Λίγες μέρες πριν κυκλοφόρησε η νέα, πέμπτη κατά σειρά, ποιητική συλλογή του Καβαλιώτη Βασίλη Μαρουλά με τίτλο Είδη φρικός ή Πέσαμε σ’ έρωτα [διαβάστε περισσότερα σχετικά με το βιβλίο πατώντας εδώ].
Ένα από τα ποιήματα της συλλογής, με τίτλο «Εις μνήμην», γράφτηκε για τους 57 νεκρούς –νέα παιδιά, στην πλειοψηφία τους– του τραγικού σιδηροδρομικού δυστυχήματος των Τεμπών.
Με αφορμή τη συμπλήρωση ενός έτους από την τραγωδία/δυστύχημα/έγκλημα των Τεμπών, αναδημοσιεύουμε το ποίημα του Βασίλη Μαρουλά:
ΕΙΣ ΜΝΗΜΗΝ
Οι άνθρωποι στα μάτια των ανθρώπων
το ίδιο δεν μετρούν.
Κάποιοι λογίζονται θεοί,
σαν λεπτομέρειες τους άλλους
προσπερνούν.
Θεοί παράφρονες, δαιμονικοί,
ο θάνατος των άλλων δεν αρκεί
αν αβασάνιστος έχει ’ρθει,
δίχως αδικία, πόνο και κραυγή.
Είναι οι άνθρωποι – θεοί κατάρα βρομερή,
το τέλος των πολλών κάνουν γιορτή,
χρέος θεωρούν να γίνουν οι θνητοί
σπονδή,
σφραγίδα, ψήφος για υποταγή.
Είναι τρομακτικοί οι άνθρωποι – θεοί
τόσο
που και οι εφιάλτες
σκύβουν με ντροπή
και στρέφουν με αηδία το κεφάλι.
Σαν κάτι τρένα με βαγόνια όλο χαρά,
νέα παιδιά γεμάτα όνειρα
αθώα, με πάθος ζυμωμένα
ήταν το λάθος τους αυτό,
δεν είχαν αφήσει στην εξίσωση
χώρο για αφεντικό ζωής κανένα
κι αυτό τους εκδικήθηκε,
ποινή θανάτου επιβλήθηκε,
εκτέλεση αστραπιαία.
Αντίο, παιδιά, συνεχίστε το γλέντι σας
εκεί ψηλά·
σ’ εμάς μη ρίξετε καμιά ματιά,
δεν μας αξίζει ούτε μισό σας βλέμμα.
Αντίο, δικά μας παιδιά,
σας έτυχε να ζήσετε σε μια ντροπιαστική γενιά
ανθρώπων – μισητών θεών·
ηγέτες κοινωνίας πλασμάτων ασημάντων,
δειλών περισσευμάτων
που για τον φόνο σας δεν βρήκαν τόλμη
να τιμωρήσουνε ούτε έναν.
Αντίο, γέλια και χαρές δικές μας.
Αντίο, καθαρές ψυχές
που δεν θελήσατε να βλάψετε κανέναν.
Γελάστε ελεύθερα, χαρείτε άφοβα εκεί ψηλά·
όπως το βλέπω τώρα πια
σωθήκατε απ’ τα δεινά
που οι άνθρωποι – θεοί σκορπούν απλόχερα
σ’ εμάς που ανεχτήκαμε του τέρατος το έγκλημα.
Στον ξεσηκωμό που θα ’πρεπε φερθήκαμε ανέντιμα,
βαφτίσια πάλι κάναμε,
πάντα βαφτίσια κάνουμε
κι όλα τα βαφτίζουμε κακιά στιγμή.