Μέρες μετά το ξέσπασμα της «συζήτησης» που προκάλεσε μια δήλωσή του για τον ισοβίτη Δημήτρη Κουφοντίνα και η επακόλουθη αντιπαράθεση για το εάν το όνομά του θα πρέπει να «ξηλωθεί» από το κτίριο της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Καβάλας [διαβάστε περισσότερα εδώ], ο Βασίλης Βασιλικός μίλησε για πρώτη φορά σε καβαλιώτικο Μέσο Ενημέρωσης για την όλη υπόθεση.
Με αποκλειστικές δηλώσεις του στην Καθημερινή Εφημερίδα Νέα Εγνατία και την αρχισυντάκτρια Σίσσυ Ακοκαλίδου, ο μεγάλος Καβαλιώτης συγγραφέας αναφέρθηκε στο πώς βίωσε όλες αυτές τις αντιδράσεις που προκλήθηκαν και ποιες είναι οι σκέψεις του για όσους τον κατηγόρησαν αλλά και για όσους τον στήριξαν, για την αγάπη του για την Καβάλα και στέλνει το δικό του μήνυμα σε όλους τους Καβαλιώτες.
Διαβάστε παρακάτω τις δηλώσεις του Βασίλη Βασιλικού στη «ΝΕ».
Υπήρχαν και άλλες θέσεις μου για άλλα θέματα στο παρελθόν, αυτή μου όμως η δήλωση καταμετρήθηκε τόσο πολύ, επειδή έχω μια πολιτική ιδιότητα για πρώτη φορά στη ζωή μου…
«Δεν περίμενα τέτοιες αντιδράσεις…»
«Όχι, δεν περίμενα τέτοιες αντιδράσεις, επειδή αυτά που είπα ήταν για το θέμα -κυρίως- της απεργίας πείνας του Κουφοντίνα και για να επιστραφεί στις φυλακές όπου ήταν. Αυτό ήταν το θέμα το οποίο, εν πάσει περιπτώσει, δημιούργησε πολλές παρεξηγήσεις».
Συγκίνηση για τη συμπαράσταση του κόσμου
«Αυτό που μου απέμεινε από όσα λέχθηκαν τις προηγούμενες ημέρες ήταν η συμπαράσταση τόσων πολλών ανθρώπων, ήταν μια συμπαράσταση η οποία με συγκίνησε πολύ. Δεν ήταν φίλοι μου μόνο, ήταν και άνθρωποι που δεν γνώριζα και αυτό ήταν πολύ συγκινητικό για εμένα».
Για την απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου
«Πρώτα πρέπει να εκφράσω τις ευχαριστίες μου προς τον κύριο Δήμαρχο ο οποίος πολύ πριν γίνουν όλα αυτά, μου τηλεφώνησε και μου είπε ότι δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει αυτό (να μετονομαστεί η Δημοτική Βιβλιοθήκη). Πολύ πριν ξεκινήσει όλη αυτή η ιστορία».
Η ελευθερία της σκέψης
«Η πανδημία αφορά όλον τον πλανήτη. Τα πράγματα παγκοσμιοποιούνται, τώρα πληρώνουμε και για τέτοια θέματα την παγκοσμιοποίηση, όχι σχεδόν έναν χρόνο, που πλέον έχουμε χάσει με τα διάφορα lockdown και τα άνοιξε-κλείσε την ανθρώπινη επικοινωνία και έγινε η τηλεπικοινωνία μέσω του διαδικτύου. Αυτό είναι μεγάλη απώλεια στην ανθρώπινη συμπεριφορά και σκέψη, δηλαδή ο άνθρωπος θέλει να συναντά τον άνθρωπο, να τον έχει απέναντί του, όχι να τον βλέπει μέσα από μια οθόνη κομπιούτερ. Έχει χαθεί αυτό που λέμε “ανθρώπινη σχέση”».
Τα βέλη στα πολιτικά πρόσωπα πολλαπλασιάζονται
«Υπήρχαν και άλλες θέσεις μου για άλλα θέματα στο παρελθόν, αυτή μου όμως η δήλωση καταμετρήθηκε τόσο πολύ, επειδή έχω μια πολιτική ιδιότητα για πρώτη φορά στη ζωή μου, είμαι βουλευτής Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ. Συνήθως, όταν υπάρχει ένα τέτοιο αξίωμα, τα βέλη πολλαπλασιάζονται».
Τι θα έλεγε στους Καβαλιώτες
«Εγώ γεννήθηκα στην Καβάλα, εκεί πέρασα τα πρώτα παιδικά μου χρόνια προπολεμικά. Μετά ήρθε ο πόλεμος, ο πατέρας μου, που ήταν βουλευτής Καβάλας το 1936 ώσπου να γίνει πρωθυπουργός ο δικτάτορας Μεταξάς, αποφάσισε να μετακινηθούμε στη Θεσσαλονίκη, αλλά ήταν ο αρχηγός των προσφύγων Αν. Μακεδονίας-Θράκης για την περίοδο του πολέμου και έδωσε πρώτος το σύνθημα για την επιστροφή τους στην πόλη, να πείσει όλους που είχαν φύγει από τις πόλεις τους με τη βουλγαρική κατοχή. Μετά, για 3 χρόνια επιστρέψαμε στην Καβάλα που δεν ήταν η Καβάλα η προπολεμική, αλά μια πόλη με άλλα προβλήματα. Στη συνέχεια βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη, στο κολέγιο Ανατόλια με μια υποτροφία. Από τότε, κάθε καλοκαίρι επέστρεφα στην Καβάλα, στον παππού και τη γιαγιά. Κάναμε το μπάνιο μας εκεί, μετά το Φάληρο, πριν το γήπεδο το ποδοσφαιρικό, σε εκείνην την ακτή. Είχα δει το 1941 τους Βούλγαρους που μπουκάρισαν στην πόλη μας που έφτασαν στη θάλασσα και την προσκυνούσαν· δεν μπορούσα τότε, μικρό παιδί ήμουν, να καταλάβω γιατί το έκαναν αυτό. Αυτοί είχαν πάντα αυτήν τη λαχτάρα να βγουν στη θάλασσα από το πιο κοντινό σύνορο με τη χώρα μας. Το όνειρό τους ήταν να καταλάβουν την Καβάλα, όπως την είχαν καταλάβει το 1913, τότε που πήραν όλους τους ομήρους και κανένας δεν επέστρεψε».
Για τον Λευτέρη Αθανασιάδη
«Δεν θα ξεχάσω και εκείνο που μουυ είχε πει ο φίλος μου ο Λευτέρης Αθανασιάδης, το 1983-1984, ότι αυτό που κοντρολάρει τη θάλασσα της Καβάλας στην παραλιακή, έχει την έδρα του στην Κοπεγχάγη. Αγαπώ πολύ την Καβάλα, το μόνο κακό είναι ότι δεν μπορώ πλέον να μετακινηθώ εύκολα».