Η προσωπικότητα της Φρίντα Κάλο, αυτής της μεγάλη Μεξικανής ζωγράφου όπου το έργο της πήρε παγκόσμιες διαστάσεις, σκιαγραφείται με μοναδικό τρόπο μέσα από την παράσταση των ταλαντούχων Fly Theatre «Frida ΚΙ ΑΛΛΟ» η οποία «ανεβαίνει» στο θέατρο Αντιγόνη Βαλάκου το Σαββατοκύριακο 25 και 26 Ιανουαρίου 2020 με τη συνδρομή του ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας.
Στη ζωγραφική της Φρίντα Κάλο κυριαρχούν τα έντονα χρώματα. Το στυλ που χρησιμοποιεί φαίνεται επηρεασμένο από τους πολιτισμούς οι οποίοι αναπτύχθηκαν στο Μεξικό, αλλά φαίνεται να έχει δεχτεί και επίδραση Ευρωπαϊκών ρευμάτων. Αρκετά έργα της είναι αυτοπροσωπογραφίες, μέσα από τις οποίες εκφράζεται ο προσωπικός πόνος και η σεξουαλικότητά της. Το 1929 η Φρίντα Κάλο παντρεύτηκε τον Μεξικάνο τοιχογράφο Ντιέγκο Ριβέρα, με τον οποίο μοιράζονταν τις ίδιες πολιτικές απόψεις.
Η Κατερίνα Δαμβόγλου ενσαρκώνει μοναδικά τη Μεξικανή ζωγράφο παρουσιάζοντας επί σκηνής τα βιώματα, αλλά και μια πληθώρα συναισθημάτων αυτής της εκρηκτικής και ασυμβίβαστης καλλιτέχνιδος. Ο Robin Beer δημιουργεί ζωντανά ήχο και εικόνες μέσα από προβολή live video χτίζοντας τον κόσμο γύρω της. Οι δυο τους, μέσα από εμβληματικές εικόνες και έναν εξαιρετικό θεατρικό λόγο, αλλά και «κινηματογραφική» ταχύτητα, ένταση και ρεαλισμό, παρουσιάζουν την προσωπικότητα μιας γυναίκας σύμβολο.
Η Κατερίνα Δαμβόγλου μοιράστηκε στο KAVALA POST εμπειρίες και συναισθήματα τα οποία «γεννήθηκαν» κατά την παράσταση, τον διάλογο με το κοινό, τα «πρέπει» και τα «θέλω» τα οποία προσκρούουν στη λογική των συναισθημάτων και την επιτομή των 85 λεπτών χρώματος, εικόνων και τρέλας.
Η «ευλογία» με αυτή την παράσταση είναι πως η ίδια η Φρίντα μιλά στο κοινό…
Η Φρίντα Κάλο αποτέλεσε την έμπνευση για τη δημιουργία της παράστασης ή μέσα από μια θεατρική παράσταση θελήσατε απλώς να φωτίσετε το έργο και τη ζωή αυτής της γυναίκας;
Το πρώτο. Πλησιάζει περισσότερο την αλήθεια μας και τον τρόπο που δουλεύουμε. Ωστόσο, η Φρίντα σήμερα είναι και pop και σύμβολο. Εμείς ρωτήσαμε, εμάς και εσάς, τι θα πει σύμβολο στις μέρες μας; Τι συμβολίζει; Τι ορίζει; Τι το ορίζει; Πώς του συμπεριφερόμαστε; Και αυτό το ερώτημα είναι πίσω από 85 λεπτά χρώματος, εικόνων και τρέλας.
Νιώσατε ότι μέσα από το έργο σας φέρατε πιο κοντά τους Έλληνες θεατές σε αυτήν τη μεγάλη καλλιτεχνική προσωπικότητα;
Δεν ήταν αυτή η πρόθεσή μας, αλλά νομίζω πως ναι. Ξεκινήσαμε πιστεύοντας πως όλα έχουν ειπωθεί για τη Φρίντα. Όλα τα ξέρουμε. Τα έχουμε ξεψαχνίσει. Τι έχουμε να προσθέσουμε εμείς; Και έτσι σκαλίσαμε, σκαλίσαμε για τις άγνωστες πτυχές. Εν τέλει αποκαλύφθηκε πως πολλοί θεατές αγνοούσαν μέχρι και τα βασικά. Όπως με κάθε σύμβολο, η εικόνα έχει ξεπεράσει, ίσως και σβήσει, τη ζωή και το έργο της. Και αυτό γιατί σε πολύ κόσμο δεν του χρειάζεται να ψάξει παραπέρα. Σαν τα γνωστά τραγούδια, τη γνωστή μουσική, έτσι είναι και η Φρίντα. Για τους περισσότερους από εμάς, κάποια τραγούδια είναι εκεί χωρίς να γνωρίζουμε καν τον τίτλο τους. Μόνο την ανάμνηση μια βασικής μελωδίας έχουμε. Και δε μιλώ μόνο για το “Last Christmas I gave You my heart”.
Δηλαδή ξανασυστήνετε τη Φρίντα στο κοινό;
Ναι. Χαιρόμαστε να ξανασυστήνουμε τη Φρίντα στον κόσμο. Η αλήθεια για εμάς, όμως, είναι πως η Φρίντα Κάλο είναι καθρέφτης. Και η «ευλογία» με αυτήν την παράσταση είναι πως η ίδια η Φρίντα μιλά στο κοινό. Μην εξαπατάστε. Τέταρτος τοίχος δεν υπάρχει. Θα σας κοιτάξω στα μάτια και θα σας μιλήσω. Ως σύμβολο που είναι βέβαια, η Φρίντα, για πολλούς πέφτει πολύ «μεγάλη». Αλλά αυτό είναι και ένα ερώτημα με αυτήν την παράσταση: αυτά τα σύμβολα, που τόσο μας αρέσει να θαυμάζουμε και ύστερα να καταβροχθίζουμε, τελικά θέλουμε να τα «φοράμε», να ταυτιζόμαστε μαζί τους, ειδικά όταν δεν ζουν πια, μας αρέσει να τα βγάζουμε από τη λήθη και να τα κατακτούμε… πώς είναι, στ’ αλήθεια όταν εμφανίζονται εμπρός μας; Μας αρέσει ο καθρέφτης;
Όλα στο μυαλό είναι. Και το μυαλό είναι ο μόνος αληθινός περιοριστικός παράγοντας…
Η σύγχρονη τεχνολογία ήταν μια πρόκληση για την επιτυχία της παράστασης ή μια επιβεβλημένη ανάγκη από τη στιγμή που το έργο που ανεβάζετε βασίζεται σε έναν μονόλογο;
Ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Πρόκληση; Επιβεβλημένη ανάγκη; Γιατί να μας τρομάζει ο μονόλογος; Γιατί να είναι αγγαρεία η τεχνολογία; Και αλίμονο αν ξεκινούσαμε καθετί με τρόμο, με «μη» και φόβο. Καλό θα είναι στα «θέλω» να είμαστε τολμηροί. Να δοκιμαζόμαστε για να μαθαίνουμε. Φυσικά ο φόβος είναι παρών. Εμείς, όμως, ξεκινάμε πάντα από την παρατήρηση και τη φαντασία. Από όταν γνωριστήκαμε, στη σχολή θεάτρου, μαθαίναμε να λέμε πάντα «ναι». Πολύ δύσκολο. «Ναι» ακόμα και στους περιορισμούς. Τι θα πει στέκομαι στη σκηνή χωρίς τίποτε. Μόνο ζευγάρια μάτια να κοιτάνε. Μέχρι αυτό το τίποτε να γίνει «κάτι». Όλα στο μυαλό είναι. Και το μυαλό είναι ο μόνος αληθινός περιοριστικός παράγοντας. Μάθαμε, λοιπόν, να μην εξαρτιόμαστε από τίποτε. Ακόμα και από κείμενο. Δε σκεφτόμαστε, λοιπόν, αυτά που δεν έχουμε και πρέπει να εντάξουμε. Σκεφτόμαστε αυτά που έχουμε και πώς μπορούμε να τα χρησιμοποιήσουμε. Κάποιες φορές καταλήγουμε να δίνουμε ανορθόδοξες χρήσεις. Αυτά κάνει η φαντασία. Αν θεωρήσουμε πως ο μονόλογος είναι περιοριστικός ή φτωχός τότε μπορούμε να θεωρήσουμε την τεχνολογία σαν «σωτηρία» του. Δεν ήταν, έτσι, όμως για εμάς. Δεν είναι η προβολή «στολίδι» για να μη βρεθούμε με τον βαρετό λόγο και τον ένα άνθρωπο στη σκηνή.
Τελικά η παράσταση είναι «μονοφωνική» ή «πολυφωνική»;
Μιας που διατύπωσα την κάποια ηθική μου εδώ, θα ήθελα να το ξανατονίσω: για εμάς, αυτή η παράσταση είναι διάλογος, όχι μονόλογος. Ανάμεσα στον άνθρωπο και την απεικόνισή του. Και δεν είναι ανάγκη και οι δυο να συζητούν με λόγο. Υπάρχουν και αλλά μέσα. Εν προκειμένω η τεχνολογία μέσα από μια κάμερα και έναν προτζέκτορα έφερε τα μέσα έξω και τα έξω πάνω της.