Μετά από 40 χρόνια, οι απόφοιτοι του 1984 από το Επαγγελματικό Λύκειο της Καβάλας βρέθηκαν ξανά με τους καθηγητές τους, στις ίδιες σχολικές αίθουσες, σε μια μέρα γεμάτη αναμνήσεις, συγκίνηση και αμέτρητες ιστορίες.
Γράφει ο Χρήστος Κελέσης για τη συνάντηση
«Οι ωραίες στιγμές είναι πάντα μελαγχολικές. Ξέρεις ότι είναι φευγαλέες, θέλεις να τις κρατήσεις, δεν μπορείς. Τη μνήμη όπου και να την αγγίξεις πονάει…».
Τις αναμνήσεις σαράντα χρόνων ζωντάνεψαν την Παρασκευή 23 Αυγούστου 2024, παλιοί συμμαθητές του Επαγγελματικού Λυκείου Καβάλας, αποφοιτήσαντες το 1984. Θυμήθηκαν τα χρόνια τα παλιά, έγιναν και πάλι παιδιά και άνοιξαν το σεντούκι των αναμνήσεων για να ξεχειλίσουν όμορφες μνήμες από τα σχολικά τους χρόνια.
Η αφίσα της συνάντησης στην κεντρική είσοδο του σχολείου έδειχνε ότι σε λίγο η αυλή του σχολείου θα γέμιζε όχι με παιδικές φωνές αλλά με φωνές μεγάλων. Ήταν τόση η λαχτάρα μερικών που ενώ το ραντεβού ήταν στις 19:00 ήρθαν από τις 18:30. Σιγά σιγά έφταναν οι απόφοιτοι και διστακτικά έμπαιναν στην αυλή του σχολείου. Με μια αγωνία στα πρόσωπά τους μήπως και δεν τους αναγνωρίσουν οι παλιοί συμμαθητές. Παρά πολλοί είχαμε να συναντηθούμε 40 ολάκερα χρόνια.
Μπορεί οι δρόμοι μας να είχαν «χωρίσει» 40 χρόνια πριν, αλλά ήταν σα να μην πέρασε μια μέρα. Η συγκίνηση πολύ μεγάλη, και η χαρά απερίγραπτη στα πρόσωπα των παλιών αποφοίτων, Οι αναμνήσεις και τα πειράγματα κυριαρχούσαν, οι αναγνωρίσεις προσώπων μετά από 40 χρόνια πολύ δύσκολη. Σιγά-σιγά άρχισαν να δημιουργούνται και τα πρώτα πηγαδάκια. Με το που ερχόταν κάποια συμμαθήτρια ή συμμαθητής άκουγες ψιθύρους «ποια είναι αυτή; ή ποιος είναι αυτός;». Και μετά την σαστιμάρα, αγκαλιάσματα και φιλιά, και τα γέλια να ακούγονται σε όλη την αυλή. Δεν προλαβαίναμε να μιλούμε λες και έτσι θα καλύπταμε τα προηγούμενα χρόνια που χαθήκαμε. Τα χαμόγελα στα χείλη δεν έφευγαν, όπως δεν έσβηναν και τα φλας από τα κινητά και από τις φωτογραφικές μηχανές.
Στις 19:30 ο νυν διευθυντής του σχολείου Σωτήρης Τότης (και τον ευχαριστούμε για τη φιλοξενία και την υπομονή του να μας βγάζει φωτογραφίες και βίντεο) χτύπησε το κουδούνι για να μπούμε στις αίθουσες.
Τι στιγμή ήταν και αυτή; Μετά από 40 χρόνια να ξανακούσεις το κουδούνι! Διαβαίνουμε την είσοδο του σχολείου, αριστερά μας ή αγαπημένη σχεδόν σε όλους τους μαθητές, αίθουσα Φυσικής Αγωγής, εκεί που ξεφεύγαμε από την πίεση των μαθημάτων, χαλαρώναμε είτε κάνοντας ασκήσεις είτε παίζοντας βόλεϊ ή κάποιο άλλο άθλημα. Μα τώρα βλέποντας το γυμναστήριο υπάρχει μια φωτογραφία του γυμναστή μας Μιχάλη Γκαγκάλη και από κάτω γράφει.
«Αίθουσα φυσικής αγωγής “Μιχάλης Γκάγκαλης”» προς ελάχιστο φόρο τιμής στο πρόσωπο του γυμναστή μας που «έφυγε» από την ζωή στις 26 Μαρτίου του 2021.
Συγκίνηση και απέραντη θλίψη για την απώλεια του, κάποια άτομα θυμήθηκαν διάφορες στιγμές μαζί του ιδιαίτερα στη διάρκεια της γυμναστικής. Όπως θυμηθήκαμε και τον έτερο γυμναστή τον Μανώλη Γιαννάκη που και αυτός «έφυγε» από τη ζωή στις 17 Ιουλίου του 2020.
Μπαίνουμε πια μέσα στους χώρους του σχολείου, μαζί με τους καθηγητές μας, αυτήν τη φορά δε θα μας τιμωρήσουν, ούτε θα μας σηκώσουν να πούμε το μάθημα. Πια είναι φίλοι μας καλοί. Μα και τότε ήταν, απλά δεν μπορούσαμε να το αντιληφθούμε επειδή είχαμε συνήθως τα μυαλά μας πάνω από το κεφάλι.
Οι αίθουσες δεν άλλαξαν σχεδόν καθόλου, μα και εμείς δεν αλλάξαμε. Μόνο λίγους γκρίζους κροτάφους, λίγη φαλάκρα, λίγα παραπανίσια κιλά έχουμε μερικοί, ενώ πολλές συμμαθήτριες απλά έχουν βάψει τα μαλλιά τους.
Στην αίθουσα των καθηγητών ο Λυκειάρχης μας Κουκλιάτης Γιώργος καλωσόρισε βαθιά συγκινημένος τόσο τους απόφοιτους όσο και τους καθηγητές , και μας ευχήθηκε να έχουμε την υγεία μας και να έχουμε μόνο χαρές εμείς καιτα αγαπημέναμαςπρόσωπα.
Μετά αναφέρθηκε στην επόμενη συνάντηση μας,λέγοντας χαρακτηριστικά με ένα πλατύ χαμόγελο «εμάς τους καθηγητές σας να μας μνημονεύσετε στην επόμενη συνάντηση μετά από 20 χρόνια που θα κάνετε», για να ακούσει από τον πρώην συνάδερφο του και καλό του φίλο Γιώργο Τσάγκα να του λέει «γιατί βάζεις το εμείς μπροστά;» εν μέσω γέλιων και χειροκροτημάτων, ενώ ο διοργανωτής της βραδιάς, Χρήστος Κελέσης να λέει χαμογελώντας στον πρώην Λυκειάρχη «κύριε Λυκειάρχα μπορεί να ζήσετε ακόμα 20 χρόνια και να είστε παρών, γιατί ο παππούς μου ο Χρήστος έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 110 ετών».
Μετά από την ομιλία του Λυκειάρχη πήγαμε στην αίθουσα του αμφιθεάτρου του σχολείου όπου στον προτζέκτορα του σχολείου είδαμε βίντεο από την πρώτη συνάντηση των 30 χρόνων.
Κατόπιν μέσα σε βουβή, συγκινησιακή φορτισμένη ατμόσφαιρα και με πολλά άτομα να μην μπορούν να συγκρατήσουν τα δάκρυα τους είδαμε φωτογραφίες, των Μελετιάδη Τάσου, Μουστακίδη Νίκου, Νικολαΐδη Μιχάλη, Σεμερτζίδου Ντίνας, Σαραντίδου Ιουλίας και Μπακρατσά Στέλλας, που «έφυγαν» τα τελευταία χρόνια από κοντά μας, όπως είδαμε και φωτογραφίες των πρώην καθηγητών μας, Γκάγκαλη Μιχάλη και Χίζαρη Θωμά που και αυτοί «έφυγαν» τα τελευταία χρόνια από τη ζωή.
Επίσης είδαμε τον συμμαθητή μας Παΐλα Κυριάκο σε βιντεοσκοπημένο μήνυμα του μια ώρα πριν την συνάντηση στο σχολείο, από την Ελβετία όπου διαμένει να μας στέλνει τις ευχές του σε ένα μήνυμα γεμάτο συγκίνηση και νοσταλγία. Όλες και όλοι είχαμε σχεδόν να τον δούμε από τη χρονιά που αποφοιτήσαμε.
Συγκινημένοι όλοι καθηγητές και μαθητές παίρνουμε θέση για την αναμνηστική φωτογραφία. Η στιγμή της ομαδικής φωτογραφίας ήταν απλά ανεπανάληπτη. Βγαίνουμε αρκετές στάσεις για να μην μείνει κάποιος ή κάποια παραπονούμενη ότι δε βγήκε όμορφα.
Κατόπιν όλοι παίρνουμε τον δρόμο για την ταβέρνα, εκεί που θα μας περιμένουν και άλλοι 24 πρώην συμμαθητές μας που για διάφορους λόγους δεν μπόρεσαν να έρθουν στο σχολείο. Ένα καραβάνι από αυτοκίνητα κατευθύνεται προς το κέντρο της πόλης για να κατευθυνθεί στην ταβέρνα Yalos στην περιοχή της Ραψάνης.
Νέες συστάσεις, νέες συγκινήσεις, νέα πειράγματα, πάλι αναμνήσεις από τα σχολικά χρόνια. Έχει και άλλο κόσμο το μαγαζί, παρέες που δε μας γνωρίζουν, ούτε και εμείς βέβαια. Αλλά θα μας μάθουν για τα καλά σύντομα.
Οι αναμνήσεις και τα πειράγματα κυριαρχούσαν, οι αναγνωρίσεις προσώπων μετά από 40 χρόνια πολύ δύσκολη. Πιστεύω ότι αυτά τα χρόνια στιγματίζουν την ψύχη μας, όσο καλά και αν τα καταφέρνουμε στη συνέχεια στη ζωή μας. Προς στιγμή νοιώσαμε πως μεταφερθήκαμε πίσω στον χρόνο. Και μπορεί ο καθένας να κράτησε, από εκείνα τα μαθητικά χρόνια της ανεμελιάς και της αθωότητας τα δικά του κομμάτια, αφού η μνήμη είναι επιλεκτική, αλλά όλα αυτά τα κομμάτια ενώθηκαν και συμπλήρωσαν και πάλι το παζλ της κοινής μαθητικής ζωής. Οι καθηγητές, τα μαθήματα, οι εκδρομές, οι γιορτές, οι εξετάσεις, οι κοπάνες, τα πειράγματα και οι σκανταλιές άφησαν βαθιά και ανεξίτηλα χνάρια στη μνήμη και στην ψυχή μας. Αναμνήσεις που δεν ξεχνιούνται.
Καθίσαμε μέχρι τις 01:30 μετά τα μεσάνυχτα, οι σερβιτόροι είχαν μαζέψει τα άλλα τραπέζια είχαν μείνει μόνο τα δικά μας. Κουράστηκαν να μας σερβίρουν συνεχώς, το κρασί συνεχώς άδειαζε από τα ποτήρια. Τους ευχαριστούμε όλους πάρα πολύ όπως και όλους τους εργαζόμενους στο μαγαζί, καθώς και τον Μιχάλη, τον ιδιοκτήτη του μαγαζιού.
Ο αποχαιρετισμός ήταν πολύ δύσκολος η χαρά διαδεχόταν την λύπη. Φιλιά, αγκαλιές, κλάμα χαράς. Πολλές και πολλοί απόφοιτοι δεν κατάφεραν να παρευρεθούν είτε λόγω απόστασης, είτε λόγων διαφόρων υποχρεώσεων π.χ. γάμου, μετακόμισης, και υγείας, περαστικά στις πρώην συμμαθήτριές μου. Πολλές έστειλαν μηνύματα στο messenger.
Συνολικά το «παρών» έδωσαν 52 από τα 160 άτομα που προσκλήθηκαν, 39 συμμαθήτριες και 13 συμμαθητές, ενώ ήρθαν και 5 καθηγητές με επικεφαλής τον πρώην Λυκειάρχη μας Κουκλιάτη Γιώργο. Ένα μεγάλο «ευχαριστώ» στις πρώην συμμαθήτριές μου πού ήρθαν από διάφορες περιοχές της Ελλάδας.
Κυρκούδη Χρυσούλα ήρθε από τον Βόλο, Κονδυλίδου Άσπα από την Ρόδο, Κλωνάρη Χριστίνα από τη Θεσσαλονίκη, Λαλίδου Αγγελική από την Αθήνα, Μαυρομάτη Κική από τη Θεσσαλονίκη, Μόμτσου Ελένη από την Ξάνθη, καθώς και τον Τονουσίδη Θανάση που ήρθε από την Θεσσαλονίκη. Όπως ευχαριστώ και τον Λυκειάρχη μας Κουκλιάτη Γιώργο που ήρθε από τα Πετροκέρασα Θεσσαλονίκης.
Οι απόφοιτοι ήταν: Βούρου Μαρία, Γκούμα Παλμύρα, Γκουτζάκης Μάκης, Διπλός Γιώργος, Εμμανουηλίδου Χριστίνα, Θεοδωρίδης Χρήστος, Καιμάκης Νίκος, Κανέλλη Ευγενία, Καρακασίδου Στέλλα, Καρακατσάνη Εύη, Κελέσης Χρήστος, Κιουρτσόγλου Αγγελική, Κίσσα Αμαλία, Κλωνάρη Μαρία, Κλωνάρη Χριστίνα, Κονδυλίδου Άσπα, Κορμόπουλος Κώστας, Κυρκούδη Χρυσούλα, Κωνσταντινίδου Σέβη, Λαλίδου Αγγελική, Μαλγαρινού Αρίστη, Μαρκάκη Χριστίνα, Μαυρομάτη Κική, Μερσίνογλου Αφροδίτη, Μηλιάδου Χριστίνα, Μιστίλογλου Κική, Μόμτσου Ελένη, Μπερμπεράκη Βασιλική, Νικολακάκη Παναγιώτα, Παλάβρατζη Σταυρούλα,, Παντίδου Σμαράγδα, Παπαπαύλου Σοφία, Πηλίκος Θόδωρος, Πλωμαρίτου Μαρία, Πολυζώη Ιωάννα, Πολυζώτου – Ρήγα Τασούλα, Ρεβελιώτου Άννα, Σιμίτογλου Λευτέρης, Ταπτελή Ελένη, Τόλιου Έλενα, Τσιπιζίδης Μιχάλης, Τσελελίδου Δώρα, Τονουσίδης Θανάσης, Τοπτσή Κική, Τσιροπούλου Χαρούλα, Χασιώτης Χρήστος, Χατζηθεοδώρου Κώστας, Χατζηεμμανουήλ Ιωάννα, Χατζηιγνατιάδου Ντίνα, Χατζής Γιώργος, Χατζοπούλου Βίκυ, Χριστοδουλίδου Εύη.
Οι πέντε καθηγητές που προσήλθαν ήταν: Ζοπόγλου Βασίλης, Κουκλιάτης Γιώργος (Λυκειάρχης), Νιζάμης Αντώνης, Τσάγκας Γιώργος, Φελαχίδης Γιώργος.
Τους ευχαριστούμε όλους για την παρουσία τους. Ραντεβού το καλοκαίρι του 2027 είτε στις 30 Ιουλίου είτε στις 27 Αυγούστου. Να είμαστε γεροί, για να ανταμώσουμε λοιπόν.