κ. Ερντογάν (ενταύθα): Η Ιστορία διδάσκει, προειδοποιεί και ενίοτε τιμωρεί. Γι’ αυτό δεν πρέπει ποτέ κανείς να την επικαλείται επιλεκτικά

Όταν αναφερόμαστε στη Συνθήκη της Λοζάνης και στα δικαιώματα της θρησκευτικής μειονότητας στη Θράκη, να μην ξεχνάμε ότι κάποτε στην Κωνσταντινούπολη ζούσαν 100.000 Έλληνες...


 

Του Μακάριου Λαζαρίδη

 


Είναι γεγονός ότι οι σχέσεις της Ελλάδας με την Τουρκία χρειάζονται μια νέα αρχή. Ένα καινούργιο ξεκίνημα θα αποδειχθεί πολύπλευρα ευεργετικό και για τους δύο λαούς. Θα επιτρέψει την ανάπτυξη των διμερών σχέσεων, την εμβάθυνση των εμπορικών δεσμών και των συνεργασιών, μακριά από έχθρες του παρελθόντος και λογικές αντιπαλότητας. Η επούλωση των πληγών του χθες θα γεννήσει εμπιστοσύνη για το αύριο. Ένα αύριο που –είτε το θέλουμε είτε όχι– είναι πολύ απαιτητικό για να μας βρίσκει προσκολλημένους στο χθες.

Εξάλλου, οι Έλληνες και οι Τούρκοι είναι προορισμένοι από την ίδια την γεωγραφία να ζουν δίπλα ο ένας στον άλλον. Αυτή είναι η ιστορία μας, αυτή η κοινή μας πορεία. Και είναι πάντοτε χρήσιμο να θυμόμαστε πρώτα όλα αυτά που μας ενώνουν και μετά εκείνα που μας χωρίζουν.

Στην κοινή γειτονιά μας, είναι χρέος και αυτονόητη αποστολή των ηγετών και στις δύο πλευρές του Αιγαίου να διασφαλίζουν την ειρηνική, παραγωγική συνύπαρξη των δύο λαών. Μόνο υπό αυτές τις συνθήκες – ασφάλειας και σεβασμού των δικαιωμάτων του άλλου – θα μπορέσουν Ελλάδα και Τουρκία να πορευθούν στο μέλλον. Ένα μέλλον με τεράστιες περιφερειακές αλλά και παγκόσμιες προκλήσεις. Προκλήσεις κοινές – όπως η αντιμετώπιση της τρομοκρατίας αλλά και οι διαρκώς αυξανόμενες προσφυγικές και μεταναστευτικές ροές – που καθιστούν τη συνεργασία αναγκαία προϋπόθεση επιβίωσης.

Για να υπάρξει συνεργασία, πρέπει να υπάρχει εμπιστοσύνη. Και η εμπιστοσύνη οικοδομείται μόνο με υπευθυνότητα και καλή θέληση. Με μετριοπάθεια και ρεαλισμό. Χωρίς εθνικιστικές κορώνες και προκλητικές λαϊκίστικες δηλώσεις. Το πλαίσιο των ελληνοτουρκικών σχέσεων καθορίζονται –ούτως ή άλλως– από το Διεθνές Δίκαιο και τις Διεθνείς Συμβάσεις. Η αμφισβήτηση του Διεθνούς Δικαίου υπονομεύει τις σχέσεις καλής γειτονίας και ταρακουνά τα θεμέλια της φιλίας των δύο λαών.

Η Ιστορία μας έχει φέρει απέναντι πολλές φορές στο παρελθόν. Όμως, η Ιστορία διδάσκει, προειδοποιεί και ενίοτε τιμωρεί. Γι’ αυτό δεν πρέπει ποτέ κανείς να την επικαλείται επιλεκτικά. Σε αυτό το πλαίσιο, θα πρέπει, παραδείγματος χάρη, όταν αναφερόμαστε στη Συνθήκη της Λοζάνης και στα δικαιώματα της θρησκευτικής μειονότητας στη Θράκη, να μην ξεχνάμε, ότι κάποτε στην Κωνσταντινούπολη ζούσαν 100.000 Έλληνες. Άνθρωποι που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τον τόπο τους κάτω από δραματικές έως απάνθρωπες συνθήκες.

Ο δρόμος της αντιπαράθεσης, της διαιώνισης της κόντρας είναι εύκολος και εξαιρετικά επικίνδυνος. Το μονοπάτι της συμφιλίωσης, της συνύπαρξης και της χάραξης ουσιαστικών δεσμών –επιχειρηματικών, εμπορικών και πολιτιστικών– απαιτεί δουλειά, σκληρή και καθημερινή, αλλά είναι βέβαιο ότι τελικώς είναι το μόνο που μπορεί να οδηγήσει στην ειρήνη, την ασφάλεια και την ευημερία στη γειτονιά μας.

Απαιτείται θάρρος, γενναιότητα. Οι δύο λαοί έχουν ανάγκη από πολιτικούς άνδρες, τολμηρούς, ικανούς και έτοιμους να πουν την αλήθεια. Χωρίς ουτοπικές, ανεδαφικές αξιώσεις. Με ειλικρίνεια και σύνεση να χτίσουν γέφυρες συνεργασίας εκεί όπου σήμερα υψώνονται τείχη εχθρότητας.

Ο Μακάριος Β. Λαζαρίδης είναι Σύμβουλος Επικοινωνίας του Προέδρου της Νέας Δημοκρατίας