Έφθασε και πάλι η στιγμή μέσα στην ιστορία της ζωής μας, για την φυγή μας από τον παλαιό χρόνο 2023 και την είσοδό μας στον νέο χρόνο 2024. και μέσα στη σκέψη μας εμφανίζονται γρήγορα και αστραπιαία όλα εκείνα που περάσαμε επάνω στη γη μας όλοι οι άνθρωποι την προηγουμένη περίοδο. και μαζύ με αυτά, έρχονται και όλα εκείνα που ζήσαμε σε όλα τα προηγούμενα χρόνια της ζωής μας από τότε που γεννηθήκαμε. Oι αναμνήσεις, οι χαρές, οι θλίψεις, οι τραγωδίες, οι καλωσύνες, οι πόλεμοι, οι πλημμύρες, οι φωτιές, οι σεισμοί, τα εγκλήματα, οι γεννήσεις, οι θάνατοι, οι ασθένειες, οι συγκρούσεις μεταξύ των κοινωνιών, οι αγωνίες, οι θυσίες, οι αποτυχίες, οι καταδίκες, οι δικαιοσύνες, οι κατατρεγμοί, οι αμαρτίες, οι μετάνοιες, οι συγγνώμες, οι εμμονές, τα κοινωνικά και παγκόσμια γεγονότα, οι ανακαλύψεις, οι εφευρέσεις, οι καταστροφές της φύσεως, οι αλλαγές του κλιματικού ορίζοντα, και άλλα πολλά, έρχονται και παρέρχονται μπροστά μας πάλι και μας οδηγούν. Mας κατευθύνουν σε ένα δρόμο ζωής και μας πληροφορούν ότι όλα τρέχουν, όλα κινούνται, όλα μεταβάλλονται μέσα στον χρόνο και στη φύση. Έτσι τα έφτειαξε ο άγιος τριαδικός Θεός μας από την στιγμή εκείνη, που με την άπειρη και αιώνια άκτιστη αγάπη του, εδημιούργησε τα πάντα, τα αόρατα και τα ορατά, όπως ακριβώς ομολογούμε και πιστεύομε : «Πιστεύω σε ένα Θεό, που είναι πατέρας και παντοκράτορας, και που είναι ο ποιητής του ουρανού και της γης και όλων των ορατών και αοράτων δημιουργημάτων» (1ο άρθρο του Συμβόλου της Πίστεως). Ήταν μια στιγμή μέσα στην αιωνιότητα, που συνεχίζεται μέχρι σήμερα στην ζωή όλων των δημιουργημάτων του Θεού, και η οποία εξελίσσεται σε άλλες στιγμές, σε λεπτά, σε ώρες, σε μέρες, σε μήνες, σε χρόνια, σε αιώνες, σε πολλαπλές χιλιετίες και στην αιωνιότητα.
Ο θεόπνευστος προφήτης Μωϋσής γράφει στο πρώτο βιβλίο της Γενέσεως: «στην αρχή ο Θεός δημιούργησε την γη. Η γη όμως ήταν έρημη και ασχημάτιστη. Ήταν σκοτάδι επάνω από την άβυσσο, και επάνω στα νερά έπνεε Πνεύμα Θεού. Τότε είπε ο Θεός. να γίνη φως. και έγινε φως. Ο Θεός είδε ότι το φως ήταν καλό και το εχώρισε από το σκοτάδι. Το φως το ωνόμασε ΄ημέρα΄ και το σκοτάδι ΄νύχτα΄. Ήλθε το βράδυ, ήλθε το πρωΐ, πρώτη ημέρα» (Γεν. 1, 1-5).
Η ευλογημένη εκείνη στιγμή για την ορατή φύση προσέδωσε την μεγαλύτερη χαρά σε όλα τα δημιουργήματα του Θεού, με πρώτο τον κοσμοπολίτη άνθρωπο. γι΄ αυτό και κάθε φορά στην αλλαγή ενός μεγάλου χρονικού διαστήματος οι άνθρωποι βάζομε νέες αρχές στη ζωή μας, για την καλυτέρευση της κοινωνίας μας και της ανθρωπιάς μας, για την διόρθωση όλων των λαθών και των σφαλμάτων μας με σκοπό να έχουν στο μέλλον τα παιδιά μας, την πρόοδο και την ευημερία, την ειρήνη και την αγάπη, την καλωσύνη και την συναλληλία, την ισοτιμία και την δικαιοσύνη, την φιλανθρωπία και την φιλαδελφία, την κατανόηση και την αλληλεγγύη.
Γράφει ο άγιος Γρηγόριος ο θεολόγος, πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως: «Aς πιάσωμε την ευκαιρία που όταν έρχεται μπορείς να την πιάσης. Mα να την ζητής όταν προσπεράση είναι μάταιο. Καιρός να σπείρης, καιρός να οργώσης την γη, καιρός για τους ναυτικούς να λύσουν τα σκοινιά των πλοίων και τα λουλούδια τα γεννά η εποχή της ανοίξεως. Έτσι και οι λόγοι για τους ανθρώπους έχουν τον καιρό τους, όταν φουντώνουν θερμότεροι των ψυχών οι πόθοι. ούτε είναι μέσα η ψυχή χαραγμένη από πολλές εικόνες, αλλά ανθούν σε αυτή, μόνο ωραίες φρεσκοζωγραφισμένες, και οι νέοι βάζουν την ρίζα της ζωής, επάνω στη γη καλή η μίσος γεμάτη» (Ποίημα από τον Νικόβουλο προς τον πατέρα – ΕΠΕ, τομ. 11, σελ. 70, 101 72, 112).
Επίσης τονίζει, ιδιαιτέρως, ο άγιος Βασίλειος, αρχιεπίσκοπος Καισαρείας της Καππαδοκίας: «ο χρόνος τρέχει και δεν περιμένει αυτόν που αργοπορεί. οι ημέρες φεύγουν και προσπερνούν τον οκνηρό. Kαι όπως δεν μπορεί κάποιος να σταματήση το ρεύμα του ποταμού, εκτός εάν κάποιος χρησιμοποιήση το νερό όπως πρέπει, αφού το ανακόψη κατά την πρώτη συνάντηση και ορμή, έτσι ούτε τον χρόνο, που τρέχει σύμφωνα με την αναγκαστική πορεία, μπορεί να συγκρατήση, ούτε αφού περάση να τον ανακαλέση προς τα πίσω, εκτός εάν κάποιος τον προλάβη, όταν έρχεται» (Μεγ. Βασιλείου, Ομιλ. που ειπώθηκε για την πείνα και την ξηρασία ΕΠΕ, τομ. 7, σελ. 154, 3-9).
Σήμερα 1η του μηνός Ιανουαρίου 2024, είμεθα όλοι μαζύ, ως ορθόδοξοι χριστιανοί έλληνες, μέσα στην αγία μας Εκκλησία που μας εχάρισε ο Χριστός για την σωτηρία μας, και βρισκόμαστε μπροστά στην είσοδο του νέου χρόνου 2024, εορτάζοντας την μεγάλη εορτή της περιτομής του Χριστού και την ιερά μνήμη του αγίου Βασιλείου του αρχιεπισκόπου της Καισαρείας της Καππαδοκίας. Oι ιεροί ύμνοι, τα αναγνώσματα των ιερών ακολουθιών και όλες οι αναφορές μας μέσα στην λειτουργική ζωή της Εκκλησίας μας, μας προτρέπουν, μας καθοδηγούν, μας παρουσιάζουν τον δρόμο της υπομονής και της καλωσύνης μέσα στο οποίο πρέπει να βαδίζωμε για την σωτηρία μας. Σημαντικά λόγια για τον δρόμο αυτό μας λέγει ο άγιος απόστολος Παύλος στην προς Εβραίους επιστολή του: «Έχοντας, λοιπόν, γύρω μας μια τόσο μεγάλη στρατιά μαρτύρων, ας τινάξωμε από επάνω μας κάθε φορτίο, και την αμαρτία που εύκολα μας εμπλέκει, και ας τρέχωμε με υπομονή το αγώνισμα του δύσκολου δρόμου που έχομε μπροστά μας. ας έχωμε τα μάτια μας προσηλωμένα στον Ιησού, που μας έδωσε την πίστη, την οποία και τελειοποιεί. Αυτός αντί για την χαρά που θα μπορούσε να έχη, υπέμεινε τον σταυρικό θάνατο, περιφρονώντας την ατίμωση, και εκάθισε στα δεξιά του θρόνου του Θεού. Αναλογισθήτε, λοιπόν, αυτόν που υπέμεινε μία τέτοια εχθρότητα εναντίον του από μέρους των αμαρτωλών, και μην αποκάμετε και χάσετε το θάρρος σας» (Εβρ. 12, 1-3).
Αγαπητοί μου και αγαπητές μου,
Ιδιαίτερη είναι η χαρά μας, εφέτος, όπως και η ευγνωμοσύνη μας προς τον Θεό είναι το ευχάριστο γεγονός ότι συμπληρώνονται εκατό (100) χρόνια από την επανίδρυση της Ιεράς και αποστολικής Μητροπόλεώς μας, των Φιλίππων, της Νεαπόλεως και της Θάσου, με Πατριαρχικό Τόμο τον Οκτώβριο του 1924, επί της πατριαρχίας του αειμνήστου Οικουμενικού Πατριάρχου κυρού Γρηγορίου του Ζ΄. Αυτήν την επέτειο θα πανηγυρίσωμε, πρώτα ο Θεός, κατά τον προσεχή μήνα Σεπτέμβριο, βάσει του σχετικού προγράμματος το οποίο και σύντομα θα καταρτισθή. Προσκαλώ όλους και όλες, τους ευσεβείς άρχοντες και τον πιστό λαό, μαζύ με τον ιερό μας Κλήρο, να συμμετάσχετε στην μεγάλη αυτή επέτειο της τοπικής μας και αποστολικής Εκκλησίας, που ιδρύθηκε περίπου το 50 μ. Χ. από τον πρωτοκορυφαίο και πολιούχό μας απόστολο των Εθνών άγιο Παύλο.
Για την πραγματοποίηση αυτής της πανηγυρικής επετείου και για τις σχετικές ευχές και ευλογίες ήδη απέστειλα ανάλογες επιστολές προς τον Παναγιώτατο Οικουμενικό μας Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο και τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμο, μέσα στις οποίες μεταξύ των άλλων αναφέρω και τα παρακάτω: «Από των χρόνων του Αποστόλου ΠΑΥΛΟΥ έως και της κατά το έτος 1924 συστάσεως αυτής, ως κεχωρισμένης και αυτοδιοικήτου Μητροπόλεως, η Εκκλησία των ΦΙΛΙΠΠΩΝ, ως ήτο φυσικόν ηκολούθησεν τας περιπετείας της πόλεως και της εν γένει περιοχής. Οποτεδήποτε η πόλις ευρίσκετο εις ακμήν τότε και η Εκκλησία ευρίσκετο εις περίβλεπτον θέσιν, και ότε η πόλις υπέφερεν από επιδρομάς και πολέμους τα γεγονότα αυτά είχον άμεσον αντίκτυπον και εις την Εκκλησίαν. κατ΄ ουσίαν, όμως, η εκκλησιαστική επαρχία της καθ΄ ημάς Ιεράς Μητροπόλεως, υπό την σημερινήν κανονικήν και νόμιμον υπόστασιν αυτής, εξελίχθη το πρώτον μεν κατά το έτος 1924 ως Ιερά Μητρόπολις ΚΑΒΑΛΑΣ και ΝΕΣΤΟΥ, ακολούθως κατά το 1930 ως Ιερά Μητρόπολις ΦΙΛΙΠΠΩΝ και ΝΕΑΠΟΛΕΩΣ και εν τέλει από του 1953 και με την υπαγωγήν εις αυτήν της νήσου της Θάσου ως Ιερά Μητρόπολις ΦΙΛΙΠΠΩΝ, ΝΕΑΠΟΛΕΩΣ και ΘΑΣΟΥ. κατ΄ ακολουθίαν τούτων, καταλυτική υπήρξεν η συμβολή εις τον προσδιορισμόν της εκκλησιαστικής και ιστορικής ταυτότητος της καθ΄ ημάς Ιεράς Μητροπόλεως των εχόντων, κατά την μακράν ταύτην περίοδον των εκατόν (100) ετών, την υπό της αγίας ημών Εκκλησίας ανατεθείσαν ευθύνην της διαποιμάνσεως αυτής τριων (3) αοιδίμων Μητροπολιτών, ήτοι : α) ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ του Χατζησταύρου (1924-1962) του μετέπειτα Αρχιεπισκόπου ΑΘΗΝΩΝ, β) ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ του Καντώνη (1965-1974) του μετέπειτα Μητροπολίτου ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΟΥ, και γ) ΠΡΟΚΟΠΙΟΥ του Τσακουμάκα (1974-2017), του μόνου κοιμηθέντος ως ΦΙΛΙΠΠΩΝ και ενταφιασθέντος εις την καθέδραν αυτού. Αξιομνημόνευτον θεωρούμεν και την τριετή περίοδον (1962-1965) της τοποτηρητείας του μακαριστού Μητροπολίτου Ελευθερουπόλεως ΑΜΒΡΟΣΙΟΥ του Νικολάου».
Γράφει ο θείος Παύλος στην επιστολή του προς τους αγαπημένους και φίλους του Φιλιππησίους χριστιανούς της εποχής εκείνης: «Εάν θέλετε, λοιπόν, να μου προσφέρετε μία ενθάρρυνση που δίνει η πίστη στο Χριστό η μία παρηγοριά που προέρχεται από αγάπη. εάν μετέχετε στο ίδιο πνεύμα. εάν έχετε έλεος και στοργή. τότε να γεμίσετε την καρδιά μου με χαρά ζώντας με ομόνοια, έχοντας την ίδια αγάπη μεταξύ σας, έχοντας όλοι μία ψυχή, ένα φρόνημα. μη κάμετε τίποτε από ανταγωνισμό η από ματαιοδοξία, αλλά με ταπεινοφροσύνη ας θεωρεί καθένας τον άλλο ανώτερό του. ας μη φροντίζει ο καθένας από σας μόνο για ο, τι ενδιαφέρει τον εαυτό του, αλλά και για ο, τι ωφελεί τους άλλους» (Φιλ. 2, 14).
Είθε η χάρις του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και η αγάπη του Θεού και Πατρός και η κοινωνία του αγίου Πνεύματος να είναι πάντοτε μαζύ μας, για να ζούμε μέσα στην πραγματική ελευθερία του Χριστού και την απαλλαγή μας από κάθε κακό. η προσευχή μου προς Αυτόν είναι μαζύ σας.
ΚΑΛΗ και ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΧΡΟΝΙΑ,
με ΕΝΟΤΗΤΑ, ΟΜΟΝΟΙΑ και ΕΛΠΙΔΑ,
Με εγκάρδιες πατρικές ευχές και ευλογίες,
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+Ο ΦΙΛΙΠΠΩΝ, ΝΕΑΠΟΛΕΩΣ & ΘΑΣΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΣ