Του Αλέξη Γούλα
Άλλη μια χρονιά κρίσης φτάνει στο τέλος της με τους περισσότερους να προσπαθούν να κάνουν τους απολογισμούς και τους σχεδιασμούς για τη νέα χρονιά. Πώς ήταν το 2019 για τους περισσότερους άραγε; Βελτιώθηκε κάπου η καθημερινότητά τους; Υπήρχαν σημάδια πως θα γυρίσουν τα πράγματα και η ελπίδα θα ξαναβρεί τη θέση της στην απογοήτευση και τη μαυρίλα των προηγούμενων χρόνων;
Εδώ δεν υπάρχει γενικευμένη απάντηση. Ο καθένας ξέρει τον σταυρό του και ζει μ’ αυτόν, χωρίς οι διπλανοί να γνωρίζουν λεπτομέρειες. Ίσως ένα μέσο νοικοκυριό που δεν είχε εργασιακή μεταβολή, να είχε ένα ατάραχο 2019. Ίσως κάποιοι άλλοι να βίωσαν απώλεια εργασίας και αυτό να τους έφερε σε απόγνωση. Τέλος, ίσως κάποιοι να κατάφεραν να μπούνε στην παραγωγική διαδικασία και να έγιναν τα πράγματα ευκολότερα. Η ουσία είναι πως οι μεγάλες πληγές της κρίσης μάλλον σιγά σιγά επουλώνονται.
Η Ευρώπη που μας έφερε σε απόγνωση με τις λανθασμένες εκδικητικές επιλογές αντιμετώπισης της Ελληνικής κρίσης, έστω κι αν οι αρχικές ευθύνες ήταν δικής μας πατρότητας, δείχνει να αναγνωρίζει πως έχουμε βρει τον δρόμο μας και αυτές οι περιβόητες αγορές επιτέλους μας ανεβάζουν από τον γκρεμό που στοχευμένα μας είχαν ρίξει.
Για πόσο θα κρατήσει αυτό; Άγνωστο. Με μια γειτονιά που μυρίζει μπαρούτι, κανείς δεν μπορεί να προβλέψει με ασφάλεια αν θα συνεχιστεί η περίοδος οριακής ανάκαμψης που ξεκίνησε τα τελευταία δύο χρόνια.
Πρώτη απειλή, η διάθεση του εξ ανατολών γείτονα να επαναδιαπραγματευτεί και να αμφισβητήσει συνθήκες ειρήνης που για πολλά χρόνια έχουν δημιουργήσει ένα πλαίσιο σχετικής ομαλής συμβίωσης. Αδιαφορώντας για το τι έχει να χάσει, ξεσαλώνει για ένα ακραίο, χαμηλής μόρφωσης ακροατήριο που ζει στα βάθη της ενδοχώρας και τον εκλέγει, βάζοντας όλη τη Μεσόγειο σε περιπέτειες.
Δεύτερη απειλή, που έχει σχέση με την πρώτη, είναι η ελεγχόμενη ροή των ανθρωπίνων ψυχών που βρίσκονται στοιβαγμένοι στα παράλια της Τουρκίας. Χρησιμοποιώντας ανθρώπους από όλη την Αφρική και την Ασία εκβιάζει όλη την Ευρώπη, γνωρίζοντας πως η Ελλάδα είναι αυτή που θα πληρώσει το μάρμαρο λόγω των κλειστών συνόρων.
Στο συγκεκριμένο σοβαρό πρόβλημα περιμένουμε να δούμε την αντίδραση της νέας κυβέρνησης μια και η αντιμετώπιση της προηγούμενης ήταν μάλλον συγκαταβατική και προσέλκυε πρόσφυγες, μετανάστες και λαθρομετανάστες. Όλα όμως θα φανούν στην πράξη κι ακόμα είναι νωρίς για να τα κρίνουμε.
Τη δεδομένη στιγμή αυτά δείχνουν να είναι τα δύο θέματα, που ίσως σύντομα χρειαστούν εθνική ομοψυχία.
Να μην ξεχνάμε σε καμία περίπτωση τη Συμφωνία των Πρεσπών και τις δηλώσεις που έκαναν όλοι οι εμπλεκόμενοι. Αθόρυβα γίνονται ενέργειες ακύρωσης και ανατροπής της Συμφωνίας, όσο κι αν πολλοί καλοί φίλοι θέλουν να πιστεύουν πως το θέμα ξεχάστηκε γιατί άλλαξε η κυβέρνηση. Ο “ετερόκλητος όχλος” και το “ακραίο μόρφωμα” στα συλλαλητήρια μετρήθηκε και δεν μπορεί να αγνοηθεί η βούλησή του. Υπάρχουν διαρκείς παραβιάσεις των όρων της Συμφωνίας από τους Σκοπιανούς κι αυτό είναι κάτι που θα πρέπει να αναδειχθεί.
Όσο κι αν ενοχλεί κάποιους που έμαθαν να χτίζουν το προφίλ τους με κραυγές αντιπαλότητας και διχόνοιας, πιθανόν μια κρίση να χρειαστεί πραγματική αδελφοσύνη. Όλοι βλέπουμε πως προσπαθούμε να αποφύγουμε τις προκλήσεις εδώ και χρόνια αλλά η υπομονή έχει τα όρια της και το πολιτικό σύστημα δείχνει επιτέλους σύσσωμο να το έχει αντιληφθεί αυτό.
Τι να περιμένουμε άραγε από το 2020;
Η ελπίδα για τη νέα χρονιά είναι να κοπάσουν οι κραυγές των προκλήσεων και να συνεχίσουμε στον δρόμο για την ολοκληρωτική έξοδο από την κρίση.
Σε τοπικό επίπεδο, ελπίζω να βρεθεί ο δρόμος της συνεννόησης και της ειλικρινούς συνεργασίας, για να αναδειχθούν η πόλη, ο Δήμος και η Περιφέρεια όπως τους αξίζει. Δεν βοηθάει η αντιπαλότητα κι όλοι πρέπει να βάλουν νερό στο κρασί τους. Στο τέλος ο λογαριασμός τους αφορά όλους. Δεν υπάρχει η πολυτέλεια μία περιοχή να μένει έξω από τις εξελίξεις για μια θητεία.
Όπως όλοι μαζί αντέξαμε τα χρόνια της κορύφωσης της κρίσης, έτσι και τώρα θα συνεχίσουμε με τα μάτια και τ’ αυτιά μας ανοιχτά. Καλοπροαίρετα, ανθρώπινα, χαμογελαστά και αλληλέγγυα.
Καλή χρονιά σε όλους.