Το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο της Καβάλας θρήνησε πριν από λίγες μέρες τον θάνατο του 22χρονου ποδοσφαιριστή Αλέξανδρου Αρακελιάν, ο οποίος σκοτώθηκε σε τροχαίο δυστύχημα στη Γερμανία όπου διέμενε τους τελευταίους μήνες.
Ο Αλέξανδρος ήταν ένα σπουδαίο ταλέντο και αγωνίστηκε στον Νομό Καβάλας με τον Άρη Ζυγού, τον Κεραυνό Κρηνίδων, τον Ηρακλή Καβάλας και τα Χελιδόνια από όπου και ξεκίνησε. Στην αυγή της καριέρας του, όμως, η μοίρα τού επιφύλασσε άλλα σχέδια.
Ο θάνατός του σκόρπισε θλίψη σε συγγενείς και φίλους, ακόμα και σε ανθρώπους που δεν τον ήξεραν καλά, αλλά τους κέρδισε με το μόνιμο χαμόγελό του. Λίγο μετά την τραγική είδηση, ξεκίνησε ένας άλλος επίπονος αγώνας δρόμου, αυτός της επιστροφής της σωρού του από την Γερμανία στην Ελλάδα, το τελευταίο «ταξίδι» του Αλέξανδρου.
Τα χρήματα τα οποία απαιτούνταν ήταν πολλά και η οικογένεια δεν μπορούσε να σηκώσει το οικονομικό βάρος. Οι φίλοι ζήτησαν βοήθεια μέσω διαδικτύου και μέσα σε ελάχιστες μέρες, συγκεντρώθηκε το απαιτούμενο ποσό για την τελευταίο «εισιτήριο» επιστροφής του Αλέξανδρου στην Ελλάδα.
Το «ευχαριστώ» των οικείων δεν μπορεί να εκφράσει ούτε στο ελάχιστο τα συναισθήματά τους γι’ αυτήν την πράξη ανθρωπιάς και ευαισθησίας, εκφράζει, όμως, την στάλα παρηγοριάς που ένιωσαν από την ανταπόκριση του κόσμου. Άλλωστε ο Αλέξανδρος ήταν αγαπητός σε όλους και όσοι τον ήξεραν καλά, έλεγαν ότι όσοι τον γνώρισαν και για λίγο, δε θα τον άφηναν ούτε στην άλλη ζωή. Κι έτσι κι έγινε.
Καλό Παράδεισο…
Το συγκινητικό μήνυμα στο προφίλ…
Το δικό του «αντίο» θέλησε να εκφράσει μέσω facebook ένας φίλος του Αλέξανδρου, αναρτώντας ένα μήνυμα γεμάτο συγκίνηση, αλλά και «γιατί», τα οποία δεν μπορούν να «σβήσουν» ούτε με το χαμόγελο ως τελευταία θύμηση ούτε και με την καλοσύνη του άτυχου νεαρού…
Τι να πρωτοπεί κανείς γι’ αυτά τα όσα μύρια συμβαίνουν σε αυτή τη ζωή και «ξέχασε» στο πέρασμα του χρόνου, ή την αδυναμία μας για το θέλημα του Θεού, να μην μπορεί να ερμηνευθεί, αφού δείχνει να μην κρατά «ίσες αποστάσεις» στις αποφάσεις Του απέναντι στη ζωή και το θάνατο, σ’ αυτή την κούρσα ζωής ή θανάτου που έχουμε όλοι εμπλακεί από τη γέννησή μας και δείχνουμε ανήμποροι να ελέγξουμε…
Έτσι ξαφνικά, χάθηκε ένας δικός μας άνθρωπος, ένα «παιδί-μάλαμα», καταξιωμένος ποδοσφαιριστής, ανερχόμενο αστέρι, που είχε όλα τα προσόντα να συνεχίσει να προσφέρει τις πολύτιμες αυτές υπηρεσίες του, με ένα τρόπο πάντα γεμάτο από αισθήματα και ανθρωπιά…
Ήταν μόλις 22 χρονών, αφήνοντας γονείς αδέρφια και φίλους, σε ένα ξαφνικό κρεσέντο της μοίρας! Έχασε τη ζωή του και μας άφησε όλους άφωνους για την τραγική συγκυρία της απώλειάς του, που βύθισε στο πένθος οικείους και φίλους, να μην μπορούν να συνειδητοποιήσουν αυτό που συνέβη, να μη μπορούν να συνέλθουν από το σοκ, ένας τόσο καλός και πολλά υποσχόμενος νέος άνθρωπος να φύγει τόσο άδοξα από τη ζωή…
Τι λόγια παρηγοριάς να βρει κανείς να πει, να απαλύνουν κάπως τον αβάσταχτο πόνο ψυχής των δικών του ανθρώπων, αφού κι εσύ που το ζεις, τρέμεις σύγκορμος και πονάς αφόρητα, μη έχοντας ούτε τη δύναμη ούτε το θάρρος να πάρεις ούτε στο τηλέφωνο τους συγγενείς και τους φίλους, αδυνατώντας να πιστέψεις το μοιραίο γεγονός, που σε παγώνει και σε παραλύει ολόκληρο, για τη συγκυρία της κακιάς στιγμής που διάλεξε τον Αλέξανδρο μας, ως τον «εκλεκτό» της επουράνιας κατοικίας…
Γεννιούνται αρνητικά και πλήρους θυμού συναισθήματα από την ξαφνική απώλεια ενός νέου ανθρώπου, που δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει τον κύκλο του στη γη, σε ταρακουνάει συθέμελα, σε συγκλονίζει, νιώθεις να πνίγεσαι από ένα πελώριο «γιατί…».
Κι όμως, όταν καθαρίσει λίγο το μυαλό και η ψυχή από τον ανείπωτο πόνο, έρχεται η απάντηση, που τη δίνει η ίδια η ζωή, από τη γέννηση ως το θάνατο και τις μοιραίες «συμπτώσεις» της, μέσα από την θρησκεία και την πίστη μας στο «Απόλυτο Θεϊκό Σχέδιο», που παραμένει άγνωστο αλλά που μας οπλίζει με υπομονή, καρτερία, θέληση και δύναμη να συνεχίσουμε να δεχόμαστε τις αποφάσεις Του, να αισθανόμαστε ότι ο Αλέξανδρος θα βρίσκεται μαζί μας, παντού και πάντα με το ανόθευτο καλοσυνάτο του χαμόγελο, που τόσο απλόχερα μοίραζε στους αρρώστους δίπλα του, γεμάτος ανθρωπιά και διάθεση να απαλύνει τον πόνο τους, μια στάση ζωής που άφησε ανεξίτηλα τα σημάδια της στο σύντομο πέρασμά του από εδώ…
Όλοι επιβάτες στο ίδιο πλοίο της ζωής είμαστε, αλλά σε αυτή τη διαδρομή κάποιοι θα βρεθούν ναυαγοί, από τις απρόβλεπτες τρικυμίες της ζωής, και θα χαθούν από την προσωρινή κατοικία στην μόνιμη, στην αιωνιότητα, όπου και ο τόπος συνάντησης όλων των αγαπημένων προσώπων, αυτών, που όσο ζούμε, δεν θα ξεχνάμε ποτέ, θα μας συντροφεύουν καθημερινά στη ζωή μας, ως απόδειξη αγάπης και μνήμης…
Το γεγονός της αιφνίδιας απώλειάς του βύθισε, πέρα από τους δικούς του, στο πένθος όλη την κοινωνία της Καβάλας και της περιοχής που ζούσε στην Γερμανία και όχι μόνο, όλοι κονταροχτυπηθήκαμε από αυτό, μια βαριά καταχνιά απλώθηκε σε όλους τους δικούς του ανθρώπους, την οικογένειά του και τους φίλους του, τους συνεργάτες του αλλά και τον απλό κόσμο που τον ζούσε και τον εξυπηρετούσε καθημερινά, μια παρουσία τόσο ευγενική και τόσο γεμάτη από συναισθήματα, που σ’ έκανε να τον συμπαθήσεις αμέσως, δεν είχε ο Αλέξανδρός μας δηλητηριαστεί από τη σκληράδα της ζωής, ούτε είχε νοθεύσει τα συναισθήματά του και τις ιδέες του, παρέμενε ένα άδολο πλάσμα προσφοράς και συμπόνιας.
Τεράστια απώλεια όταν χάνονται τέτοιοι άνθρωποι…
Περισσότερα λόγια παρηγοριάς δε βρίσκω να πω, η συγκίνηση και η οδύνη για τον ξαφνικό χαμό του, δεν με αφήνουν να συνεχίσω, εύχομαι στους γονείς, στα αδέλφια του, στους θείους τα εξαδέλφια και τους φίλους του να βρουν τη δύναμη να συνεχίσουν και χωρίς τον Αλέξανδρο.
Ας τον θυμούνται πάντα με αυτό το χαμόγελό του και την καλοσύνη του…
Αιωνία σου η μνήμη, αλησμόνητε Αλέξανδρε!