Ο παίκτης της Δόξας Αμυγδαλεώνα, Κωνσταντίνος Παπαβασιλείου λέει το δικό μου «αντίο» στα γήπεδα, ανατρέχοντας στο παρελθόν και στα όσα έζησε ως ποδοσφαιριστής, με όλες τις στιγμές, καλές και κακές, να απαρτίζουν εν τέλει την ουσία του ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου το οποίο θα αγαπάει για πάντα, όπως και την ομάδα του, ακόμη και μακριά από τα γήπεδα.
Το «αντίο» του Κωνσταντίνου Παπαβασιλείου στα γήπεδα
Από μικρό παιδί φόρεσα τη φανέλα της Δόξας Αμυγδαλεώνα. Μεγάλωσα μέσα στην ομάδα, από την ακαδημία μέχρι και σήμερα που έγινα 32 χρονών. Δε σκέφτηκα ποτέ να φύγω. Οι φίλοι μου ήταν εκεί, οι στιγμές ήταν αληθινές και το ποδόσφαιρο για ‘μένα ήταν πάντα κάτι πολύ περισσότερο από ένα παιχνίδι.
Ποτέ δεν ήμουν ο «πρώτος παίκτης». Αλλά ήμουν πάντα εκεί, παρών, να δουλεύω, να προσπαθώ, να δίνω το 100% για την ομάδα και τους συμπαίκτες μου. Είχα την τιμή για πολλά χρόνια να φορέσω το περιβραχιόνιο του αρχηγού και αυτό για ‘μένα ήταν και θα είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή. Ζήσαμε μεγάλες στιγμές.
Κορυφαία από όλες, το πρωτάθλημα της σεζόν 2018-2019, μια χρονιά που θα θυμάμαι για πάντα, γεμάτη πάθος, ένταση και χαμόγελα. Φυσικά, δεν έλειψαν και οι δύσκολες στιγμές… Υποβιβασμοί, τραυματισμοί, απογοητεύσεις. Αλλά και αυτά, κομμάτι του ταξιδιού. Και έμαθα από όλα. Πάντα προσπαθούσα για το καλό του συνόλου, χωρίς να κοιτάζω τι έχει να κερδίσει ο καθένας εκτός γηπέδου. Άλλωστε, κάποιοι από εμάς παίζαμε, γιατί απλώς το αγαπούσαμε και όχι για άλλους λόγους…
Για δύο χρόνια είχα και τη χαρά να προπονήσω την ακαδημία της ομάδας μας. Και δεν θα ξεχάσω ποτέ τη στιγμή που, μετά από χρόνια, βρέθηκα συμπαίκτης με παιδιά που κάποτε τους έκανα την πρώτη τους προπόνηση.
Αυτό για ‘μένα ήταν η ουσία του ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου. Αυτό ήταν το δικό μου «ευχαριστώ».
Ευχαριστώ όλους τους προπονητές που με πίστεψαν, όλους τους συμπαίκτες που πορευτήκαμε μαζί, τη διοίκηση της Δόξας που στάθηκε πάντα τίμια. Το ποδόσφαιρο τελειώνει για ‘μένα ως παίκτης, αλλά η αγάπη για την ομάδα και το άθλημα δεν τελειώνει ποτέ.
Εις το επανιδείν…