Σύμμαχοι και Φίλοι

Αφού στα επτά τελευταία χρόνια έγινε ο κύκλος όλων των πολιτικών κομμάτων, αφού αποδείχθηκε περίτρανα πως όλοι άλλα έταζαν κι άλλα έκαναν, άλλοι περισσότερο κι άλλοι λιγότερο, την ύστατη αυτή ώρα δεν φαίνεται διάθεση ομόνοιας για το καλό όλων...


 

Του Αλέξη Γούλα

 


Διανύουμε τον έβδομο χρόνο της κόλασης. Μιας κόλασης που προέκυψε βίαια, που για κάποιους ήταν αναμενόμενη, που κανείς όμως δεν μπορούσε να προβλέψει τη διάρκεια και τη σφοδρότητά της. Το χρονικό είναι γνωστό σε όλους μας. Μπήκαμε στην κρίση με ένα χρέος που, επτά χρόνια μετά, διπλασιάστηκε, που οι καλύτεροι οικονομολόγοι αδυνατούν να ελέγξουν, με κυβερνήσεις που καταλήγουν στον Καιάδα σε λιγότερο από δύο χρόνια, με τους πολίτες να έχουν φτάσει και να έχουν ξεπεράσει τα όριά τους από καιρό, φτάνοντας να ζούνε σε συνθήκες δεκαετίας του ’60.

Παρά τις διαβεβαιώσεις για… φως στην άκρη του τούνελ, όλα δείχνουν εξαιρετικά ασταθή και μαύρα. Εγκλωβισμένοι σε μια διακυβέρνηση από «θεσμούς», δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Αυτοί αποφασίζουν για εμάς, αλλά χωρίς εμάς. Οι αγαπημένοι μας σύμμαχοι αποφασίζουν ότι οι συνταξιούχοι μας μπορούν να ζήσουν με κατακρεουργημένες συντάξεις. Οι αγαπημένοι μας φίλοι επιλέγουν ότι οι ελεύθεροι επαγγελματίες θα πρέπει να έχουν από έναν νταβατζή στη δουλειά τους που θα λέγεται κράτος και μάλιστα θα είναι πολύ σκληρός και απαιτητικός. Οι λατρεμένοι μας εταίροι κάνουν τα πάντα για να εγκαταλείπουν τη χώρα μας τα δυνατά μυαλά που θα είχαν την δύναμη να αναγεννήσουν την κατεστραμμένη Ελλάδα.

Μέλη μιας Γερμανοκρατούμενης Ευρωπαϊκής Ένωσης είμαστε στη μέση συγκρούσεων κυριαρχίας και ηγεμονίας. Οι Γερμανοί, οικονομικά παντοδύναμοι, αδιαφορούν για τη γενική ευημερία, κάτι που εξοργίζει τους Γάλλους και τους Ιταλούς, ενώ οι Άγγλοι μαρμαροκλέφτες δεν μπόρεσαν να καταπιούν πως οι ηττημένοι του πολέμου θα τους διοικούν οδηγώντας τους να κουνήσουν μαντίλι αποχαιρετισμού, προσχωρώντας στον Αμερικανικό άξονα διεκδικώντας παγκόσμια ηγεμονία όπως διαλαλεί η Τερέζα. Μια σειρά δορυφόρων κρατών παρέχουν στη Γερμανία την ισχύ στις σχετικές ψηφοφορίες για να περνάει τις απόψεις και τον σχεδιασμό της.

Λίγο παραδίπλα, το ΔΝΤ διαπιστώνει (!) πως το Ελληνικό χρέος είναι εξαιρετικά μη βιώσιμο, απαιτώντας εργασιακό, συνταξιοδοτικό και ασφαλιστικό αίμα για να γίνει βιώσιμο. Όμορφος κόσμος, αγγελικά πλασμένος…

Κι εμείς;

Μόνοι, περικυκλωμένοι από θηρία. Από τα ανατολικά, μια Τουρκία που ζει στην παράνοια του Σουλτάνου της, που απειλεί και εκβιάζει για τα πάντα. Από τα βόρεια, μια Αλβανία που ονειρεύεται διάφορα και παραδίπλα τα Σκόπια που με τα καραγκιοζιλίκια ψάχνουν ταυτότητα. Η μόνη χώρα που υπάρχει μια σταθερότητα και καλή συνεργασία είναι η Βουλγαρία. Ποιος θα το περίμενε…

Όλα αυτά στο εξωτερικό. Μέσα τι γίνεται; Εδώ δεν αλλάζει τίποτα. Τι κι αν ζούμε τις τελευταίες μέρες της Πομπηίας; Αντιπαραθέσεις, συγκρούσεις, ανούσιες εξυπνάδες. Σε όλα τα επίπεδα διοίκησης. Την ώρα που οι Έλληνες χάνονται. Την ώρα που η Ελλάδα ξεπουλιέται τσάμπα. Αφού στα επτά τελευταία χρόνια έγινε ο κύκλος όλων των πολιτικών κομμάτων, αφού αποδείχθηκε περίτρανα πως όλοι άλλα έταζαν κι άλλα έκαναν, άλλοι περισσότερο κι άλλοι λιγότερο, την ύστατη αυτή ώρα δεν φαίνεται διάθεση ομόνοιας για το καλό όλων. Ο καθένας το μαγαζάκι και τους κολλητούς του. Αδυνατούμε να βάλουμε  δέκα προτεραιότητες και να εργαστούμε όλοι μαζί για να τις φέρουμε εις πέρας.

Δυστυχώς, τελειώσαμε. Η βλάβη είναι μη αναστρέψιμη. Εγωπαθείς κι εγωιστές πάνω από τα συντρίμμια.

Καληνύχτα, Ελλάδα. Ατύχησες στην κρισιμότερη στιγμή της ιστορίας σου.