Αλίμονο στη χώρα που έχει ανάγκη από ήρωες έλεγε ο Μπρέχτ… Και αλίμονο στον τόπο που δεν τον υπερασπίζονται οι κάτοικοί του ως ήρωες. Καλό είναι να υπάρχουν, λοιπόν, εν δυνάμει ήρωες, αλλά να είναι αχρείαστοι.
Τη Ρόδο την αγάπησα για τους δικούς μου λόγους, χρόνους και ανθρώπους. Μέσα στην τουριστική «βαβούρα» δεν μπορείς να ξεχωρίσεις την αγάπη αυτών των ανθρώπων για τον τόπο τους και σαφώς δεν μπορείς να διακρίνεις το πώς βλέπουν το ανθρώπινο τουριστικό «προϊόν». Η πυρκαγιά που αποτεφρώνει για 9η μέρα δάση, ζώα και ψυχές ανθρώπων «φώτισε» αυτήν την πλευρά των ανθρώπων, των ντόπιων, των «χωριατών», από τους πιτσιρικάδες μέχρι τους μεγαλύτερους.
Είναι αυτοί που απομάκρυναν χιλιάδες κόσμου, ντόπιων και κυρίως τουριστών, από τις εστίες της φωτιάς (άσχετα αν πουλιέται ως κατόρθωμα του «επιτελικού κράτους», μην ψαρώνετε), αυτοί που μοιράζουν τρόφιμα και νερό μέρα νύχτα, που ανοίγουν σπίτια και ξενοδοχεία για τους τουρίστες που απομακρύνθηκαν από το πύρινο μέτωπο, αυτοί που μαζί με τους πυροσβέστες δίνουν «μάχη» με τις φλόγες, χωρίς ανάσα.
Το «επιτελικό κράτος» προσπαθεί να δέσει τις «γραβάτες» του και να οικειοποιηθεί κάτι που δεν του ανήκει, κάτι που θα αποτελούσε πρότυπο για ένα κανονικό κράτος. Αυταπάρνηση, αφοσίωση, προσφορά χωρίς αντίτιμο για τον τόπο όπου ζεις, λέξεις άγνωστες για τις «γραβάτες». Δείχνουν τη Ρόδο από μακριά και μένουν στο πήδημα από την ευθύνη στην ανευθυνότητα και από τη σιωπή στον ορισμό της κομματικής ανηθικότητας και σκύλευσης νεκρών του παρελθόντος και του παρόντος, πάνω από τον βωμό του πολιτικού κόστους που δε σβήνει ποτέ.
Τιμή και δόξα στους Ροδίτες αυτού του κόσμου, στους πιλότους που έπεσαν στη φωτιά, σε αυτούς που πέφτουν κάθε μέρα γνωρίζοντας ότι είναι μόνοι. Και σε τέτοιες περιπτώσεις, σε περιόδους κρίσης, στις μικρές κοινωνίες και δη στις ακριτικές, το «επιχείρημα» του «41 τακατό» δεν υφίσταται. Επισκιάζεται από το διαχρονικό «1000 τακατό» της κρατικής αναλγησίας, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων.
Σε αυτήν την περίπτωση γίνε Ροδίτης. Κράτα το Κάστρο των Ιπποτών για τους «χωριάτες» και άσε το πήδημα για τις «γραβάτες»…
*Θανάσης Σοφιανός