Της Αναστασίας Μιρλή
ΤΤην τελευταία δεκαετία παρατηρούμε ότι υπάρχει εντός των σχολείων αύξηση των περιστατικών βίας (σωματικής και ψυχολογικής) ανάμεσα σε μαθητές. Κι ενώ από τη μία το σύστημα δικαίου στην Ελλάδα χαρακτηρίζεται από τη μέριμνα που λαμβάνεται για το συμφέρον του παιδιού, όταν φτάνουμε στο πεδίο της σχολικής βίας με ευκολία ένα παιδί στοχοποίειται, ίσως και για πάντα, είτε ως θύμα είτε ως θύτης.
Στο σημείο αυτό προκύπτει το ερώτημα: Υπάρχουν ΠΑΙΔΙΑ – ΘΥΤΕΣ;
Ως κοινωνία παραβλέπουμε συστηματικά και ηθελημένα το γεγονός ότι τα παιδιά μιμούνται – και συνήθως μιμούνται «τους μεγάλους», αυτούς που έχουν στο άμεσο οπτικό τους πεδίο, δηλαδή στην οικογένεια, στο φιλικό τους περιβάλλον, στην τηλεόραση.
Είναι η σχολική βία πρόβλημα αυτό καθαυτό ή μήπως είναι η συνέπεια μιας απέραντης και μη ελεγχόμενης (λόγω της αδιαφορίας του κράτους) βίας εντός της οικογένειας; Μήπως η αδιαφορία και η έλλειψη ενσυναίσθησης των παιδιών στην τρυφερή τους ηλικία, οφείλεται στον ωχαδελφισμο και την αδιαφορία που αντιγράφουν από την κοινωνία των “μεγάλων”; Μπορούμε να συζητάμε για τα παιδιά χωρίς (πριν) να συζητήσουμε για τους “μεγάλους”; Μπορεί να είναι ένα παιδί, ένα οποιοδήποτε παιδί, το “πρόβλημα”;
Για όσο ακόμα το σύστημα παιδείας στο βωμό του χρήματος και της υποχρηματοδότησης δεν καλύπτει όλα τα σχολεία, από άκρη σε άκρη, με ψυχολόγους και κοινωνικούς λειτουργούς, το πρόβλημα θα διαιωνίζεται. Για όσο το σύστημα παιδείας δεν προάγει το πρότυπο της συνεργασίας και της ενσυναίσθησης, αλλά του ανταγωνισμού, θα συνεχίζουν να παράγονται ανάλγητοι και αδιάφοροι νέοι.
Εφόσον, ακόμα και σήμερα, η εκδήλωση σχολικής βίας δεν αποτελεί λόγο για την επέμβαση των κοινικών υπηρεσιών στην οικογένεια, το πρόβλημα θα μείνει άλυτο κι η κοινωνία θα μείνει απλώς να ψάχνει για να χαρακτηρίσει τον αποδιοπομπαίο τράγο, αναπαράγοντας τα στερεότυπα του “κακού μαθητή” και άλλα χειρότερα.
Πλέον πρέπει να βάλουμε ως κοινωνία πρώτο στόχο την αλλαγή τη δική μας, που θα παρασύρει και τα παιδιά μας, προς το καλύτερο! Πρέπει να στηρίξουμε τα παιδιά μας με κάθε τρόπο, κόντρα στην κυβερνητική πολιτική που προάγει τα λάθος πρότυπα (εντός και εκτός σχολείου)! Πρέπει να απαιτήσουμε αμεσότερες αντιδράσεις του κράτους για την προστασία όλων των παιδιών, ακόμα και αυτών που μέχρι σήμερα χαρακτηρίζουμε ως θύτες.
Οι λύσεις είναι απλές:
- Πλήρη εφαρμογή του θεσμού του “Σχολικού Ψυχολόγου” και “Κοινωνικού Λειτουργού”, που εφαρμόστηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ το 2017.
- Επαναφορά του μαθήματος της Κοινωνιολογιας στο Λύκειο.
- Αύξηση των θεμάτων ανάπτυξης ενσυναίσθησης στο Δημοτικό και το Γυμνάσιο.
- Άμεση επέμβαση των κοινωνικών υπηρεσιών στις οικογένειες θυτών και θυμάτων, με σκοπό την ουσιαστική υποστήριξη τους.
- Αμεση στήριξη των δημοσίων κοινωνικών υπηρεσιών με μόνιμες προσλήψεις.
Χρωστάμε στα παιδιά μας να φτιάξουμε ένα καλύτερο μέλλον για εκείνα. Γιατί η σχολική βία θα εξαλειφθεί μόνο αν το λύσουμε βασικά προβλήματα εντός της ευρύτερης κοινωνίας.
Και γι’ αυτά οφείλουμε να αγωνιζόμαστε. Για κοινωνική δικαιοσύνη, αλληλεγγύη και ισότητα!!!
Η Αναστασία Μιρλή είναι Βιολόγος-Εκπαιδευτικός, Υποψήφια Διδάκτωρ ΔΠΘ, Υποψήφια βουλευτής Καβάλας ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ