Τότε ήταν νεαρά παιδιά 15 ετών και έκλειναν ένα κεφάλαιο της ζωής τους στο Γυμνάσιο. Τώρα είναι πλέον 58 και με πρωτοβουλία του συμμαθητή τους Χρήστου Κελέση, επέστρεψαν ύστερα από 43 χρόνια στο σχολείο τους και συνάντησαν τους συμμαθητές και τους καθηγητές τους. Ο λόγος για τους αποφοίτους του 1ου Γυμνασίου της Καβάλας και για το reunion τους, για το οποίο ο Χρήστος Κελέσης αναφέρθηκε στο κείμενο του…
«Μετά από 43 ολόκληρα χρόνια οι απόφοιτοι του 1ου Γυμνασίου Καβάλας του έτους 1980 αντάμωσαν στο προαύλιο, του τότε γυμνασίου και λυκείου, στο κτιριακό συγκρότημα που στεγάζεται σήμερα μόνο το 1ο Γυμνάσιο Καβάλας.
Η συνάντηση ήταν να πραγματοποιηθεί πριν τρία χρόνια αλλά λόγω του κορονοϊού ματαιώθηκε και έτσι πραγματοποιήθηκε φέτος.
Μεσολάβησαν σαράντα τρία ολόκληρα χρόνια, μια ολόκληρη ζωή θα έλεγε κανείς από την στιγμή που ολοκλήρωναν τη φοίτησή τους από το γυμνάσιο Καβάλας.
Η πλειονότητα εκείνων των 15χρονων μαθητών-τριών σήμερα διανύουν το 58ο έτος της ηλικίας τους. Από τους 170 συνολικά αποφοίτους ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα 37 απόφοιτοι. Δυστυχώς για 9 συμμαθητές και συμμαθήτριες μας όπως και για πολλούς καθηγητές και καθηγήτριες η μοίρα υπήρξε σκληρή καθώς δεν βρίσκονται στη ζωή. Και αυτοί, ωστόσο ήταν σαν να ήταν εκεί καθώς η κουβέντα περιστράφηκε και σε αυτά τα πρόσωπα. Αιωρούνταν κι αυτοί εκεί και χαιρόταν με την συνάντηση μας. Το απόγευμα του Σαββάτου ενώ το ραντεβού ήταν στις 7 από τις 6.30 οι πρώτοι άρχισαν να καταφθάνουν και η χαρά διαδέχτηκε της συγκίνησης, μιας και πολλοί που είχαν χρόνια να σμίξουν, ήταν δύσκολο να αναγνωριστούν. Κι όταν ολοκληρώθηκαν οι απαραίτητες συστάσεις, τότε οι μνήμες άρχισαν να ζωντανεύουν. Ο χρόνος άρχισε να μετρά παρελθοντικά και οι αναμνήσεις διαδεχόταν η μία την άλλη. Το προαύλιο, τα κτίρια, τα όνειρα, τα πειράγματα, το άγχος, και μετά η αποφοίτηση. Όλα αυτά ερχόταν στις μνήμες των 58χρονων σήμερα ανθρώπων, που αναπόλησαν ο καθένας με τον τρόπο του τα παλιά.
Στις 7.50 μ.μ. χτύπησε και πάλι το κουδούνι.
Αυτή την φορά όμως το κουδούνι δεν το χτύπησε ο συνταξιούχος πια επιστάτης Πέτρος Ιακωβίδης λόγω του ότι είχε οικογενειακές υποχρεώσεις (καλεσμένος σε γάμο) αλλά η διευθύντρια του Γυμνασίου κυρία Παναγιώτα Αμερικάνου. Τι στιγμή ήταν κι αυτή ; Μετά από 43 χρόνια να ξανακούσεις το κουδούνι και να μπεις και πάλι στην γραμμή.
Προσπαθούμε μετά από χρόνια να ξαναμπούμε σε γραμμές, το Γ1 από δεξιά , δίπλα του το Γ2 , μετά το Γ3, το Γ4 , και το Γ5 αριστερά. Ψάχνουμε να βρούμε σε ποιο τμήμα είμαστε. Παιδιά σε ποιο τμήμα ήμουν εγώ ; ρωτάει ο ένας στον άλλον ή μία στην άλλην. Τελικά θυμηθήκαμε πού ήμασταν.
Οι αναφορές μας σε παλιούς μας καθηγητές που δυστυχώς δεν ζουν πλέον πάρα πολλές. Τα παρατσούκλια ”Μαντάμ, Μπόμπος, Βίκ, Κεφάλας, μας φέρνουν στο νου παλιές θύμισες.
Ο καθηγητής μας Γιαννόπουλος Θανάσης μας διηγείται παλιές ιστορίες, σα νεοδιορισμένος τότε στο σχολείο. Η μια αφορούσε και εμάς, μας θύμισε ότι μια μέρα εμείς οι μαθητές ζητούσαμε επίμονα εκδρομή ο καιρός ήταν υπέροχος κατάλληλος για εκδρομή, οι φωνές μας δονούν την αυλή. Οι καθηγητές μας είναι αρωγοί στο αίτημα μας, μα ο κύριος Γυμνασιάρχης έχει άλλη άποψη. Μαζεύει τους καθηγητές στο γραφείο του και τους λέει αυτολεξεί όπως θυμάται ο κύριος Γιαννόπουλος << από τα παιδιά δεν θα παίρνετε αποφάσεις θα δίνεται εσείς στα παιδιά. Εκείνη την ημέρα με κάποιες προφάσεις δεν σας πήγε εκδρομή, αλλά την άλλη μέρα είπε, σήμερα θα πάμε εκδρομή. Δηλαδή να μην παίρνουν τα παιδιά αυτό που ζητάνε αλλά να το δίνουμε εμείς οι καθηγητές>>.
Μετά διαβαίνουμε τα σκαλοπάτια και μπαίνουμε πια μέσα στους χώρους του σχολείου, στις αίθουσες. Με την βοήθεια της διευθύντριας βλέπουμε και ακούμε σε μια μεγάλη οθόνη εικόνες και βίντεο από την προηγούμενη μας συνάντηση που πραγματοποιήθηκε πριν 6 χρόνια. Είδαμε και πάλι στην οθόνη σα να ήταν χθες τον αείμνηστο Γυμνασιάρχη μας Γιώργο Ζάνnη που μας είχε στείλει σε βίντεο ένα μήνυμα. Η στιγμή και πάλι ανεπανάληπτη, απόλυτη σιγή τον ακούμε όλοι με ευλάβεια. Τρομερή συγκίνηση στα μάτια και στα πρόσωπα όλων μας. Τον βλέπουμε στην τεράστια οθόνη του σχολείου, λες και είναι δίπλα μας. Να μας μιλάει τόσο γαλήνια, με τόση στοργή. Να μας δίνει τις υπέροχες του ευχές.
Μπαίνουμε στις αίθουσες, οι αίθουσες δεν άλλαξαν σχεδόν καθόλου, μα και εμείς δεν αλλάξαμε. Μόνο λίγους γκρίζους κροτάφους, λίγη φαλάκρα, λίγα παραπανίσια κιλά έχουμε μερικοί. Ενώ οι συμμαθήτριες απλά έχουν βάψει τα μαλλιά τους. Σα να ήταν εχθές λοιπόν. Καθίσαμε και πάλι στα θρανία, ο καθηγητής μας ο κύριος Γιαννόπουλος μας ρωτάει για κάποιες ασκήσεις μαθηματικών που υπάρχουν στον πίνακα. Κάποιος μας ξαναθυμίζει το πλοίο που βυθίστηκε στο λιμάνι της Καβάλας, νομίζω ήταν το1979 και εμείς βλέπαμε την βύθιση του από τα παράθυρα του σχολείου μας.
Μετά από τις αναμνηστικές φωτογραφίες στα θρανία και μπροστά στον πίνακα βγήκαμε όλοι στον μεγάλο διάδρομο για να βγάλουμε την αναμνηστική πλέον φωτογραφία ως είθισται σε τέτοιες συναντήσεις.
Συγκινημένοι πάλι όλοι παίρνουμε θέση για την αναμνηστική φωτογραφία. Βγαίνουμε αρκετές στάσεις για να μην μείνει κάποιος ή κάποια παραπονούμενη ότι δεν βγήκε όμορφα, ο κατά περίσταση φωτογράφος, Γιώργος Ιωαννίδης σύζυγος της Πόπης Μπογιέλη πρόσφατα χειρουργημένος για να μας έχει όλους στο πλάνο πάνω στο θρανίο με κίνδυνο να πέσει και να τραυματιστεί σοβαρά, και τον ευχαριστούμε πάρα πολύ για τις πολύ ωραίες φωτογραφίες που μας τράβηξε.
Κατόπιν όλοι παίρνουμε τον δρόμο για την ταβέρνα ”Κυρά Βαγγελιώ” ( που στις 24 Σεπτεμβρίου θα κλείσει οριστικά μετά από 60 χρόνια αδιάλειπτης λειτουργίας ,λόγω συνταξιοδότησης του ιδιόκτητη της Μάκη Κωνσταντινίδη ) , εκεί που θα μας περιμένουν και άλλοι 2 πρώην συμμαθητές μας που για διάφορους λόγους δεν μπόρεσαν να έρθουν στο σχολείο. Ένα καραβάνι από αυτοκίνητα κατευθύνεται προς το Καρά Ορμάν. Νέες συστάσεις νέες συγκινήσεις, νέα πειράγματα ,πάλι αναμνήσεις από τα σχολικά χρόνια.
Οι αναμνήσεις και τα πειράγματα κυριαρχούσαν, οι αναγνωρίσεις προσώπων μετά από 43 χρόνια πολύ δύσκολη. Πολλοί είχαν να ιδωθούν από τότε που αποφοίτησαν. Πιστεύω ότι αυτά τα χρόνια στιγματίζουν την ψύχη μας, όσο καλά και αν τα καταφέρνουμε στη συνέχεια στην ζωή μας. Προς στιγμή νοιώσαμε πως μεταφερθήκαμε πίσω στο χρόνο.
Παρόλα αυτά γελάσαμε, ήπιαμε, χορέψαμε με την ψυχή μας. Τα κρασιά , τα τσίπουρα και οι μπύρες να τελειώνουν στα γρήγορα και ο Σωκράτης με τον Μάκη (και τους ευχαριστούμε πάρα πολύ για την εξυπηρέτηση) να μην προλαβαίνουν να μας εξυπηρετούν. Σε όλη την βραδιά το κέφι ήταν ατελείωτο.
Και το γλέντι κράτησε μέχρι αργά τη νύχτα στις 12.40 π.μ. Ο αποχαιρετισμός ήταν πολύ δύσκολος η χαρά διαδεχόταν την λύπη. Φιλιά, αγκαλιές, κλάμα χαράς.
Μετά άλλες και άλλοι έφυγαν για τα σπίτια τους και άλλες και άλλοι συνέχισαν μέχρι στις 2 π.μ. σε κεντρικό μπαράκι της πόλης μας. Το επόμενο μεγάλο ραντεβού δόθηκε σε 7 χρόνια στα 50 χρόνια αποφοίτησης. Πιθανόν επειδή η αξέχαστη και συγκινητική βραδιά των αποφοίτων του 1980 μας έκανε πολύ ανυπόμονους ίσως να ξαναβρεθούμε σε δυόμιση χρόνια στην κοπή βασιλόπιτας στις αρχές του 2026, το κυριότερο όμως να είμαστε γεροί.
Το παρόν έδωσαν και 4 συμμαθητές μας που φοίτησαν τις δύο πρώτες σχολικές χρονιές και μετά συνέχισαν στο 4ο Γυμνάσιο γιατί τα σχολεία έγιναν μικτά έτσι συνολικά ανταμώσαμε και πάλι 41 παλιοί συμμαθητές.. Οι συμμαθητές μας ήταν οι: Καζέπης Γιάννης, Καραμανώλης Μανώλης, Κοτρόπουλος Κώστας και ο Τζανέτος Στέλιος. Οι συμμαθητές και συμμαθήτριες που αποφοίτησαν από το 1ο γυμνάσιο το 1980 και προσήλθαν στην συνάντηση ήταν στο σύνολο 37 και ήταν οι : Αθάνας Τάσος, Αναγνωστόπουλος Σάββας, Αντωνέλη Ρούλα, Αποστολακάκης Χριστόφορος, Γεωργιάδης Στράτος, Γεωργιάδης Χρήστος, Γεωργόπουλος Γιώργος, Γιαλαμπούκη Πασχαλιά, Γιοβανάκης Πανταζής, Γκιρτζίκης Θεόδωρος, Εμμανουηλίδης Βασίλης, Καλογεροπούλου Κατερίνα, Καραγιαννόπουλος Βασίλης, Καρυάτης Χρήστος, Κελέσης Χρήστος, Κεμεκενίδης Δαμιανός (Νάκης), Κολοζώφ Χάρης, Κουμπουλής Λάζαρος, Μαρίνος Γιάννης, Μάστακα Βιβή, Μαυρίδης Θεόφιλος, Μελελούδη Ευαγγελία, Μπαντερμάς Δημήτρης, Μπογιέλη Πόπη, Νικολόπουλος Σάββας, Παπαδόπουλος Βασίλης, Παπαδόπουλος Σίμος, Πατέλος Παναγιώτης, Πατσάκας Θανάσης, Παυλίδου Φωτεινή, Σπουργίτης Άλκης, Τσιρονίδης Ηρακλής, Τσούτσας Γιάννης, Φινδάνης Μιχάλης, Χατζηθεοδώρου Κώστας, Χατζηστεργίου Γιάννης.
Παιδιά γεροί να είμαστε να ανταμώνουμε.
ΥΓ: Ευχαριστούμε τον καθηγητή μας Γιαννόπουλο Θανάση που προσήλθε στην συνάντηση μας καθώς και την Γυμνασιάρχη του 1ου Γυμνασίου Καβάλας, Παναγιώτα Αμερικάνου για την εξυπηρέτηση και την υποδοχή στο σχολείο. Ελπίζω στην επόμενη συνάντηση να ξεπεράσουμε τους 83 συμμαθητές όπως πριν 7 χρόνια, τόσοι και τόσες είχαν παραβρεθεί στο προηγούμενο Reunion ,καθώς και περισσότεροι καθηγητές από το ότι ήταν το Σάββατο».