Θλίψη προκάλεσε στο πανελλήνιο ο θάνατος, την παραμονή των Χριστουγέννων του 2018, του ιδιαίτερα αγαπητού Καβαλιώτη ηθοποιού Γιώργου Μοσχίδη (διαβάστε περισσότερα εδώ) με τους ανθρώπους της Τέχνης να σπεύδουν να αποχαιρετίσουν έναν άνθρωπο που «δίδασκε» με το ήθος και την εργατικότητά του όχι μόνον επάνω στη σκηνή αλλά και -ίσως κυρίως- κάτω από αυτή.
Το KAVALA POST ξεχώρισε και αναδημοσιεύει το «αντίο» της -πολιτογραφημένης Καβαλιώτισσας- ποιήτριας Γεωργίας Τριανταφυλλίδου στον Γιώργο Μοσχίδη το οποίο ξεκινάει από το τελευταίο «επαγγελματικό» πέρασμα του εκλιπόντος από τη γενέτειρα πόλη, το 2009, κάνει «στάση» σε ένα χειροποίητο χριστουγεννιάτικο σκαρί και φτάνει στο σήμερα. Σαν ένα μικρό διήγημα…
Το κείμενο της Γεωργίας Τριανταφυλλίδου όπως και οι φωτογραφίες που το συνοδεύουν δημοσιεύτηκαν στο προφίλ της ποιήτριας στο facebook.
Το χριστουγεννιάτικο καράβι του Γιώργου Μοσχίδη [Καβάλα 1931-Αθήνα 2018]
«Πέρασα ένα καλοκαίρι μαζί του. Το καλοκαίρι του 2009. Είχε επισκεφτεί τη γενέτειρα για να πάρει μέρος ως ηθοποιός στην παράσταση “Η ζωή εφάμιλλη”, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Φιλίππων, σε σκηνοθεσία Θοδωρή Γκόνη και με συμπρωταγωνιστές τη Λυδία Φωτοπούλου και τον Αργύρη Μπακιρτζή.
Διηγήσεις καπνεργατών. Καπνεργάτης ήταν και ο πατέρας του. Περάσαμε ένα σωρό βράδια στην αυλή του σπιτιού μας στην Καβάλα, στη Θάσο και για δυο 24ωρα περίπου στο παλιό νοσοκομείο Καβάλας, το γνωστό ως σανατόριο, όπου νοσηλεύτηκε ύστερα από καρδιακή ενόχληση. Ήμουν εκεί και του κρατούσα συντροφιά. Ίσως, και το χέρι. Ήταν μόνος στην Καβάλα και θυμάμαι πόσο είχε ανησυχήσει η κόρη του από την Αθήνα. Της είπαμε να ησυχάσει και πως όλοι στεκόμασταν πλάι του, ιδίως ο διευθυντής της καρδιολογικής, Δαυίδ Συμεωνίδης.
Εκείνες τις μέρες ο Γιώργος Μοσχίδης μου διηγήθηκε ολόκληρη, σχεδόν, τη ζωή του. Θεωρώ πώς εκείνο το διήμερο μου έκανε και μένα την τιμή η ζωή.
Ο Γιώργος Μοσχίδης έγινε καλά, πήρε μέρος στην παράσταση, έλαμψε, συγκίνησε και συγκινήθηκε από την αγάπη του κόσμου.
Γυρίζοντας στην Αθήνα μου τηλεφώνησε για να μου πει πως έχει ένα δώρο για μένα. Ένα χειροποίητο σκαρί. Να το φωτίζεις τα Χριστούγεννα, μου είπε. Η φωτογραφία του φωτισμένου καραβιού είναι από τα περσινά Χριστούγεννα στο σπίτι μας.
Μου έστειλε, επίσης, και ένα αντίτυπο της μοναδικής, ανέκδοτης, ποιητικής του συλλογής.
Ο Γιώργος Μοσχίδης πέθανε χθες παραμονή Χριστουγέννων. Κοιτάζω το καράβι του. Σκέφτομαι πως τίποτε δεν είναι τυχαίο. Κι ας απευθύνθηκε κάποτε σ’ όλο τον θίασο, τραυματισμένος από έναν πρόσφατο χωρισμό, όπως διηγείται η Ξένια Καλογεροπούλου, λέγοντας: “Σας παρακαλώ, οργανώστε μου έναν τυχαίο έρωτα”.
Εγώ, κύριε Μοσχίδη, υπόσχομαι να σας οργανώσω τα πιο “τυχαία” Χριστούγεννα. Αντίο, Γιώργο».