Κουίντα: Εκεί όπου Ναταλία και Παύλος «διακονούν» την Παιδεία και την Αισθητική μέσω της θεατρικής πράξης

Συνέντευξη: Οι δύο Καβαλιώτες ηθοποιοί-παιδαγωγοί μιλούν για την κοινή τους «στέγη», την Εκπαίδευση, τον Πολιτισμό, την πόλη όπου επέλεξαν να ζουν και να δημιουργούν...

Πάει σχεδόν μια δεκαετία τώρα που η «Κουίντα», το θεατρικό εργαστήρι, «άνοιξε αυλαία» στην Καβάλα· ένας χώρος που λειτουργεί με συνέπεια και αφοσίωση, με στόχο να εκπαιδεύσει αλλά και να «παιδεύσει», να μυήσει μικρούς και μεγάλους στον μαγικό κόσμο του Θεάτρου μέσα από την πράξη, την αλληλεπίδραση αλλά και το «δώσιμο» της ψυχής…

«Μάνα» της Κουίντας, η ηθοποιός-θεατρολόγος Ναταλία-Άννα Βασιλέκα. Ίδρυσε το θεατρικό εργαστήρι στην Καβάλα το 2011. Τρία χρόνια μετά, ήρθε στο «σπίτι» ως… «πατέρας» ο ηθοποιός Παύλος Σταυρόπουλος. Έκτοτε, οι δυο τους έχουν ταυτιστεί επαγγελματικά, τόσο «εντός» όσο και «εκτός» Κουίντας, και συνεχίζουν να «διακονούν» την Παιδεία και την Αισθητική μέσω της θεατρικής πράξης.

Το KAVALA POST συνάντησε τη Ναταλία και τον Παύλο στο «σπίτι» τους και μίλησε μαζί τους για τα σχέδια, τους στόχους, τις απόψεις, τα όνειρά τους· όχι μόνον για την «Κουίντα», αλλά και για την Παιδεία, τον Πολιτισμό, την πόλη όπου επέλεξαν να ζουν και να δημιουργούν, για την ίδια τη Ζωή

φωτό: Μαρία Τσακίρη

Η κορύφωση της θεωρίας είναι η πράξη. Και θέατρο χωρίς πράξη δεν υφίσταται…

Ναταλία, Παύλε, σας έχουμε δει να συνυπάρχετε ουκ ολίγες φορές στη σκηνή, σε παραγωγές του ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας και όχι μόνον. Στη συνείδηση του κόσμου έχετε καταγραφεί σχεδόν ως… «δίδυμο». Αλήθεια, πόσο εύκολη ή δύσκολη είναι η καλλιτεχνική σας συνύπαρξη; Ταυτίζεστε σε όλα;
Ναταλία: Με τον Παύλο συναντηθήκαμε για πρώτη φορά ως ηθοποιοί επάνω στη σκηνή. Διαπιστώσαμε νομίζω και οι δύο συνειδητά αλλά και ασυνείδητα, μέσα από όλες τις δυσκολίες που υπάρχουν και προκύπτουν σε μια παραγωγή, ότι έχουμε κοινούς κώδικες. Έτσι λοιπόν, ήρθε και η εκπαιδευτική μας συνεργασία το 2014. Η σχέση μας έχει περάσει από διάφορα στάδια, καθότι δεν είναι μόνον επαγγελματική· είναι φιλική, είναι, θα έλεγα, πλέον οικογενειακή! Άρα, για μένα δεν έχει σημασία αν η καλλιτεχνική μας συνύπαρξη είναι εύκολη ή δύσκολη, αλλά το ότι έχουμε βρει τον τρόπο και ξεπερνάμε τα πάντα μαζί, ακόμα και όταν δεν είμαστε σε μία δουλειά ως δίδυμο.
Παύλος: Μερικοί νομίζουν ότι είμαστε παντρεμένοι! Κι ύστερα απ’ τη γέννηση του παιδιού της Ναταλίας, ότι αποκτήσαμε και… τέκνο! [γέλια] Είναι κάποια βασικά πράγματα που ενώνουν ή απομακρύνουν τους ανθρώπους στη δουλειά: η αισθητική, οι στόχοι, οι χαρακτήρες, οι ανάγκες, η ηθική όπως ο καθένας την έχει στο μυαλό του… Δεν είναι φυσιολογικό να ταυτίζεσαι σε όλα με τον συνεργάτη. Γιατί τότε δεν μιλάμε για σχέση, αλλά για ψέμα που αργά ή γρήγορα θα φανεί. Αγαπώ την αλήθεια και μπορώ να πω ότι στον βαθμό που την κατανοώ και την αντέχω, νιώθω να καθορίζει τελικά την αξία των πραγμάτων στον χρόνο. Πρέπει να είσαι ανοιχτός. Να επιθυμείς την αλλαγή σου από τον άλλον. Να σε οδηγεί η ανάγκη να προχωρήσεις ως άνθρωπος, αλλά και καλλιτεχνικά.

Θυμάστε πώς ξεκίνησε η Κουίντα; Ποιος από τους δυο σας μπορεί να μας πει την ιστορία, να μας μεταφέρει στη στιγμή όταν ξεκίνησαν όλα… όταν είπατε το «πάμε!» σχεδόν 10 χρόνια πριν…
Ναταλία: Η πρώτη μου αγάπη είναι η υποκριτική. Διαπίστωσα όμως ότι με γεμίζει να μιλάω στους άλλους για το θέατρο. Έτσι λοιπόν, το 2011 πήρα την απόφαση να δημιουργήσω το θεατρικό εργαστήρι Κουίντα. Η κουίντα, είναι το μέρος όπου στέκεται ο ηθοποιός λίγο πριν βγει στη σκηνή. Είναι δηλαδή το μέρος που χωρίζει την πραγματικότητα που ζούμε από την πραγματικότητα που γεννιέται ανάμεσα στους ηθοποιούς την ώρα της παράστασης επάνω στο σανίδι. Εμείς λοιπόν ως εμψυχωτές μαζί με τους μαθητές μας, ανεξαρτήτως ηλικίας, καθόμαστε ακριβώς σε αυτό το σημείο και προσπαθούμε να μπούμε μέσα σ’ αυτό τον κόσμο και παράλληλα να είμαστε ανοιχτοί δέκτες όλων εκείνων των συναισθημάτων που μας δημιουργεί. Γι’ αυτό τον λόγο ονόμασα το θεατρικό εργαστήρι «Κουίντα». Το όνομα, λοιπόν, μ’ έναν συμβολικό τρόπο, υποδηλώνει και τη φιλοσοφία του εργαστηρίου.
Παύλος: Εγώ ξεκίνησα τρία χρόνια μετά την ίδρυσή της. Το 2014. Θεώρησα –και θεωρώ– τιμητική την πρόσκληση της Ναταλίας να διδάξω στην Κουίντα. Πιστεύω σε ό,τι κάνουμε εκεί. Δεν θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε μαζί αν βλέπαμε προς διαφορετικές κατευθύνσεις. Δυστυχώς, η έννοια της θεατρικής αγωγής είναι αρκετά παρεξηγημένη και κακώς συνδέεται μόνο με την παράσταση. Πρέπει να μας απασχολούν ζητήματα παιδείας και αισθητικής. Το εκπαιδευτικό σύστημα αδιαφορεί. Άσχετοι με το αντικείμενο του θεάτρου μπαίνουν σε τάξεις και κάνουν μάθημα…

Συστήνετε την Κουίντα ως ένα «θεατρικό εργαστήρι». Τι περιλαμβάνει αυτός ο όρος για εσάς;
Ναταλία: Την εκπαιδευτική διαδικασία, ξεκάθαρα. Δηλώνει τη θεατρική αγωγή, στηριγμένη σε γερές βάσεις και πάντοτε εναρμονισμένη και προσαρμοσμένη στις ηλικίες των ατόμων που αποτελούν το κάθε τμήμα.
Παύλος: Η Κουίντα είναι ένα σχολείο θεατρικής αγωγής. Είναι χώρος εκπαίδευσης. Μπορούν να έρθουν παιδιά από τεσσάρων ετών, έφηβοι, ενήλικες κάθε ηλικίας, όσοι ενδιαφέρονται να παρακολουθήσουν μαθήματα ορθοφωνίας, νέοι που θέλουν να προετοιμαστούν για τη δραματική σχολή. Στο τέλος κάθε χρονιάς παρουσιάζουμε τη δουλειά μας σε κόσμο. Μας ενδιαφέρει η διαδικασία, όχι μόνο το αποτέλεσμα. Λειτουργούμε με όσα μάθαμε στις σχολές μας και με όσα το θέατρο μάς διδάσκει συνεχώς. Αναζητούμε την ουσία και μαθαίνουμε και εμείς ως εμψυχωτές.

φωτό: Βαγγέλης Φέρελης

Η έννοια της θεατρικής αγωγής είναι αρκετά παρεξηγημένη και κακώς συνδέεται μόνο με την παράσταση. Πρέπει να μας απασχολούν ζητήματα παιδείας και αισθητικής…

Μου έκανε εντύπωση ότι στη Σελίδα σας, αντί άλλων «πραγματιστικών» στόχων όπως πχ η «κατάκτηση» της υποκριτικής Τέχνης, αναφέρετε ότι η Θεατρική Αγωγή «είναι προσανατολισμένη σ’ εκείνον τον δρόμο που οδηγεί στην αρμονική σχέση του ατόμου με ό,τι το περιβάλλει». Μπορείτε να γίνετε λίγο πιο συγκεκριμένοι;
Παύλος: Οι μαθητές μας δεν είναι ηθοποιοί. Η «κατάκτηση» της υποκριτικής είναι στόχος ενός ηθοποιού. Αντιλαμβάνομαι τον στόχο αυτό ως ανάγκη εξέλιξης των εκφραστικών του μέσων και γνωριμίας με τον εαυτό του. Στην Κουίντα εστιάζουμε στο δεύτερο. Αυτό μας αφορά. Να μάθουμε περισσότερα για εμάς μέσα από τις ιστορίες των συγγραφέων και τη σκηνική πράξη. Τι σημαίνει σκηνική πράξη; Λόγια; Όχι. Ο θεατρικός λόγος πρέπει να ’ναι καλά αγκιστρωμένος σε πράγματα που μας περιβάλλουν, που είναι γύρω μας και μέσα μας. Τότε «περνάει» στον θεατή. Επιδιώκουμε να «κλέβουμε» απ’ αυτήν τη λειτουργία του θεάτρου. Για να κατανοήσουμε ότι πουθενά δεν πάμε αν δεν πατήσουμε κάπου.
Ναταλία: Η θεατρική αγωγή στηρίζεται στην ουσία στην υποκριτική τέχνη και το παιχνίδι, το οποίο υπάρχει μέσα μας από τη στιγμή που γεννιόμαστε. Οι ασκήσεις είναι καθαρά βιωματικές και πρακτικές. Το μάθημα είναι ομαδικό. Δημιουργείται λοιπόν μια μικρή κοινωνία που ακολουθεί τη δική της πορεία. Οι μαθητές όλων των ηλικιών κοινωνικοποιούνται, μαθαίνουν να εκφράζονται, ν’ αλληλεπιδρούν αλλά και να σέβονται. Στο μάθημα ο ένας εξαρτάται από τον άλλο. Είναι αυτό που λέμε δράση και αντίδραση. Έτσι λοιπόν, μέσα από τις ασκήσεις της θεατρικής αγωγής βλέπουμε πως οι πράξεις μας έχουν επίδραση σε αυτόν που έχουμε απέναντί μας και στην ομάδα γενικότερα. Αυτό, λοιπόν, υποσυνείδητα μεταφέρεται σε όλα τα επίπεδα της ζωής ενός ανθρώπου. Στην οικογένεια, στη δουλειά, στις φιλίες, στην ανθρώπινη επαφή γενικότερα.

Επίσης, άλλη μία φράση δική σας που ξεχώρισα εύχεται «κάποια στιγμή η εκπαίδευση να ξαναβρεί τον ρόλο της, που δεν είναι άλλος απ’ το να μας μαθαίνει τη ζωή». Κατά τη γνώμη σας, πόσο μακριά είναι η εκπαίδευση σήμερα από αυτόν τον δρόμο;
Ναταλία: Βρισκόμαστε πολύ μακριά. Τόσο που δεν ξέρω αν είναι εύκολο να δούμε την απέναντι πλευρά. Ονειρεύομαι ένα σύστημα εκπαίδευσης όπου οι μαθητές θα ξυπνούν με χαρά το πρωί για να περάσουν την πόρτα του σχολείου για να ρουφήξουν όσες περισσότερες γνώσεις μπορούν και δεν θα το βλέπουν σαν καταναγκαστικό έργο. Πώς θα γίνει όμως αυτό όταν από το σχολείο απουσιάζει η πράξη, η φαντασία, η αλληλεπίδραση; Διάβασμα, τεστ, διαγωνίσματα, εξετάσεις κόντρα εξετάσεων και δεν μάθαμε τόσα χρόνια, το σημαντικότερο πράγμα: να ακούμε ο ένας τον άλλον! Κλεινόμαστε συνεχώς στον εαυτό μας, γυρνάμε την ενέργεια πίσω σε μας. Βάζουμε και το χέρι μπροστά στο χαρτί μην τυχόν και αντιγράψει ο άλλος από την κόλλα μας γιατί κυνηγάμε το 20! Και αφού πάρουμε το 20 και κοιτάξουμε υποτιμητικά αυτόν που πήρε 13, βγαίνουμε έξω στη ζωή και διαπιστώνουμε ότι το 20 και το 13 είναι απλώς αριθμοί. Οι γνώσεις που είχαμε ήταν απλά για το κυνήγι εκείνου του αναθεματισμένου 20. Μετά από τόσα χρόνια, ακόμα δεν έχω καταλάβει γιατί τόσος ανταγωνισμός και βαθμοθηρία!
Παύλος: Είναι συνέχεια του προηγούμενου η ευχή… Σκέψου, πόσα πράγματα μάθαμε στο σχολείο; Tι έμεινε; Θυμάμαι έντονα δύο πολύ άσχημες περιόδους της ζωής μου που συνδέονται με δύο αποφοιτήσεις. Απ’ το σχολείο κι απ’ τη δραματική σχολή. Τελειώνοντας, ένιωσα ότι μπήκα σε μια αρένα για την οποία δεν ήμουνα καθόλου έτοιμος. Δεν γίνεται η εκπαίδευση να λειτουργεί σαν απομόνωση. Χρειάζεται να έχει επαφή με τη ζωή, με τη φύση. Όπως η λογοτεχνία, το θέατρο, όλες οι τέχνες. Επενδύσαμε στη φούσκα της επαγγελματικής αποκατάστασης και χάσαμε τη χαρά της γνώσης. Το άγχος κυριάρχησε πάνω μας.

Ναταλία, εκτός από ηθοποιός, έχεις σπουδάσει και Θεατρολογία. Άρα, ενυπάρχει μέσα σου το πρακτικό κομμάτι, το θεωρητικό και το εκπαιδευτικό. Ποιο από τα τρία υπερισχύει;
Ναταλία: Νομίζω ότι πρώτο έρχεται το πρακτικό κομμάτι και ακολουθούν το θεωρητικό και το εκπαιδευτικό μαζί. Ίσως και η πορεία των σπουδών μου δείχνει ακριβώς το ίδιο. Πρώτα πήγα στη δραματική σχολή και μετά στο πανεπιστήμιο, στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών. Την περίοδο δε, που ήμουν και στα δύο παράλληλα, διαπίστωσα πόσο το ένα συμπληρώνει το άλλο. Διότι η κορύφωση της θεωρίας είναι η πράξη. Και θέατρο χωρίς πράξη δεν υφίσταται.

Ένας καλός ηθοποιός είναι απαραίτητα και καλός δάσκαλος;
Παύλος: Όχι. Σαφώς και θα διδάξεις χρησιμοποιώντας δικά σου στοιχεία, αλλά πρέπει να είσαι σε θέση να ενθαρρύνεις, να αναπτύξεις και να κατευθύνεις τις ιδέες των μαθητών. Ειδικά σε ένα σχολείο θεατρικής αγωγής. Η διδασκαλία σε θέλει ευέλικτο. Μαθαίνεις πολλά για τη δουλειά σου όμως. Προτιμώ πάντως οι καλοί ηθοποιοί να κάνουν μάθημα…
Ναταλία: Θεωρώ ότι ένας καλός ηθοποιός δεν είναι απαραίτητα και καλός δάσκαλος. Πέρα από τη γνώση της υποκριτικής, χρειάζεται και η μεταδοτικότητα. Ειδικά όταν μιλάμε για δραματικές σχολές, σημαντική είναι και η αφοσίωση διότι δεν είναι εύκολο πράγμα η διδασκαλία. Η ευθύνη είναι τεράστια. Αντίθετα, λοιπόν, πιστεύω ότι ένας καλός δάσκαλος είναι καλός ηθοποιός.

Στην Κουίντα λειτουργούν τμήματα προσχολικής ηλικίας, παιδικά-εφηβικά και ενηλίκων. Δεν θα σας ρωτήσω ποιο από τα τρία «αγαπάτε» περισσότερο ούτε ποιες είναι οι διαφορές στην προσέγγισή σας σε κάθε ένα από αυτά, αλλά για τις… ομοιότητες. Αλήθεια, κατά τη διάρκεια του μαθήματος, υπάρχουν στιγμές που οι μεγάλοι γίνονται μικροί και οι μικροί… μεγάλοι;
Ναταλία: Δουλεύουμε πάνω σε μία –ας μου επιτραπεί η έκφραση– επιστημονική βάση. Όλα τα τμήματα έχουν έναν κοινό άξονα ασκήσεων. Δηλαδή, κάνουμε ασκήσεις ζεστάματος, παιχνίδια γνωριμίας, εμπιστοσύνης, ασκήσεις επικοινωνίας και συνενοχής, σωματικής έκφρασης, αυτοσχεδιασμούς, όπου όλες αυτές οι ασκήσεις προσαρμόζονται στην ηλικία των ατόμων του κάθε τμήματος. Θα έλεγα ότι το μεγαλύτερο στοίχημα είναι για τους ενήλικες, να προσπαθήσουν να αγγίξουν τον αυθορμητισμό των παιδιών. Έτσι λοιπόν με τους ενήλικες έχουμε έναν αρκετά δύσκολο αγώνα. Να απελευθερώσουμε το σώμα τους και τη φωνή τους. Γιατί όσο μεγαλώνουμε το σώμα κλειδώνει. Η στιγμή λοιπόν που «ξεκλειδώνει» ένας ενήλικας είναι… λυτρωτική!
Παύλος: Θ’ αφήσω τον Μικρό Πρίγκιπα να μας πει. «Όλοι οι ενήλικες ήταν στην αρχή παιδιά. Όμως λίγοι το θυμούνται ανάμεσά τους». Ο Μικρός Πρίγκιπας δεν έχει ηλικία. Ζει στην καρδιά μας αν συνεχώς αναρωτιόμαστε: «Το πρόβατο έφαγε, ή όχι, το λουλούδι»;

φωτό: Μαρία Τσακίρη

Δεν γίνεται η εκπαίδευση να λειτουργεί σαν απομόνωση. Χρειάζεται να έχει επαφή με τη ζωή, με τη φύση. Όπως η λογοτεχνία, το θέατρο, όλες οι τέχνες…

Ας μιλήσουμε λίγο για την Καβάλα, αν δεν έχετε αντίρρηση. Ενώ έχετε κάνει –και συνεχίζετε να κάνετε– δουλειές και στην Αθήνα και θα μπορούσατε κάλλιστα και οι δύο να επιδιώξετε μια καριέρα στην πρωτεύουσα, επιλέξατε να μείνετε εδώ. Τι ήταν αυτό που σας έκανε να πάρετε την απόφαση να «ριζώσετε» στην πόλη με την ίδρυση της Κουίντας μια δεκαετία πίσω και πώς βλέπετε τα πράγματα σήμερα σε σύγκριση με τότε;
Παύλος: Η Αθήνα δεν ήταν ποτέ για μένα ένας τόπος στον οποίον εξαντλούνται όλα τα όνειρα. Έμεινα εκεί δεκαπέντε χρόνια. Και δεν αποκλείεται να ξαναπάω για δουλειά. Νιώθω όμορφα που έπαιξα σε σημαντικές σκηνές και συνεργάστηκα με σημαντικούς ανθρώπους, αλλά πήγα επίσης στη Χίο και στο Αγρίνιο. Ήρθα και στην Καβάλα. Η Αθήνα δεν είναι τόσο μακριά όσο νομίζουμε! Είμαστε σε επαφή μ’ έναν νέο και πολύ ταλαντούχο σκηνοθέτη που θα έρθει εδώ να ξεκινήσουμε πρόβες για μια θαυμάσια παραγωγή. Θα έχουμε την ευκαιρία στο μέλλον να πούμε περισσότερα…
Ναταλία: Η απόφασή μου να μείνω και να δραστηριοποιηθώ στην Καβάλα ήταν συνειδητή και δεν το έχω μετανιώσει. Έχω σαν βάση για τη ζωή μου την Καβάλα και είμαι ανοιχτή να ταξιδέψω οπουδήποτε χρειάζεται και απαιτείται για τη δουλειά μου. Αυτό το πρότυπο έχω από την οικογένειά μου. Ο πατέρας μου και ο άντρας μου ταξιδεύουν συνεχώς λόγω της φύσης της δουλειάς τους και με χιούμορ λέμε ότι το αεροπλάνο είναι το δεύτερο σπίτι τους. Έτσι λοιπόν και οι άνθρωποι που ασχολούνται με τις τέχνες έχουν πολλά σπίτια…

Πέρα από την εκπαιδευτική διαδικασία, η Κουίντα παίζει παράλληλα και έναν πιο εξωστρεφή ρόλο, παρουσιάζοντας μικρές παραγωγές αλλά και διοργανώνοντας σεμινάρια κτλ. Ποιοι είναι οι επόμενοι στόχοι σας αναφορικά με το θεατρικό εργαστήρι σας;
Ναταλία: Κάθε χρονιά είναι μια καινούργια πρόκληση. Εμπνεόμαστε συνεχώς και αναλόγως κάνουμε διάφορες δράσεις. Επίσης δουλεύουμε για τις παρουσιάσεις που θα γίνουν στο τέλος της διδακτικής περιόδου, πάντοτε πιστοί στους στόχους της θεατρικής αγωγής.
Παύλος: Το εργαστήρι, ως εταιρία, επεκτείνει τη δραστηριότητά του στον τομέα των θεατρικών παραγωγών. Αυτό είναι το νέο! Όσα ανέφερες είναι στο πλαίσιο της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Ναι, κάνουμε κάποιες δράσεις με τους μαθητές μας. Εξετάζουμε τις προτάσεις που μας γίνονται και ανταποκρινόμαστε με προθυμία, αν βρίσκουμε σ’ αυτές τον εαυτό μας. Επίσης, συνεργαζόμαστε με εξειδικευμένους ανθρώπους του θεάτρου, φιλοξενώντας κείμενά τους στη Σελίδα μας στο facebook. Θα θέλαμε κάποιοι να έρχονται στην Καβάλα, να μιλήσουν. Καταλαβαίνεις πόσο σημαντικό είναι. Σχεδιάζουμε την άνοιξη να φέρουμε τον Άρη Βαφιά, Καθηγητή Αγωγής του Προφορικού Λόγου και της Φωνής. Ελπίζω να τα καταφέρουμε από άποψη χρόνου…

φωτό: Θανάσης Σοφιανός

Κλείνοντας, θα ήθελα να μας πείτε: Γιατί να έρθει κάποιος στην Κουίντα; Τι έχει να κερδίσει;
Ναταλία: Η επαφή με το θέατρο μόνο κέρδος μπορεί να φέρει. Θα πω όμως ότι θα κερδίσει κάποιος στο κομμάτι της κοινωνικοποίησης, της ανάπτυξης της αυτοπεποίθησης αλλά και σαν θεατής. Μέσω της θεατρικής αγωγής, δημιουργούνται εκπαιδευμένοι θεατές που απαιτούν καλύτερο θέατρο.
Παύλος: Μετά από τόσα που είπαμε, πώς να μην το ’χει καταλάβει;! Αστειεύομαι… Καθένας θα κερδίσει διαφορετικά πράγματα. Και για να χρησιμοποιήσω μια φράση απ’ τη Σελίδα μας, θα κερδίσει «τη μάθηση μέσα από την πράξη (συμμετοχή του ατόμου στη γνώση), με όχημα τις αρχές του θεάτρου».


Ναταλία-Άννα Βασιλέκα

Είναι απόφοιτη της Δραματικής Σχολής «Ροντίδη» και του τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πατρών. Έχει φοιτήσει στη Μελοδραματική Σχολή Όπερας του Σύγχρονου Ωδείου Θεσσαλονίκης. Το 2011 ίδρυσε το Θεατρικό Εργαστήρι «Κουίντα». Συνεργάστηκε ως ηθοποιός σε παραγωγές που ανέβηκαν από το ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας, Φεστιβάλ Φιλίππων Θάσου, καθώς και από ανεξάρτητες θεατρικές ομάδες.

Παύλος Σταυρόπουλος

Αποφοίτησε από τη Σχολή Δραματικής Τέχνης «Βεάκη» το 2001. Συνεργάστηκε με καταξιωμένους σκηνοθέτες του θεάτρου, όπως οι Θόδωρος Τερζόπουλος, Anatoli Vassiliev, Θοδωρής Γκόνης, Γιάννης Χουβαρδάς, Δημήτρης Μαυρίκιος, Έρση Πήττα, Γιάννης Ιορδανίδης, Βασίλης Νικολαΐδης, Βασίλης Μυριανθόπουλος κ.ά., για παραστάσεις που ανέβηκαν σε παραγωγή Εθνικού Θεάτρου, Θεάτρου Άττις, Ελληνικού Φεστιβάλ, 16ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κων/πολης, 4ης Θεατρικής Ολυμπιάδας, ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Πάτρας, Φεστιβάλ Φιλίππων – Θάσου κ.ά., και παίχτηκαν στην Επίδαυρο, στο Ηρώδειο, στην Κων/πολη, στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, στην Πειραιώς 260, στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, στο Θέατρο Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών (συνεργασία με Κ.Θ.Β.Ε.), στο Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού, στη Μικρή Επίδαυρο κ.α.