Με μια συγκινητική ανάρτηση βγαλμένη μέσα από την καρδιά του, ο Νίκος Σιδερίδης, που όπως είναι γνωστό τερμάτισε 3ος στο φετινό «Σπάρταθλον» και είναι πλέον ο 2ος καλύτερος Έλληνας σ’ αυτή την σπουδαία διοργάνωση πίσω από τον θρύλο Γιάννη Κούρο, ευχαρίστησε όλους όσους τον στήριξαν στην τιτάνια προσπάθεια που κατέβαλε, από την οικογένεια του και τους φίλους τους μέχρι και τους νέους φίλους που βρήκε στην Σπάρτη, μίλησε για την πίστη του στον Χριστό που τον βοήθησε να συνεχίσει την προσπάθεια του και μοιράστηκε με όλους την υπόσχεση που είχε δώσει στον εαυτό του στην περσινή διοργάνωση. Για όλους αυτός επισήμανε με έμφαση ότι δεν είχε και δεν έχει το δικαίωμα να σταματήσει να τρέχει…
Αναλυτικά «Πέρυσι, κατά την διάρκεια απονομής βραβείων από την Δημοτική Αρχή στους πρώτους αθλητές του Σπαρτάθλου, και ενώ είχαμε σηκωθεί στο άκουσμα του εθνικού ύμνου της χώρας του νικητή, έδωσα την κρυφή υπόσχεση στον εαυτό μου, ότι θα κάνω ό,τι από μέρος μου είναι δυνατόν, για να ανεμίζει την επόμενη χρονιά η γαλανόλευκη σημαία μας στους ιστούς! Η προσπάθεια μου είναι αφιερωμένη στον προπονητή και φίλο μου Γιάννη Τζανετάκη και στον Δημήτρη Νικολαΐδη, οι οποίοι στερήθηκαν την οικογένειά τους για πέντε ημέρες, έτσι ώστε να αγρυπνήσουν στο πλευρό μου με απεριόριστη αγάπη!
Η δύναμη μου κατά την διάρκεια του αγώνα, ήταν η πίστη μου στο Χριστούλη και το άρωμα μιας κορδέλας, που συνηθίζει να δένει η γυναίκα μου τα μαλλιά της! Τα πάθη του Θεανθρώπου ερχόταν συνέχεια στο μυαλό μου και ένιωθα ευγνώμων για την δυνατότητα που Αυτός μου έδωσε, ώστε να ζω την ζωή αυτή με πόθο και με πάθος. Η εικόνα η φωνή, το άρωμα της γυναίκας μου που θυσιάζεται καθημερινά. για να ζω εγώ και τα παιδιά μας υπέροχα. Αυτές οι σκέψεις με έκαναν να νιώθω πολύ μικρός. Ελάχιστος. Δεν είχα, και δεν έχω το δικαίωμα να σταματήσω να αγωνίζομαι!
Θέλω να ευχαριστήσω όλους τους εθελοντές, που σε κάθε σταθμό της διαδρομής ενθάρρυναν την προσπάθειά μου και μου έδιναν δύναμη, μεταφέροντας το ενδιαφέρον πολλών Ελλήνων για τον αγώνα μου. Ένιωθα ότι δεν έτρεχα μόνο με τις δικές μου δυνάμεις! Φέτος πήρα το καλύτερο μεταλλείο της ζωής μου, που δεν είναι άλλο από την χαρά των ανθρώπων που με συνόδευαν την ώρα του αγώνα, ένα φωτογραφικό άλμπουμ από τα παιδιά της ενορίας της Σελλασίας με υπέροχες ζωγραφιές της καρδιάς τους, και αναμνηστικά δώρα από μικρά Σπαρτιατόπουλα
Θέλω να ευχαριστήσω ιδιαίτερα για την στήριξη τον Κώστα Γεωργιάδη, για τα υλικοτεχνικά μέσα που μου παρέχει τα τελευταία χρόνια, αλλά και την εταιρία medicore για τις υπέροχες κάλτσες! Ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου την οικογένεια της Εβίτα Τσάκωνα και την Γεωργία Μαντά για την υποδειγματική φιλοξενία, και τον π. Νικόλαο Τσέτσεκα για την συμπαράσταση, και για την υποδοχή στην ενορία του! Τον αδερφό μου Χρήστο Σιδερίδη και τον φίλο μου Δημήτρη Νικολαίδη που κάλυψαν τα έξοδα του συγκεκριμένου αγώνα. Είμαι ευτυχισμένος που βρέθηκα μέσα σε τόσες πολλές και μεγάλες αγκαλιές Ανθρώπων».