Το Σάββατο 23 Μαΐου 2020 «έπεσε σύρμα» για ένα παιδικό θεατρικό στην Αγία Βαρβάρα της πόλης της Καβάλας. Μια ανώνυμη καταγγελία -αυτή η μάστιγα- στην Αστυνομία για μια μικρή μάζωξη σε μια γειτονιά. Μάζωξη παιδιών… Τι μου θυμίζει. Α, ανοιχτά σχολεία. Και πριν από αυτό, αυλές σχολείων γεμάτες από εκατοντάδες παιδιά ακόμη και εν μέσω «καραντίνας». Α, και μάζωξη ενηλίκων και ανηλίκων σε πάρκα και πλατείες. Και μάζωξη ενηλίκων έξω από ΑΤΜ και τράπεζες. Και εγκαίνια σιντριβανιών σε πλατείες. Και ΜΑΤ σε άλλες πλατείες χωρίς εγκαίνια… Και σε μια μέρα ανοίγουν και τα καταστήματα εστίασης. Και θα έρχονται και οι τουρίστες χωρίς ελέγχους, καραντίνες και τέτοια. Είτε παίδες Ελλήνων νομίμων είτε παράνομων, το θέμα είναι το εξής: Τα πράγματα είναι σοβαρά. Να προστατευόμαστε, να τηρούμε τα μέτρα, να κλείνουμε την πόρτα στον κορονοϊό, να κάνουμε δουλειές, συναθροίσεις, ασπασμούς και χαιρετισμούς με ευλαβική προσοχή (σοβαρά μιλάω/γράφω). Αλλά το να καταγγέλλεις ένα θεατρικό σε μια γειτονιά δεν είναι λίγο υπερβολή; Και από όλες τις προαναφερόμενες συναθροίσεις, ο καταγγέλλων αυτήν επέλεξε ως επικίνδυνη και χρήζουσα διάλυσης; Και αν η ευθύνη είναι ατομική γιατί ετεροκαθορίζεται και μάλιστα ανώνυμα; Και γιατί δεν ισχύουν τα ίδια παντού και επώνυμα; Εγώ σας τα είπα και πάω να σας καταγγείλω… Πολύ σχολαστικά…
Θανάσης Σοφιανός