Σε εξέλιξη βρίσκεται τις τελευταίες μέρες μια προσπάθεια ανθρώπων που δρουν εξ ονόματος της εργοδοσίας των Λιπασμάτων (του Λαυρέντη Λαυρεντιάδη, δηλαδή) να πείσουν ικανό αριθμό απολυμένων να επιστρέψουν για δουλειά στο εργοστάσιο, υπογράφοντας σύμβαση με κάποια από τις νέες εταιρίες που δραστηριοποιούνται εκεί. Ποντάροντας στη μειονεκτική οικονομικά θέση που βρίσκονται -έναν σχεδόν χρόνο εκτός αγοράς εργασίας γαρ- οι άνθρωποι αυτοί υπόσχονται στους απολυμένους μία θέση στο εργοστάσιο, αρκεί, βέβαια, να… αποσύρουν τις αγωγές που έχουν καταθέσει και οι οποίες έχουν ήδη εκδικαστεί! Παράλληλα, η εργοδοσία υπόσχεται ότι κι αυτή με τη σειρά της θα ανακαλέσει τις μηνύσεις που κατέθεσε εναντίον τους… [Υπενθυμίζεται ότι εναντίον των 180 απολυμένων εκκρεμούν πάνω από 300 (!) μηνύσεις για σειρά πλημμελημάτων αλλά και… κακουργημάτων (!!) όπως «παράνομη βία», «παρακώλυση συγκοινωνιών» και… «εμπρησμό»!!!] Μα, πώς είναι δυνατόν ένας εργοδότης να θέλει να ξαναπάρει στη δουλειά κάποιον (ή κάποιους) που έχει διαπράξει αυτές τις πράξεις; Είναι τελικά «εγκληματίες» οι απολυμένοι ή δεν είναι; Διότι, στα Δικαστήρια, οι άνθρωποι της εργοδοσίας προβάλλουν ως ένα από τα κύρια επιχειρήματά τους γιατί ΔΕΝ μπορούν να επιστρέψουν στην εργασία τους οι απολυμένοι αυτό ακριβώς (την… εγκληματική τους φύση, δηλαδή!) αλλά και το ότι έχουν διαρραγεί σε τέτοιον βαθμό οι σχέσεις τους με τους «μέσα» (αυτούς που υπέγραψαν τις νέες συμβάσεις) που δεν θα είναι δυνατή η αρμονική συνύπαρξή τους εντός του εργοστασίου. Εκτός και αν ισχύει κάτι άλλο…