Τελικά, τι θέλουμε;

Όταν σκίζεις τα ρούχα σου πως λειτουργείς για το καλό των δημοτών, το μόνο που μένει είναι να το αποδεικνύεις κιόλας. Και αυτή η παρατήρηση αφορά στους πάντες...


 

Του Αλέξη Γούλα

 


Διαβάζοντας παλιότερα άρθρα μου εδώ, στο φιλόξενο βήμα του KAVALA POST, το παραπάνω ερώτημα με βασανίζει τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Έχω γράψει για την γκρίνια, για την πόλη του «όχι», για το τι ζητάμε επιτέλους. Και όμως, αν και τα χρόνια κυλάνε, τα ερωτήματα αντί να λιγοστεύουν, αυξάνονται.

Κάθε μέρα ξεφυτρώνει και μια νέα άρνηση από κάποιους, σε οτιδήποτε πάει να εμφανιστεί. Ας προσπαθήσουμε να θυμηθούμε κάποιες από αυτές τις αρνήσεις και να θυμηθούμε και κάποιες παλιότερες.

1. Διαβάσαμε για την πρόθεση των Αμερικανών να εγκατασταθούν στην περιοχή. Ωχ αμάν! Ξεσηκώθηκαν οι σύντροφοι. Υπάρχει άλλωστε η εμπειρία. Κατάφεραν παλιότερα και απέτρεψαν το ΝΑΤΟϊκό λιμάνι στην Πέραμο. Το επιχείρημα άλλωστε ήταν πολύ ισχυρό. Θα αποπλανούσαν τις γυναίκες της περιοχής οι ιμπεριαλιστές. Ενώ έχουμε ευκολία, όταν φθάνει το εντυπωσιακό ιστιοφόρο τα καλοκαίρια με τους Αμερικανούς τουρίστες να χτυπάμε παλαμάκια. Δεν τους θέλουμε όμως να ζουν μαζί μας. Άλλωστε, το δολάριο δεν είναι τόσο ισχυρό νόμισμα όσο το ευρώ. Η προσωπική μου επιθυμία είναι, μακάρι Αμερικανοί και Ρώσοι να μπορούσαν να κάνουν βάσεις στην περιοχή. Για πολλούς λόγους. Κυρίως ασφάλειας και εργασίας.

2. Διαβάσαμε επίσης για την πρόθεση της Κυβέρνησης να μεταφέρει κάποιες διοικητικές υπηρεσίες της Υπηρεσίας Ασύλου από την Αλεξανδρούπολη στην Καβάλα. Μεταφορά που θα δημιουργήσει και την ανάγκη 170 νέων προσλήψεων. Άλλος ξεσηκωμός εδώ. Από την απέναντι όχθη. Όχι γιατί θα γίνει η Καβάλα καμπ, λες και δεν είναι ήδη, όχι γιατί θα έρθουν κι άλλοι πρόσφυγες-μετανάστες-λαθρομετανάστες, όχι γιατί είναι εγκληματίες, φονιάδες, βιαστές – κάτι που από το αστυνομικό αρχείο δεν προκύπτει, τουλάχιστον σε βαθμό μεγαλύτερο από την εγχώρια εγκληματικότητα. Αν είναι τόσο κακή αυτή η υπηρεσία, γιατί ξεσηκώθηκε η Αλεξανδρούπολη ώστε να μην φύγει από εκεί;

3. Ένα άλλο διαχρονικό «όχι» αφορά στην άρνηση της Πολιτείας να παραχωρήσει το πρώην στρατιωτικό αεροδρόμιο Αμυγδαλεώνα στην Egnatia Aviation, ώστε να μεγαλώσει τις δραστηριότητες της και να μην αναγκάζεται να διαιρεί τις δράσεις της και στην Κοζάνη. Τίποτα κι εκεί. Οι Γερμανοί, που ως γνωστόν είναι φίλοι μας, έχουν διαφορετική άποψη και η Fraport είναι γερμανική. Τώρα, αν η περιοχή χάνει περισσότερους από 100 εκπαιδευόμενους με ό,τι σημαίνει αυτό, μάλλον μας είναι αδιάφορο.

4. Τέταρτο πρόσφατο «όχι» αφορά στα πάρκινγκ. Με ύποπτες καταγγελίες ανοίξαμε έναν ασκό με πολλούς ανέμους και δυστυχώς τώρα δεν ξέρουμε πώς να τον κλείσουμε. Ευθύνες διαχρονικές έβαλαν σε μπελά όλη την πόλη και κυρίως τους κατοίκους της οι οποίοι είναι αυτοί που βιώνουν τις συνέπειες.

5. Ένα ακόμα χειμωνιάτικο «όχι» είναι η άρνηση των ναυτιλιακών εταιριών να δώσουν μόνιμη λύση στη γραμμή Καβάλας-Πρίνου. Κάθε χρόνο το ίδιο τροπάριο. Πιέσεις, επαφές, αδιαφορία των εταιριών και μια πόλη μαζί με ένα νησί στα γόνατα να παρακαλάει για μόνιμη λύση.

6. Υπάρχουν πολλά διάσπαρτα «όχι» ακόμα: Η αξιοποίηση του Σανατορίου, των γεωθερμικών πεδίων της περιοχής, της ολοκλήρωσης της περιμετρικής, του ανοίγματος του κόμβου στο Παληό κι άλλα κι άλλα.

7. Ένα «όχι» που είναι αιτία όμως για όλα τα παραπάνω, είναι η άρνηση συνεργασίας που μας διακατέχει ως λαό. Κάτι που είναι έξω από την κουλτούρα μας. Κάτι που δημιουργεί όλα τα παραπάνω προβλήματα και που δίνει χώρο για έριδες και φαγωμάρα. Ίσως βγουν τώρα κάποιοι ερτζιανοί «φίλοι» μου και με ξανακατηγορήσουν πως είμαι βαλτός από τους μεν ή τους δε, που ζητώ συναίνεση. Κάποια στιγμή, ίσως κι αυτοί καταλάβουν πως η ευημερία ενός τόπου έχει άμεση σχέση με την καλή επικοινωνία και σύνεση όσων διοικούν αυτό τον τόπο. Εκεί ξεκινούν τα καλά και τα άσχημα. Εκεί φαίνεται η ωριμότητα. Εκεί φαίνεται αν ο καβγάς έχει βάση ή απλά γίνεται «για το πάπλωμα». Και όλοι κατανοούν τι σημαίνει αυτό. Όταν σκίζεις τα ρούχα σου πως λειτουργείς για το καλό των δημοτών, το μόνο που μένει είναι να το αποδεικνύεις κιόλας. Και αυτή η παρατήρηση αφορά στους πάντες.

Τα παραπάνω είναι τα δύσκολα.

Υπάρχουν κι αυτά που δείχνουν να προχωρούν όπως είναι ο Ε61, η ανάπτυξη του σιδηροδρόμου, η αξιοποίηση του κάτω Νοσοκομείου. Δυστυχώς πολύ λίγα σε σχέση με όσα μπορούν να γίνουν σ’ αυτό τον ευλογημένο τόπο.

Συνεχίζουμε με την ελπίδα πως κάτι θα συμβεί και θα γίνουν τα πράγματα διαφορετικά. Έτσι, που θα μας κάνουν να ονειρευόμαστε ένα τελεφερίκ από το λιμάνι στην Παναγία, μια αναβίωση της μάχης των Φιλίππων που θα είναι τουριστικό «όπλο», ένα θαλάσσιο πάρκο κάπου κοντά στο Φιδονήσι, ένα παραλιακό μονοπάτι που θα ξεκινάει από την Καλαμίτσα και θα φτάνει μέχρι το Παληό.

Δύσκολα και απλησίαστα;

Γι’ αυτά θέλουμε τους διοικούντες. Για τα πάρκα και τα σκουπίδια υπάρχουν οι υπηρεσίες και δεν χρειάζεται να μπλέκουμε στα πόδια τους.