Κάθε χρόνο στο Φεστιβάλ Φιλίππων γίνεται μια εξαιρετική δουλειά, προϊόν υπερπροσπάθειας διοργανωτών, ηθοποιών και εργαζομένων πολλών ειδικοτήτων. Καθήκον τους να θέσουν τον εαυτό τους, μαζί με τους θεατές, σε αρμονία με το σύμπαν του Πολιτισμού το οποίο, ως λογικό και αγαθό, τους μεταφέρει τις ιδιότητές του, σε παράφραση της στωικής φιλοσοφίας. Με… στωϊκότητα όμως καλούνται οι θεατές να υπομείνουν τις πειραγμένες εξατμίσεις και το λαϊκό πρόγραμμα το οποίο παίζει στη διαπασών από αυτοκίνητα-ηχεία με ρόδες. Η θέση του δρόμου δε, νότια του Αρχαίου Θεάτρου των Φιλίππων, ευνοεί τη «μεγέθυνση» του ήχου (και γι’ αυτό φημίζονται τα αρχαία θέατρα, για την καλή ακουστική τους), με αποτέλεσμα να επηρεάζονται θεατές και ηθοποιοί. Δύο ωρίτσες μια στο τόσο είναι. Ίσως στη θέα ενός περιπολικού στον κεντρικό δρόμο των Κρηνίδων, κάτω από το θέατρο αυτές τις δύο ωρίτσες να αποθαρρύνονταν όσοι ήθελαν εκείνες τις ώρες να «ξεμπουκώσουν» τις εξατμίσεις τους ή να κάνουν αφιέρωμα στην τραπ ή λαϊκή σκηνή. Δύο ωρίτσες είναι…
*Θανάσης Σοφιανός