Των Αντώνη & Κωνσταντίνου Κούφαλη
Δεν θα μιλήσουμε επετειακά, δεν μας ενδιαφέρουν οι παγκόσμιες ημέρες που αφιερώνονται από τον ΟΗΕ για να αφυπνίσουν την παγκόσμια συνείδηση πάνω σε προβλήματα που έχουν ήδη ξεφύγει. Δεν μας ενδιαφέρουν οι παράτες για νίκες και ήττες, για ξεριζωμούς και παλιννοστήσεις, για σεισμούς και ολικές καταστροφές, δεν έχουμε μυαλό για όλα εκείνα που γράφουν τον επίλογο της Ανθρώπινης Κωμωδίας έτσι όπως σερβίρεται από τους δέκτες καθημερινά λίγο πριν το δελτίο καιρού…
Τα θύματα για τους πολλούς είναι αριθμοί και ευκαιρία για παιχνίδι που πάντα μας εξαγριώνει. Ευτυχώς που επιζούν στη μνήμη και την καρδιά αυτών που τους στερούνται, γιατί για τους υπόλοιπους είναι η αφορμή να σηκωθούν από τον καναπέ και να ανάψουν τσιγάρο, να ανοίξουν το ψυγείο, ή να στρέψουν το δέκτη τους στο υπερβατικό σύμπαν του Κοκλώνη και της παγιέτας του.
Αφού, λοιπόν, δεν μαθαίνουμε τίποτα καινούριο γιατί φοβόμαστε την ελευθερία που χαρίζει η γνώση, ας επανέλθουμε στην αρχή, στη ρίζα της ύπαρξης μας, και ας ακουμπήσουμε μαζί με το μισό πληθυσμό στις πλάτες του άλλου μισού που μας γεννάει, μας κουβαλάει μέχρι τέλους, μας εμπνέει και μας στηρίζει με την ανυπέρβλητη δύναμη του.
Ας πούμε δυο λόγια για τη Γυναίκα στην Τέχνη και ειδικότερα στο Θέατρο, όχι από τη μεριά της δημιουργού αλλά από την άλλη, της φυσικής παρουσίας που αποτελεί τον μόνιμο ζωοδότη για όλους τους εμπλεκόμενους – όπως λένε οι πολιτικοί – συγγραφείς, ηθοποιούς, σκηνοθέτες, σκηνογράφους, μουσικούς και κάθε είδους ταπεινό εργάτη που διαφορετικά θα έμενε άγνωστος και άσιτος αν η Γυναίκα δεν κατέθετε από την τσεπούλα της το αντίτιμο της θέσης της σε πλατείες και υπόγεια και εξώστες.
Είναι ασήμαντη η αντρική συμμετοχή και στήριξη. Είναι ελάχιστη. Για το θεαθήναι ή για τους πραγματικούς λάτρεις του θεάτρου, ενώ εκείνη της γυναίκας είναι διαρκής, αυτόβουλη και πάντα υποστηρικτική. Χρειάζονται πολλοί, απείρως περισσότεροι άντρες για να ισοσκελίσουν τη δύναμη μιας γυναίκας. Οι άντρες είναι αδύνατο να διαχειριστούν την αδυναμία τους , να τα βγάλουν πέρα μόνοι τους, το ίδιο και το θέατρο, χωρίς τη γυναικεία συμμετοχή.
Τις ζήσαμε από πολύ κοντά τον ενάμιση μήνα των παραστάσεων. Ακούγαμε να ανεβαίνουν τις σκάλες μικρές παρέες, ζευγάρια, ή ολομόναχες, νέες και μεγαλύτερες να τιτιβίζουν χαρούμενα, να συζητάνε τα υπέρ και τα κατά, να ξεχειλίζουν από την ενέργεια εκείνη που γεννάει η περιέργεια του άγνωστου, του καινούριου.
Είναι τόσο ελλιπής ο άντρας. Η γυναίκα μπορεί να μείνει μόνη, προσέχει την υγεία της, ασκείται, κάνει καινούριες παρέες, αγαπάει τη Τέχνη, δεν είναι επιθετική, είναι φιλική και απόλυτα προσηλωμένη στο στόχο της. Ακόμη και αν ”φύγει” ο σύντροφος της, για πολλές η ταφή του άντρα τους είναι ο πραγματικός , ο αληθινός γάμος. Το επιστέγασμα της ζωής της και η ανταμοιβή της θυσίας της.
Είναι η υπέρτατη ευκαιρία να δει, να μάθει και να χαρεί. Και αυτό, το ζήσαμε στο θέατρο.
Πηγή: Huffington Post Greece
O Αντώνης και ο Κωνσταντίνος Κούφαλης είναι θεατρικοί συγγραφείς