσι τη νύχτα παύουν ν’ αντηχούνε εισερχόμενα.
Γίνονται ειδήσεις στο ανήκουστο αυτί του κόσμου.
Κι εγώ που πάντα φοβόμουν να είμαι η μητέρα
σου,
ξέμεινα εδώ με μια ατελή διαίρεση στα χέρια.
Για το υπόλοιπο του αναίτιου βίου μου
να σ’ αγαπώ, πουλάκι μου, χωρίς επιστροφή.
ΓΕΩΡΓΙΑ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΔΟΥ
7.4.2023
Διαβάστε το INTERCITY του Θωμά Ιωάννου, το οποίο «πυροδότησε» τον ποιητικό διάλογο:
ΙNTERCITY
Μαμά, συγγνώμη
Που ξεχάστηκα
Και δε σε πήρα όταν έφτασα
Με πήρε ύπνος όπως ήμουν ψόφιος
Απ’ την κούραση
Και είδα όνειρο κακό
Πιο ζωντανό από ποτέ
Τόσο που έπεσα απ’ το κρεβάτι μου
Κραυγή μεγάλη βγάζοντας
Διαταραχή του ύπνου REM, μαμά
Παλιά κοιμόμουν σαν πουλάκι πλάι σου
Μα χρόνια άγρυπνη σε άφηνα
Να περιμένεις ένα μήνυμα ξερό
Του στυλ να μη με πρήζεις
Όλοι θα παν με τον συρμό
Από τις ράγες του κανείς δεν πρόκειται να βγει
Μόνο εσύ θα στήνεις το αυτί στον έρημο σταθμό
Για να ακούς αν έρχομαι
Θα είσαι εκεί
Στην αποβάθρα όταν φτάνω ξημερώματα
Και θα ρωτάς
Πού πήγανε οι φίλοι σου
Και σε αφήσαν δέμα ασυνόδευτο
Μαμά, να ξεχαστώ μη με αφήνεις
Πάρε με αύριο πρωί να με ξυπνήσεις
ΘΩΜΑΣ ΙΩΑΝΝΟΥ
5.4.2023