Του Θανάση Σοφιανού
Δύο είναι οι λέξεις κλειδιά: «Θέλω» και «αρνούμαι». Είναι δυο λέξεις που συνοψίζουν τα terabytes που έχουν «χυθεί» για την κρίση, μιας κρίσης που κατά σχήμα οξύμωρο, δεν φαίνεται στην επαρχία, εν προκειμένω στην Καβάλα, γιατί παρεμβάλλεται ο όρος «αξιοπρέπεια».
Υπάρχουν χιλιάδες Καβαλιώτες και Καβαλιώτισσες που δε θέλουν να λένε ότι είναι άνεργοι, ότι δουλεύουν και δεν πληρώνονται, ότι πληρώνονται αλλά δεν αρκεί ο μισθός για να καλύψουν τις υποχρεώσεις τους. Κι αυτή η διαπίστωση δεν είναι αποκύημα μιζέριας, αλλά ξεκάθαρη προβολή της πραγματικότητας. Είναι εύκολο να ξεχωρίσεις αυτά τα δύο, όταν δεν είσαι δέσμιος πολιτικών σκοπιμοτήτων, έμμεσα ή άμεσα.
Κι εκείνοι που δε θέλουν να λένε ότι δεν έχουν λεφτά για να επιβιώσουν, διότι αυτός είναι πλέον ο αυτοσκοπός της πλειοψηφίας, λόγω αξιοπρέπειας ή περηφάνιας, επιλέγουν να φύγουν στο εξωτερικό, όχι για να κάνουν καριέρα ή περιουσία, αλλά για να ΖΗΣΟΥΝ.
Ένας απ’ αυτούς είναι ο Σάκης Κουτσάσης, που δεν περιμένει το… πλεόνασμα που κυνηγάει αλλά δεν το πιάνει η νυν και η επόμενη (και η πρώην) κυβέρνηση, ούτε την ανάπτυξη που χάθηκε στο δρόμο ούτε την Ελπίδα (ωραία γυναίκα, αλλά δε μας κάθεται), ούτε τον Λαυρεντιάδη να κάνει κάνα ψυχικό (μέχρι το Μαρούσι έφτασε) ούτε τα πεντάμηνα να κάνει καριέρα ούτε καν τα χιλιάδες μαγαζιά που ανοίγουν στην Καβάλα.
Ο Σάκης επιλέγει να φύγει, συνοψίζοντας σε 127 λέξεις το νόημα όλων των αναλύσεων για το τις πταίει. Με απλές λέξεις, εύληπτες κι από εκείνον που το πλείστον που δύναται να ακούσει είναι «φταίνε οι προηγούμενοι», κατοχυρώνει στον καθένα το δικαίωμα να διεκδικεί την αξιοπρέπεια με το φευγιό και όχι με το κρυφτό. Κι αυτό το «διαβατήριο» συνοψίζεται ως εξής:
«Φεύγω γιατί πάντα είχα άλλα όνειρα για την μια και μοναδική ζωή που έχω. Γιατί αρνούμαι να σκοτώνομαι στη δουλειά για πενταροδεκάρες, να πληρώνω τα κερατιάτικα άλλων και να αγωνιώ για το αν θα μου φτάσει ο μισθός να βγάλω τον μήνα, περιμένοντας να συμβεί κάποιο θαύμα.
Θέλω ευκαιρίες, θέλω να δημιουργήσω, θέλω να γνωρίσω το κόσμο, θέλω να έχω οικογένεια, θέλω τα γεράματά μου εξασφαλισμένα και κυρίως θέλω το κεφάλι μου ήσυχο. Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω, αλλά σίγουρα θα το παλέψω με νύχια και με δόντια. Το οφείλω στον εαυτό μου.
Και αν τελικά τα καταφέρω, θα ήθελα να δηλώσω πως θα κάνω ό,τι μπορώ για να βοηθήσω οποιονδήποτε φίλο, αδελφό, γνωστό ή εχθρό να κάνει το ίδιο σε περίπτωση που το επιθυμεί, όπως και ’μένα με βοήθησαν φίλοι-αδέλφια να το κάνω. Στις 17 Ιουνίου αναχωρώ για τη βόρεια Ιρλανδία. Καινούρια αρχή, καινούρια ελπίδα…».
Υ.Γ.: Η μεγαλύτερη ήττα από την κρίση, είναι ότι πρώτον, δεν αναγράφεται στο κάτω μέρος της συσκευασίας η ημερομηνία λήξης της και δεύτερον (και πιο σημαντικό), το μόνο καλό που θα μπορούσε να κάνει, τελικά ούτε αυτό το… κατάφερε: Αντί να φύγουν οι σκάρτοι από τη χώρα, έφυγαν και φεύγουν οι άξιοι. Φευ…