Του Μπάμπη Γαμβρέλη
Την εβδομάδα που μας πέρασε, ο Θόδωρος Θεοδωρίδης δημοσίευσε ένα μικρό σχόλιο στην προσωπική του σελίδα στο facebook, με το οποίο επιρρίπτει ευθύνες στους προέδρους του ΔΗΠΕΘΕ και του Δημοτικού Ωδείου για τον τρόπο με τον οποίο (απο)συντονίζουν τις δραστηριότητες των φορέων που διοικούν. Σε μία «έκρηξη ευρηματικότητας» μάλιστα, χαρακτηρίζει τον Πέτρο Πετρόπουλο και τον Μπάμπη Κουφατζή ως… Aδελφούς Ντάλτον για το «κατόρθωμά» τους. Αιτία του «πεσίματος» του Θοδωρή υπήρξε το γεγονός της κοινής ημέρας και ώρας που το ΔΗΠΕΘΕ και το Δημοτικό Ωδείο όρισαν δύο (εξ ίσου σημαντικές) εκδηλώσεις τους.
Προσπερνώντας (ή και παρερμηνεύοντας) τον «στόχο» του σχολίου, ο Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Δημοτικού Ωδείου Γεώργιος-Ιούλιος Παπαδόπουλος παρενέβη στη συζήτηση με μακροσκελέστατα απαντητικά κείμενα, επιδιώκοντας να εξηγήσει τα αίτια της «χρονικής συνύπαρξης» και (με την ευκαιρία) να γνωστοποιήσει και ένα πλήθος οργανωτικών και λειτουργικών «απροσδόκητων» που, συχνά-πυκνά, ελλοχεύουν σε εκδηλώσεις αυτής της «καλλιτεχνικής κλίμακας».
Κατά την ταπεινή μου γνώμη, ο κύριος Παπαδόπουλος υπήρξε υπέρ του δέοντος «αναλυτικός» για κάτι που ελάχιστα (έως και καθόλου) τον αφορούσε. Ως εκ τούτου, δεν υπήρχε κανένας λόγος να δώσει τέτοια έκταση στα εντελώς ξεκάθαρα και τετελεσμένα του αρχικού σχολίου. Η σαφήνεια του Θεοδωρίδη δεν «χωρούσε»… παραλειπόμενα.
Και ξαφνικά, εκεί που η συζήτηση άρχισε να «σβήνει» από ενδιαφέρον και να «αδρανοποιείται» από επιχειρήματα, τσουπ, «σκάει μύτη» η Καλλιτεχνική Διευθύντρια του Φεστιβάλ Παπαϊώννου! Ναι! Η Κορίνα Βουγιούκα, σχολιάστρια! Ή για να ακριβολογώ… τσούχτρα!
Σας παραπέμπω ευθύς αμέσως εις το… σκωπτικόν της: Μα εδώ μπορούν βρε Θόδωρε οι… ακόλουθοί σου να διαβάσουν ένα αληθινό λογοτεχνικό αριστούργημα στην απάντηση του κ. Γεώργιου Ιουλίου Παπαδόπουλου. Με το Διονύση Καψάλη και με το Σέξπιρ θα ασχοληθούν; Τώρα που το σκέφτομαι θα το μοιραστώ κι εγώ με τους δικούς μου ακολούθους.
Είναι προφανές ότι ελάχιστο «νόημα» μπορεί να βγάλει ο «τρίτος» αναγνώστης από τη («σικάτη» είναι αλήθεια) κατινιά της κυρίας Βουγιούκα. Όμως, οι παροικούντες των… καλλιτεχνικών οσφραίνονται από μακριά την «αισθητική χολή» της νεάνιδος. «Μυρίζονται» τη δολιότητα και τους υπαινιγμούς! Και αντιλαμβάνονται το τραγικόν της περιπτώσεως!
Γιατί, μόνον ως τραγικό μπορεί να θεωρείται το ότι μία καλλιτέχνις του δικού της επιπέδου και βεληνεκούς καταφεύγει σε τέτοιου είδους «αυθορμητισμούς» για να «πλήξει» τον… εχθρό-συνάδελφο. Τραγικό και θλιβερό μαζί που η Καλλιτεχνική Διευθύντρια ενός Φεστιβάλ κλασικής μουσικής διολισθαίνει σε «εκτονώσεις» πρωινάδικης αισθητικής. Τραγικό και συνάμα επικίνδυνο, όταν όλα αυτά γίνονται στο… όνομα του πολιτισμού! Άλλα, είπαμε: o tempora o mores!