Φτάσαμε στο σημείο να είναι ρηχοί και… μη politically correct όσοι δε διαλέγουν πλευρές, όσοι δεν εντριφούν σε βαθυστόχαστες πολιτικές αναλύσεις, όσοι δε θεωρούν την εικόνα ενός νεκρού παιδιού «παράπλευρη απώλεια».
Δεν είμαι εξ ορισμού πασιφιστής. Αναγνωρίζω το δικαίωμα της ένοπλης αντίστασης όταν υπάρχει λόγος, ως έσχατη λύση απέναντι σε μια εισβολή ή κατοχή, ωστόσο δε θα εξοικειωθώ με τις «παράπλευρες απώλειες», δε θα τις δικαιολογήσω και δε θα ψάξω την ταυτότητα των αυτουργών τους, ειδικά όταν είναι επί τούτου απώλειες, γεωπολιτικά άλλοθι, δικαιολογίες για τις επόμενες «παράπλευρες απώλειες».
Απέναντι στην εύκολη, πρόχειρη, έως γηπεδική ανάλυση της κατάστασης στη Λωρίδα της Γάζας μέσω των social media -κατόπιν της Covid και των εμβολίων γεμίσαμε πάλι fact-checkers που μετά το διδακτορικό στην ιατρική έκαναν μεταδιδακτορικό στη γεωπολιτική– για εμένα αυτή είναι η σωστή πλευρά της Ιστορίας, μακριά από τους δικαστές του politically (και κυρίως κομματικού) correct.
Αλλά «Γλυκύ δ’ απείρω πόλεμος» (Ο πόλεμος φαίνεται γλυκός σ’ αυτούς που δεν έχουν την εμπειρία του) κατά τα γραφόμενα του Πινδάρου (αυτός είναι ποιητής, δεν πρέπει να έχει άποψη για τέτοια, θα έγραφαν σήμερα στα social media).
*Θανάσης Σοφιανός