Του Αλέξη Γούλα
ΠΠάλι τα πανεπιστήμια και τα συμβαίνοντα εκεί, στο προσκήνιο. Πάλι ένας νέος εμφύλιος ξεκινά που κανείς δεν ξέρει πού θα καταλήξει. Πάλι τα «αντιμαχόμενα» στρατόπεδα οργανώνονται και η μάχη σιγά σιγά ξεκινά. Αιτία του πολέμου, η δημιουργία πανεπιστημιακής αστυνομίας· αφορμή η χρονική στιγμή της ίδρυσής της.
Τα επιχειρήματα της μιας πλευράς είναι πως η κατάσταση με τα όσα συμβαίνουν μέσα στις σχολές έφτασε στο απροχώρητο και οι πρυτανικές αρχές απέτυχαν παταγωδώς τα τελευταία 40 χρόνια να ελέγξουν τα πράγματα.
Η αντίθετη πλευρά θεωρεί πως τα πανεπιστήμια πρέπει να είναι χώρος ελεύθερης διακίνησης ιδεών, ατόμων, δράσεων, χωρίς κανέναν έλεγχο και κανέναν περιορισμό.
Όσο κι αν κάποιοι διαφωνούν, αυτή είναι η ουσία των συγκρούσεων που ξεκινούν και που σε λίγο θα κάνουν την, ούτως ή άλλως, δύσκολη παροχή γνώσης ακόμη δυσκολότερη.
Δεν ξέρω τι είναι το καλύτερο.
Επειδή σχετικά πρόσφατα πέρασα από τέτοιους χώρους, έχω προσωπική εικόνα και άποψη για το τι εγώ θα ήθελα και θα την αναφέρω παρακάτω.
Είναι αδιανόητο για μένα να σουλατσάρει μέσα στους χώρους των πανεπιστημίων όποιος δεν έχει δουλειά εκεί. Επίσης, είναι αδιανόητο οι αρχές του πανεπιστημίου να μην έχουν εικόνα για το ποιοι βρίσκονται μέσα στον χώρο του ανά πάσα στιγμή.
Αυτά που διαβάζουμε, πως άσχετοι ζουν για χρόνια μέσα σε εστίες ή άλλοι έχουν μαγαζάκια που κατασκευάζουν μολότοφ κι άλλα χαρούμενα παιχνιδάκια, πουλάνε ελεύθερα ηρωίνη και χάπια μέσα σε υπόγεια σχολών, νομίζω είναι από όλους καταδικαστέα.
Να μην ξεχνάμε πως και στο δικό μας εκπαιδευτικό ίδρυμα, λίγα χρόνια πριν που έγιναν κάποιες ληστείες στην πόλη με μηχανές, αυτές βρέθηκαν μέσα στο ίδρυμα. Γιατί αυτό συνέβη είναι γνωστό και για όσους δεν το ξέρουν, συνέβη γιατί όταν οι πρυτανικές αρχές αποφάσισαν να βάλουν φύλακα στο φυλάκιο της εισόδου, αυτό δύο φορές πυρπολήθηκε και ο φύλακας κόντεψε να καεί μέσα.
Άρα, πρέπει να συμφωνήσουμε πρώτα απ’ όλα πώς θέλουμε τα πανεπιστήμια μας. Ως προς την ασφάλεια των φοιτητών, των εργαζομένων, ως προς την ποιότητα των εγκαταστάσεων και της παρεχόμενης εκπαίδευσης μέσα εκεί. Επίσης, αν η οικογενειοκρατία που μας ενοχλεί παντού και που σκίζουμε τα ρούχα μας γι’ αυτήν, εκεί μέσα είναι αποδεκτή και δεν πρέπει να την ακουμπάμε καθόλου.
Εδώ ν’ αναφέρω το τι συνέβαινε στις τουαλέτες του Ιδρύματός μας. Μόλις γίνονταν μια καλή ανακαίνιση για να είναι ανθρώπινες και οι χρήστες τους να έχουν μια πολιτισμένη τουαλέτα, μέσα σε λίγα 24ωρα έσπαζαν όλα. Ρημαδιό. Γιατί άραγε; Σε ποιον κάνω αντίσταση αν καταστρέφω την τουαλέτα που θα πάω εγώ ο ίδιος ή ο φίλος, ή ο καθηγητής μου;
Το αν θα λυθούν όλα αυτά με τον πανεπιστημιακό αστυνομικό δεν το ξέρω και δεν είμαι καθόλου σίγουρος. Είμαι σίγουρος όμως, πως κάτι πρέπει να αλλάξει δραστικά και γρήγορα. Πρέπει να χορηγηθούν ηλεκτρονικές ταυτότητες σε όλους τους φοιτητές και το προσωπικό, πρέπει να ασφαλιστούν οι χώροι των πανεπιστημίων και οι άσχετοι να απομακρυνθούν. Πρέπει να βρούμε ένα πετυχημένο σύστημα διοίκησης από το εξωτερικό αφού είμαστε ανίκανοι να δημιουργήσουμε ένα δικό μας αξιόπιστο, να το αντιγράψουμε και να βαδίσουμε στην επόμενη μέρα. Αυτό αφορά και στα άλλα σημεία του νομοσχεδίου που δημιουργούν τριβές [βαθμός εισαγωγής, διάρκεια σπουδών κ.τ.λ.].
Επίσης, αυτές τις δραστικές αλλαγές έπρεπε να τις απαιτήσουν οι εργαζόμενοι στα πανεπιστήμια και κυρίως οι φοιτητές. Οι ευσυνείδητοι τουλάχιστον που είναι και η πλειοψηφία. Δεν μπορεί οι πανεπιστημιακοί να δέχονται συνάδελφοί τους να ξεφτιλίζονται από κουκουλοφόρους στα γραφεία τους, ή να χτίζονται στα γραφεία τους και να μην ανοίγει μύτη. Δεν μπορεί οι φοιτητές να επιτρέπουν σε άσχετους να ελέγχουν και να καταστρέφουν τα ιδρύματα και να μένουν απαθείς.
Ο κορονοϊός, αργά ή γρήγορα, θα περάσει και η κατάσταση θα εξομαλυνθεί. Τότε θα ’θελα να δω τους φοιτητές ξανά μπροστά. Σε δράσεις αλληλεγγύης όπως οι αιμοδοσίες, σε βοήθεια σε αδύναμες κοινωνικές ομάδες, σε θεατρικές και μουσικές παραστάσεις σε περιοχές και ανθρώπους που τα έχουν ανάγκη. Όνειρα θερινής νυκτός; Ίσως.
Θα ’θελα να τους δω μπροστά και ενεργούς. Όχι ουρές της κάθε φοιτητικής παράταξης που τάζουν πέρασμα μαθημάτων και συμμετέχουν επίσης σε ένα άθλιο παζάρι για την εκλογή πρυτάνεων, ενώ οι εκάστοτε υποψήφιοι πρυτάνεις «πλησιάζουν» και «εξυπηρετούν» τις παρατάξεις για να εκλεγούν. Το ακόμη χειρότερο είναι ότι εκπρόσωποι φοιτητών (προφανώς κομματικών παρατάξεων) συμμετέχουν στην εκλογή (πρόσληψη) και στην εξέλιξη εκπαιδευτικού, διδακτικού, ερευνητικού προσωπικού. Αυτά είναι που πρέπει να δούνε και να καταδικάσουν οι απλοί φοιτητές και να μη γίνουν πιόνια σε πολιτικά παιχνίδια επιτήδειων.
Θέλω να τους δω να απαιτούν εγκαταστάσεις που σε κάθε πολιτισμένη χώρα αποτελούν αυτονόητη παροχή στους εκπαιδευόμενους. Να απαιτούν ασφάλεια και αξιολογημένους καθηγητές. Μέσα από αξιόπιστα συστήματα κι όχι από κομματικές περγαμηνές.
Τώρα φτάνω στους γονείς.
Έννοια του γονέα είναι το παιδί του να φοιτά σε ένα ίδρυμα ασφαλές, καθαρό, με καλή παγκόσμια βαθμολογία ως προς την αξιολόγησή του. Προς αυτή την κατεύθυνση πρέπει να πιέζει τους πολιτικούς που ψηφίζει κι όχι να τους αξιοποιεί για να περάσει το «βλαστάρι» του κάποια μαθήματα. Ελπίζω κάποιοι να μην πέφτουν από τα σύννεφα πως συμβαίνουν κι αυτά. Γιατί όχι μόνο συμβαίνουν αλλά συμβαίνουν συχνά.
Τελευταία άφησα την Κυβέρνηση.
Συμφωνώ πως κάτι πρέπει να αλλάξει ριζικά. Διαφωνώ πως μία Αστυνομία εντός των ιδρυμάτων που θα υπάγεται στο Υπουργείο Δημόσιας τάξης θα λύσει το πρόβλημα. Πάντα σε όλη την ιστορία η εύρεση χρυσής τομής είναι αυτή που ξεχωρίζει τους πραγματικούς ηγέτες από τους χαζοκυβερνήτες της πλάκας.
Έστω και τώρα, ας δουν τι μπορούν να σώσουν για να επανέλθει η ομαλότητα. Μια ομαλότητα που η κοινωνία μας έχει ανάγκη, μια και οι υποκινούμενες για μένα πορείες –αν δει κάποιος σημερινό σποτάκι της Αντιπολίτευσης θα καταλάβει τι εννοώ– μπορεί να εκθέσουν τη νεολαία μας σε τρομερούς κινδύνους. Ποτέ δεν αποτέλεσε ντροπή η υπαναχώρηση σε ένα πρόβλημα που πάει να δημιουργηθεί. Η πυγμή είναι χρήσιμη και πάντα κρίνεται από το αποτέλεσμα. Κάποιες φορές όμως, η σωφροσύνη είναι χρησιμότερη.
Επιθυμία της κοινωνίας είναι ένα «άλλο πανεπιστήμιο» όσο πιο γρήγορα γίνεται.