Τον Δεκέμβριο του 2021 ο Γιώργος Κωστογιώργης μάς συστήθηκε για πρώτη φορά ως συνθέτης με τον πρώτο του δίσκο «Το καλοκαίρι πέρασε σα ρίγος», ο οποίος περιείχε μελοποιημένα ποιήματα σε ερμηνείες του Αργύρη Μπακιρτζή [διαβάστε περισσότερα πατώντας εδώ].
Δύο χρόνια αργότερα, ο Καβαλιώτης δημιουργός κυκλοφόρησε ένα ακόμη «μπουκέτο» τραγουδιών με γενικό τίτλο «Τα άνανθα χρόνια μου», προσφεύγοντας και πάλι στην ποίηση, μελοποιώντας αυτήν τη φορά Ρήγα Γκόλφη, Ρώμου Φιλύρα, Μήτσο Παπανικολάου, Κωνσταντίνο Χατζόπουλο, Κωνσταντίνο Θεοτόκη και Έμιλι Ντίκινσον.
Ο δίσκος –που κυκλοφορεί σε βινύλιο αλλά και σε CD– περιέχει 14 τραγούδια που ερμηνεύει ο ίδιος ο Κωστογιώργης, η Κατερίνα Σισίννι, ενώ σε δύο συμμετέχει ο Φοίβος Δεληβοριάς και σε ένα ο Αργύρης Μπακιρτζής.
Ακούστε όλο τον δίσκο πατώντας εδώ
Διαβάστε παρακάτω την προσωπική ανάρτηση του Γιώργου Κωστογιώργη, ο οποίος περιγράφει με κάθε λεπτομέρεια τη διαδικασία «γέννησης» του δεύτερου προσωπικού του δίσκου, «Τα άνανθα χρόνια μου»:
dai diamanti non nasce niente, dal letame nascono I fior
[απ’ τα διαμάντια δεν βγαίνει τίποτα, απ’ την κοπριά τα λουλούδια]
Via del campo, Fabrizio de Andrè
«Επτά χρόνια μετά και είναι όλα τόσο αλλιώτικα. Έφτασα στη Θεσσαλονίκη το 2016 μ’ ένα όνειρο – να χαθώ. Αυτός ο κόσμος και αυτή η καθημερινότητα χτίστηκαν πολύ προσεκτικά και πολύ προσωπικά μα το ποτάμι κυλά και δεν γυρίζει πίσω. Ο χρόνος είναι παντοδύναμος, αμείλικτος και αμίλητος. Από σήμερα θα θυμάμαι και θα χαμογελάω, δεν θα θυμάμαι και θα στεναχωριέμαι. Το παρελθόν θα είναι πλέον παρελθόν. Χρωστάω ένα άλμπουμ σε όλα όσα με ενέπνευσαν κατά τα φοιτητικά μου χρόνια, σε όλα όσα με πήραν απ’ το χέρι και με ταξίδεψαν σε κόσμους, σε εποχές, σε μέρη που πάντα ονειρευόμουνα. Είναι όμως και μια πολύ καλή ευκαιρία για να αποδεχτώ επιτέλους πως όλα τα έντονα συναισθήματα που μου προξένησαν τα φοιτητικά μου καταφύγια, δεν είναι ικανά για να σταματήσουν τη ζωή που τρέχει, που εξελίσσεται, που αλλάζει. Δεν είχα καταλάβει πως όλα αυτά τα χρόνια ζούσαμε το τέλος μιας εποχής για τη Θεσσαλονίκη. Η πόλη σήμερα δεν έχει καμία σχέση με την πόλη που γνώρισα το 2016. Το τελευταίο διάστημα υπέφερα. Δεν μπορούσα να αποδεχτώ το τέλος. Σταμάτησα να διασχίζω δρόμους για να μη θυμάμαι. Γυρνούσα στο σπίτι και έντυνα με μουσική τα αγαπημένα μου ποιήματα. Κι όσο άνανθα κι αν ήταν τα χρόνια μου, ήταν τα πιο ανθισμένα χρόνια της ζωής μου. Αυτό το άλμπουμ είναι αφιερωμένο σε μια σειρά ανθρώπων και τοποθεσιών που αυτά τα επτά χρόνια αποτέλεσαν τον κόσμο μου και σήμερα δεν υπάρχουν στην καθημερινότητα της Θεσσαλονίκης μου.
Στο μπουγατσατζίδικο του Βαγγέλη στην Αγίου Δημητρίου που έχει αλλάξει πλέον χρήση και στις υπέροχες βραδιές που ζήσαμε εκεί, στον κινηματογράφο Λαϊκόν του Βαρδαρίου που έκλεισε για την καραντίνα και δεν άνοιξε ποτέ ξανά, σε όσα παλιατζίδικα της Τοσίτσα έχουν πλέον κατεβασμένα ρολά, σε όλους τους παλιατζήδες που δεν συναντάω πια και αναρωτιέμαι γεμάτος μελαγχολία πού να είναι, σε όλες τις φωτεινές πινακίδες των φτηνών ξενοδοχείων της Εγνατίας που φώτιζαν μέχρι και το 2020 και σήμερα είναι σβηστές, στο κλειστό πλέον «Άτλας» της Εγνατίας που χάρισε στη Θεσσαλονίκη ατελείωτες βραδιές έρωτα, πάθους και αμαρτίας. Αυτός ο δίσκος είναι αφιερωμένος σε όλες τις πόρνες που συνάντησα στις μεταμεσονύχτιες βόλτες μου και στα χαμόγελα που ανταλλάξαμε, σε όλες τις σκατόφατσες που μου έκαναν νόημα να εξαφανιστώ για να κάνουν τις βρωμοδουλειές τους. Στην οδό Εγνατίας 53β και Αμαλίας 17. Στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του Αριστοτελείου, στους αγαπημένους μου καθηγητές και συμφοιτητές. Σε κάθε πεζοδρόμιο, σε κάθε 24ωρο περίπτερο, στο βραδινό δρομολόγιο Θεσσαλονίκης-Αθήνας με το τραίνο που καταργήθηκε. Στις ατελείωτες φορές που χαθήκαμε ξημερώματα με τον Ορφέα και την Λουσίλ στις γειτονιές και τους δρόμους της Θεσσαλονίκης και στις ιστορίες που πρωταγωνιστήσαμε με τον Σωκράτη και τον Στέργιο που μας χωρίζουν πια πολλά, πολλά χιλιόμετρα. Ο τελευταίος σταθμός αυτού του ταξιδιού είναι ο κινηματογράφος Βίλμα στη Γλάδστωνος και ο κύριος Δημήτρης στα εισιτήρια, που γνωριστήκαμε και αναπτύξαμε μια ιδιαίτερη φιλία. Πάντα από απόσταση για να μην εισβάλλω και ενοχλήσω έναν κόσμο που ναι μεν με γοήτευσε βαθιά αλλά δεν είχα θέση σε αυτόν, το Βίλμα ήταν ο ναός του ρομαντισμού μου όλα αυτά τα χρόνια που ζούσα στην πόλη. Ήταν η αρχή, είναι και το τέλος. Αυτό το άλμπουμ είναι αφιερωμένο σε όλα όσα ήρθαν και με καθόρισαν, σε όλα όσα με ενέπνευσαν, σε όλα αυτά που άγγιξαν τόσο μοναδικά τις πιο ευαίσθητες χορδές της καρδιάς μου. Ίσως συναντηθούμε ξανά, κάποτε.
Το δεύτερο προσωπικό μου άλμπουμ με τίτλο «Τα άνανθα χρόνια μου» περιέχει 14 μελοποιήσεις μου σε στίχους Ρήγα Γκόλφη, Ρώμου Φιλύρα, Μήτσου Παπανικολάου, Κωνσταντίνου Χατζόπουλου, Κωνσταντίνου Θεοτόκη και Έμιλι Ντίκινσον (σε μετάφραση του Κώστα Κουτσουρέλη). Στον κόσμο των παραπάνω ποιητών, με έσπρωξαν οι ποιητές στίχους των οποίων μελοποίησα στον πρώτο μου δίσκο με τίτλo «Το καλοκαίρι πέρασε σα ρίγος». Το άλμπουμ θα το βρείτε σε όλες τις ψηφιακές μουσικές πλατφόρμες και σε περιορισμένο αριθμό CD (200) και βινυλίων (100).
Ο δίσκος δεν θα είχε αποκτήσει σάρκα και οστά χωρίς την τεράστια συμβολή του αδερφού και συνοδοιπόρου Πάνου Βουλγαράκη σε όλα τα στάδια της παραγωγής του, την οποία αναλάβαμε και διεκπεραιώσαμε μαζί παρά τις σημαντικές δυσκολίες που προέκυψαν. Με το παίξιμο του (κοντραμπάσο, ηλεκτρ. μπάσο, synth bass), τις ιδέες και προτάσεις του, συνέβαλε καθοριστικά στο τελικό αποτέλεσμα. Τον βασικό πυρήνα του δίσκου συμπλήρωσε ο Γρηγόρης Οικονόμου, ένας ντράμερ που εκτιμάω πολύ, ένας μουσικός και ένας άνθρωπος που εκτιμάω ακόμα περισσότερο. Ζητώντας του μόνο τα πάρα πολύ βασικά, ο Γρηγόρης είχε, προς μεγάλη μου χαρά και ικανοποίηση, το ελεύθερο να παίξει ό,τι νιώθει – αυτό άλλωστε ήταν το ζητούμενο από όσους συμμετείχαν. Εύχομαι να περάσουμε και με τους δύο μια ζωή μαζί, σε στούντιο, σε μουσικές σκηνές, σε ταξίδια, σε ωραία μεσοπολεμικά σπίτια – σαν αυτό που ζείτε στα Πατήσια, Πάνο και Γρηγόρη.
Το σημαντικότερο για μένα είναι πως αυτό το άλμπουμ το γέννησαν κυρίως άνθρωποι που τους έχω μέσα στην καρδιά μου και που απολαμβάνω κάθε λεπτό της συνύπαρξης μας. Ένα τεράστιο ευχαριστώ λοιπόν κι μια τεράστια αγκαλιά στην Κατερίνα Σισίννι την οποία θεωρώ με διαφορά τη σπουδαιότερη τραγουδίστρια της χώρας στο είδος της (στο είδος της που περιέχει όλα τα είδη). Άλλωστε, όσα τραγούδια έχω γράψει μέχρι σήμερα για γυναικεία φωνή, είναι για τη δική της. Η αγαπημένη μου Νεφέλη Δοδοπούλου, το Νεφελάκι μου, μαζί στο Παιδαγωγικό του Αριστοτελείου, μαζί στο στούντιο, μαζί στις βόλτες στην Καλλιδρομίου – στο βιολί. Η συμμαθήτρια μου στο Δημοτικό Ωδείο Καβάλας, φίλη και εξαιρετική μουσικός Άρτεμις Κουκουζίκα, στο τσέλο. Η αγαπημένη Θεοδώρα Κοντούδη που ήταν απ’ τους πρώτους ανθρώπους που έβαλαν το λιθαράκι τους προκειμένου να αποκτήσει αυτός ο δίσκος υπόσταση, επίσης στο τσέλο. Η υπέροχη Καλλιφώνη Σαραντάκου μου έκανε την τιμή να συμμετέχει με την βιόλα της σε δυο κομμάτια. Ο Νίκος Μπακιρτζής, ο γλυκός μου αδερφός, σ’ ένα κομμάτι στην ηλεκτρική κιθάρα, ενώ ο Χρήστος Βουλγαράκης που μας ενώνει η αγάπη για τους Oasis, μου έκανε την τιμή να παίξει επίσης ηλεκτρ. κιθάρα σε δύο. Μια σπουδαία φυσιογνωμία της ελληνικής τζαζ σκηνής, ο Χάρης Καπετανάκης, σ’ ένα κομμάτι στο σαξόφωνο. Ο Γιάννης Καραγιαννάκης στην τρομπέτα, ο Κωστής Βαζούρας στο σαξόφωνο και ο Γιώργος Ζαρέας στο τρομπόνι, μου έκαναν την τεράστια τιμή να συμμετέχουν σε δύο κομμάτια. Ήταν μια πολύ συγκινητική συνάντηση για μένα, καθώς είναι μουσικοί με σπουδαία διαδρομή που θαυμάζω απεριόριστα. Με τον Γιάννη άλλωστε που μας ενώνουν πολλά, είμαστε τα δυο από τα τρία μέλη του ελλήνικου fan club του θρύλου Bix Beiderbecke.
Κάποτε στην Καβάλα, ο αγαπημένος μου Φοίβος Δεληβοριάς μου μάθαινε στο πιάνο τον Καθρέφτη του. Πολλά χρόνια αργότερα, καθίσαμε μαζί στο πιάνο για να ηχογραφήσουμε δύο τραγούδια μου. Είναι τεράστια η συγκίνηση που νιώθω για τη συμμετοχή του στο δίσκο και τον ευχαριστώ για όλα όσα μου έχει προσφέρει στη ζωή μου. Τον αγαπώ και τον θαυμάζω τόσο πολύ. Στο τελευταίο κομμάτι του άλμπουμ, στο οποίο ερμηνεύω ένα κομμάτι με τον Αργύρη Μπακιρτζή, συμμετέχει ο σπουδαίος Δημήτρης Πολυζωίδης, γεγονός που με χαροποιεί ιδιαίτερα αφού το τραγούδι είναι το μοναδικό από τα 14 που κλείνει το μάτι στον πρώτο μου δίσκο.
Οι ηχογραφήσεις, η μίξη και το digital mastering έγιναν, όπως και του πρώτου δίσκου, στο στούντιο Cue Productions του φίλου και εξαιρετικού συνεργάτη Γιάννη Μαυρίδη. Πρόσθετες ηχογραφήσεις έγιναν απ’ τον καταπληκτικό μουσικό και φίλο Μανώλη Σταματιάδη στο Speakeasy Recording Studio ο οποίος ανέλαβε και την ενορχήστρωση πνευστών σε δυο τραγούδια. Ευχαριστώ θερμά τον Αλέξανδρο Κυρλή (Bigfoot Sound Recording Studio), τους Γιώργο Κοκολιό και Αντριάνο Φέρρο (Zero Gravity Studios), τον Δημήτρη Τσεκούρα (Riot Studios At Pagrati), τον αγαπητό Τάσο Καραπαπάζογλου (Nemesis Recording Studios) και τον αδερφικό φίλο Αλέξανδρο Κυριλλίδη. Σημαντική επίσης ήταν η βοήθεια από τον Δημήτρη Μακρή και είμαι πραγματικά πολύ χαρούμενος που γνωριστήκαμε. Θερμές ευχαριστίες στην υπεραγαπημένη μου Στέλλα Βουδούρη για την χειρόγραφη απόδοση των στίχων σε CD, LP και 45άρι. Τέλος, εγκάρδιες ευχαριστίες στον Παναγιώτη Μπουρτζίκο και το θρυλικό δισκάδικο του Music Corner για την πραγματικά συγκινητική βοήθεια και στήριξη.
Οι εικόνες των εξωφύλλων (CD, LP, Single) και των ενθέτων (CD, LP) είναι απ’ την ταίνια Vampyr (1932) του Carl Theodor Dreyer. Θερμές ευχαριστίες στο Danish Film Institute για την παραχώρηση του δικαιώματος χρήσης των εικόνων. Είναι ένα φιλμ που με καθηλώνει και θεωρώ κάθε καρέ του ένα αριστούργημα, έναν ύμνο στον κινηματογράφο.
Τη γραφιστική επιμέλεια ανέλαβε ο Δημήτρης Μηλώσης και ο Δημήτρης Μουγκός. Δίχως την βοήθεια τους, αυτός ο δίσκος δεν θα γινόταν να κυκλοφορήσει. Ο Δημήτρης Μουγκός, ο οποίος είναι κάτι παραπάνω από οικογενειακός φίλος, έκανε και το βίντεο κλιπ του τραγουδιού «Χαμένη αγάπη» τα γυρίσματα του οποίου πραγματοποιήθηκαν στον Κινηματογράφο Μακεδονικόν.
Τέλος, θέλω να ευχαριστήσω από τα βάθη της ψυχής μου και τον καθένα ξεχωριστά, όλους τους ανθρώπους που βοήθησαν προκειμένου να μπορώ να κρατάω σήμερα στα χέρια μου ένα κομμάτι της ψυχής μου. Θα σας είμαι πάντα ευγνώμων που με στηρίξατε και με βοηθήσατε να καλύψω το ιδιαίτερα υψηλό κόστος της παραγωγής.
Ιωάννα, ευχαριστώ για όλα».