Του Διαμαντή Αξιώτη
ο πατέρας είπε / αγαπώ τον ξεραμένο καπνό / έγινε καπνεργάτης
η μητέρα γύρεψε παιδιά / ταίρι και σπιτικό / ζευγάρωσαν
ο μεγάλος έψαχνε από παιδί / τον κούρασαν οι μάχες
ο μικρός / δε ζήτησε τίποτα / έφυγε σε ξένο τόπο
το σπίτι μπογιατίζεται κάθε χρόνο
ο πατέρας βγήκε στη σύνταξη
η μητέρα χτίστηκε στις κάμαρες
ο μικρός γίνηκε σιδηρόδρομος μακρύς
κι ο μεγάλος σκέφτηκε να πει
αγαπώ τον ξεραμένο καπνό
άργησε προκόψανε οι μηχανές
Λευτέρης Ξανθόπουλος, «Αντίψυχα», εκδ. Ανδρομέδα 1982.
Τριάντα πέντε χρόνια μετά επανεκδόθηκαν τα πιο πυκνά όσο και πικρά ποιήματα της ποιητικής πορείας τού εσαεί Καβαλιώτη ποιητή, πεζογράφου και σκηνοθέτη Λευτέρη Ξανθόπουλου από τις εκδόσεις Μετρονόμος. Προσεγμένη και λιτή έκδοση, με κόσμημα εξωφύλλου το αγαπημένο τού ιδίου αναψιδωτό ερπετό με την απουσία δοντιών: μία χελώνα.
Στον Πρόλογο της τρίτης έκδοσης, σημειώνει ο ποιητής:
«Αρκετά από τα ποιήματα του πρώτου μου βιβλίου Αντίψυχα, που η πρώτη του έκδοση «ιδίοις αναλώμασιν» (β’ Ανδρομέδα 1982) πραγματοποιήθηκε την άνοιξη του 1972, είχαν αρχίσει να γράφονται ήδη από το 1965, πριν δηλαδή από μισόν αιώνα!»
Την έκδοση του 2017 συμπληρώνει η παρουσίαση της συλλογής, και με τίτλο Η «αντίψυχη» μαγεία των πραγμάτων, του Τάσου Λιγνάδη, δημοσιευμένη στην ετήσια έκδοση Χρονικό 1972 του Ασαντούρ Μπαχαριάν.
Μικρό απόσπασμα
Η όλη τεχνοτροπική αντίληψη αποπνέει μΊα εικαστικότητα. Με ελληνικά υλικά, αδρές πινελιές σε ασβέστη, πλαστούργηση σαν σε πηλό του λόγου, σου δίνεται άμεση η αίσθηση όχι μόνο της οράσεως αλλά και της αφής. Εντύπωση υποβολής από το εσώτατο νεύρο που διαπερνά τα κύτταρα των λέξεων και από την αποφθεγματικότητα μιας ιδωμένης ουσίας των πραγμάτων.
*
μικρόν απόδειπνον
θε μου / πόσο γρήγορα / περνούν / οι κυριακές σου.