Από πέρυσι σταμάτησα να μετρώ πόσες φορές επισκέφτηκα την Κωνσταντινούπολη. Μπερδεύομαι πλέον, αλλά δεν λέω ποτέ όχι σε επίσκεψή της, ακόμη και αυθυμερόν πήγα! Χθες όμως είπα όχι στον Πολίτη συμφοιτητή μου, λόγω κορονοϊού, ή μήπως λόγω διαίσθησης; Μηνά, μην πας ούτε κι εσύ!
Κι ύστερα ήλθε το διάταγμα του Ερντογάν…
Τι κρίμα, να καλυφτούν με χαλιά τα υπέροχα δάπεδα που ήλθαν από ολόκληρη την αυτοκρατορία… Γιατί τα υπέροχα ψηφιδωτά δεν θα τολμήσει κανείς Τούρκος να τα καλύψει…
Τόσες πολλές αναμνήσεις από αυτό το μνημείο……
Το γαμήλιό μου ταξίδι το 1985, σε μια αθώα «μικρή» Κωνσταντινούπολη, όπου παιδιά μου χάρισαν τριαντάφυλλα στα τείχη…
…η εκδρομή με το Τεχνικό Επιμελητήριο το 2011 για την έκθεση των Ρωμιών Αρχιτεκτόνων, τότε που το Σισμανόγλειο ήταν ολάνοιχτο στους Τούρκους που συνωστίζονταν να μάθουν ελληνικά…
…η εκδρομή με την Αρχιτεκτονική Σχολή του Δημοκριτείου το 2014, με τους φοιτητές και την ξεναγό να ακούν τους καθηγητές τους άφωνοι κι εμείς μαγεμένοι από το μνημείο να μη σταματάμε…
…η τελευταία φορά, εξίσου συγκινητική, ήταν πέρυσι το Πάσχα με την οικογένειά μου, ν’ ανεβαίνουμε την αγαπημένη μου ράμπα για τον γυναικωνίτη, στα βήματα της αυτοκράτειρας Θεοδώρας.
Κι ύστερα ήρθε ο κορονοϊός και ο Ερντογάν… Οι αναμνήσεις όμως και τα τεκμήρια των επισκέψεων θα μείνουν για πάντα. Τυχεροί εμείς που το απολαύσαμε μέχρι χθες…