Πώς μπαίνει στη ζωή μας ο Διονύσιος Σολωμός με δύο κείμενα και μία παράσταση [φωτογραφίες]

Ο Θοδωρής Γκόνης σκηνοθέτησε τον «Μικρό Προφήτη» της Γλυκερίας Μπασδέκη και την «Ανθή/Ανθούλα/Μόνικα» του Άκη Δήμου σε μια από τις καλύτερες στιγμές του 64ου Φεστιβάλ Φιλίππων

Φωτογραφίες: Λάσκαρης Τσούτσας

Ο Διονύσιος Σολωμός μπήκε φέτος στη ζωή μας. Σχήμα λόγου, καλλιτεχνική αδεία ή εις εκ των αυτοσκοπών του 64ου Φεστιβάλ Φιλίππων; Η απάντηση στα δύο κείμενα τα οποία παρουσιάστηκαν σε μια «κινηματογραφική» παράσταση με διδαχές, ποίηση και ύμνους στην περίτεχνη απλότητα της γλώσσας του ποιητή.

Ο καλλιτεχνικός διευθυντής του ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας και του Φεστιβάλ Φιλίππων, Θοδωρής Γκόνης σκηνοθέτησε τα κείμενα της Γλυκερίας Μπασδέκη «Μικρός Προφήτης» και του Άκη Δήμου «Ανθή/Ανθούλα/Μόνικα» σε μία ενιαία παράσταση η οποία παρουσιάστηκε στους Κήπους της Οικίας του Μοχάμεντ Άλι.

Μέτοχοι σε μια από τις καλύτερες στιγμές του φετινού Φεστιβάλ ο Άρης Νινίκας και ο «Μικρός Προφήτης» Φώτης Ευαγγελίδης, όπου μαζί με την Κατερίνα Συμεωνίδου και τον Ορέστη Παπακωνσταντίνου στη γραφική εκτέλεση σκηνικών σε πραγματικό χρόνο έβαλαν τον Διονύσιο Σολωμό στη ζωή μας… Ή έβαλαν όλους εμάς στη ζωή του εθνικού ποιητή, το αμφίδρομο του πράγματος ουδεμία σημασία έχει μπροστά στη γλώσσα και στη διαρκή κίνηση της παράστασης.

Άλλωστε ο Γκόνης αρέσκεται σε αυτό. Η γλώσσα θάλασσα και η κίνηση το κύμα, παρασέρνει ακόμη και τα θεατρικά αναλόγια -πόσο μάλλον τον κόσμο του Σολωμού- σε μια βιωματική παράθεση των όσων πολλοί διδαχτήκαμε, αλλά λίγα κατανοήσαμε.

Η διάθεση, όμως, καθόλου διδακτική. Παραμένει αμιγώς θεατρική, με τον μικρό Φώτη Ευαγγελίδη να γίνεται ο εθνικός ποιητής, να είναι ο εθνικός ποιητής, με τη Μακρυγιάννεια γλώσσα να απογειώνει την απλότητα μιας εξαιρετικής ποιητικής ιστορίας, μιας εθνικής ιστορίας, μιας παγκόσμιας ιστορίας

Σε ένα δεύτερο επίπεδο η «Ανθή/Ανθούλα/Μόνικα» ή αλλιώς η θεατρική Ανθή Διαμαντούρου ή Μόνικα Βίτι, Μάρω Παπαδοπούλου, σε μια εξαιρετική ερμηνεία, ξορκίζει τη μοναξιά της και τον χωρίς ανταπόκριση έρωτά της με τον φιλόλογο των σχολικών της χρόνων με τα κείμενα του Διονυσίου Σολωμού, τα οποία ποτέ δεν κατανόησε, αλλά ακούσια τα «μετέφρασε» με τα βιώματά της καλύτερα και από τον πιο συνεπή μελετητή του εθνικού ποιητή.

Καταφύγιο της στείρας ζωής της η ατίθαση πένα της, οι αλάξευτες σκόρπιες λέξεις που αραδιάζει στο χαρτί, ένας βουβός έρωτας, άλλοι κούφιοι και άγονοι, χαμένοι μέσα στα κουτιά με τα παπούτσια και ένα φιλί, που δεν ήρθε ποτέ

Εδώ τα πράγματα είναι πιο ξεκάθαρα. Σκηνοθεσία, κείμενο και ερμηνεία είναι το κλειδί που ανοίγει την πόρτα για να μπει ο ποιητής στη δική μας ζωή. «Ταύτιση» είναι η λέξη κλειδί, προσδοκία για κάτι καλύτερο που ξέρεις πολλές φορές ότι δε θα έρθει ποτέ το αντικλείδι, απλότητα το πασπαρτού για κάθε λυπητερή ιστορία που γίνεται προσευχή, ύμνος και εν τέλει ποίημα. Αν δεν μπαίνει έτσι ο Διονύσιος Σολωμός στη ζωή μας, πώς αλλιώς μπορεί να μπει;

*Κείμενο: Θανάσης Σοφιανός