Ανοιχτή επιστολή προς τον Μητροπολίτη Φιλίππων Νεαπόλεως και Θάσου κ. Στέφανο, απέστειλαν δύο ενεργά μέλη της πρωτοβουλίας για τη διάσωση της ΣΦΓΤ Καβάλας. Ο Βασίλης Λιόγκας και ο Θόδωρος Θεοδωρίδης θέτουν τον Σεβασμιότατο προ των ιστορικών ευθυνών του σε ότι αφορά την τήρηση της συμφωνίας που έκανε ο προκάτοχος του μακαριστός Προκόπιος σε ότι έχει να κάνει με την λειτουργία της Στέγη στο φυσικό της χώρο που δεν είναι άλλος από το κτήριο της οδού Κύπρου.
Στην επιστολή αυτή καλείται ο Μητροπολίτης να υπερβεί τον ανθρώπινο εγωισμό του, να υποχωρήσει προς την ταπεινότητα που απαιτεί η αγιοσύνη του θεσμού που εκπροσωπεί και να σεβαστεί την ιστορία αλλά και την βούληση των ανθρώπων του ΣΦΓΤ να μην αποχωριστούν την διαχρονική και εμβληματική Στέγη τους.
Η ανοιχτή επιστολή αναφέρει σχετικά:
«Η Εκκλησία στην Ελλάδα είναι θεσμός και πυλώνας ηθικής. Από τους παλαιότερους και τους ισχυρότερους. Και αν στο διάβα του χρόνου, εναλλάσσονται οι επικεφαλής της, δηλαδή οι προκαθήμενοι ιεράρχες, δεν παύει να έχει μια συνέχεια και επομένως μια συνέπεια.
Ο μακαριστός Μητροπολίτης Προκόπιος, όταν το 2003 η Ιερά Μητρόπολις Φιλίππων Νεαπόλεως και Θάσου απέκτησε με δωρεά εκ μέρους του Συλλόγου Καπνεμπόρων το κτήριο της Στέγης του Συνδέσμου Φίλων Γραμμάτων και Τεχνών στην οδό Κύπρου, δήλωσε δημοσίως και απερίφραστα και διαβεβαίωσε με σαφήνεια τον ΣΦΓΤ αλλά και την τοπική κοινωνία ότι ο Σύνδεσμος θα συνέχιζε “αδιατάραχτα” την δράση του στους χώρους που χρησιμοποιούσε ήδη από το 1960 και η Μητρόπολη θα δημιουργούσε «Βυζαντινό Μουσείο» στον «επάνω όροφο» και μόνο. Υπάρχει δημοσιευμένη η σαφής αυτή δήλωση και η ειλικρινής πρόθεση του μακαριστού Προκοπίου στην εφημερίδα “Πρωινή” της 25 Νοεμβρίου 2002, φωτογραφία της οποίας παραθέτουμε και που αποτελεί αδιάψευστο και ακαταμάχητο ντοκουμέντο, «προκειμένου και η Στέγη να συνεχίσει να στεγάζεται και να δραστηριοποιείται αλλά και η Μητρόπολη να ολοκληρώσει τον ποιμαντικό σχεδιασμό του έργου της».
Ο Μητροπολίτης Προκόπιος, διακονούσε το ποίμνιο της Ιεράς μας Μητροπόλεως από το 1974, είχε ζυμωθεί με την τοπική κοινωνία και τα προβλήματά της, γνώριζε πρόσωπα και πράγματα και είχε αντιληφθεί πολύ καλά τί σήμαινε Στέγη και ποια ήταν η μεγάλη προσφορά του ΣΦΓΤ στην πόλη. Σεβάστηκε λοιπόν αυτή τη μακρά και πλούσια διαδρομή τού παλαιότερου πολιτιστικού συλλόγου της νεότερης Καβάλας και όχι μόνον δεν διατάραξε την υπάρχουσα από το 1960 κατάσταση αλλά και με την δήλωσή του εκείνη άφησε παρακαταθήκη και για το μέλλον να μην αλλάξει ποτέ το καθεστώς αυτό, το οποίο άλλωστε είχαν οριοθετήσει με απόλυτη σαφήνεια οι καπνέμποροι με εκείνο το “ΕΣΑΕΙ” του Νίκου Πετρίδη προς τον Χαράλαμπο Λαλένη.
Αυτή την κατάσταση έρχεται τώρα ο Μητροπολίτης Στέφανος να καταπατήσει αυθαίρετα, αθετώντας μια διαχρονική υπόσχεση της τοπικής Εκκλησίας προς την τοπική κοινωνία, μη τιμώντας ουσιαστικά τη μνήμη του προκατόχου του.
Και ενώ με ταπεινότητα, καταλαγή και υποχωρητικότητα, όπως διαχρονίως οφείλει να λειτουργεί η Εκκλησία, θα έπρεπε να αντιμετωπίσει την διογκούμενη από μεγάλο μέρος της τοπικής κοινωνίας άδολη και αυθόρμητη αντίδραση στα σχέδιά του, εκείνος αντιθέτως εγωιστικά επιμένει στο μεγαλεπίβολο όραμά του, ανεμίζει με έπαρση το φλάμπουρο της “ιδιοκτησίας”, έστω κι αν την απέκτησε, ακόπως και ανεξόδως, απειλώντας μάλιστα με νομικά μέσα τους αντιδρώντες, ωσάν να ήτο ένας κυνικός μεγαλοϊδιοκτήτης.
Αλήθεια αυτή είναι η Εκκλησία που θέλουμε; Αυτοί είναι οι ποιμενάρχες που μας αξίζουν; Και τι σχέση μπορεί να έχει όλο αυτό που ζούμε τους τελευταίους μήνες με την ορθόδοξη παράδοση;
Ένας εκκλησιαστικός ηγέτης, άρα, κατά τεκμήριο φωτισμένος και πρότυπο πατρικής διαπαιδαγώγησης και φρόνησης, δεν πρέπει να διχάζει το ποίμνιό του, να χρησιμοποιεί επιχειρήματα με όρους «αγοράς», να αγνοεί δημόσιες δεσμεύσεις και να περιχαρακώνεται στα περί ιδιοκτησίας θέματα, που δείχνουν επιθετική στάση απέναντι στο πρώτο πνευματικό σωματείο της πόλης.
Απευθύνουμε μία ύστατη έκκληση στον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη κ. Στέφανο, να υπερβεί τον ανθρώπινο εγωισμό του, να υποχωρήσει προς την ταπεινότητα που απαιτεί η αγιοσύνη του θεσμού που εκπροσωπεί, να σεβαστεί την ιστορία αλλά και την βούληση των ανθρώπων του ΣΦΓΤ να μην αποχωριστούν την διαχρονική και εμβληματική Στέγη τους, πράγμα που θα οδηγήσει τον Σύνδεσμο σε αφανισμό, και, είτε να περιοριστεί στον επάνω όροφο, είτε να αναζητήσει άλλο χώρο (διαθέτει αρκετούς η Μητρόπολή μας) να στεγάσει ένα Κειμηλιαρχείο αντάξιο της Μητρόπολης και της 100χρονης ιστορίας της.
Η συνέχιση αυτής της αντιπαράθεσης φθείρει τον ίδιο και την τοπική Εκκλησία, τραυματίζει την εικόνα του -αλλά και την ψυχή του, νομίζουμε- και στο μόνο που τελικά καταλήγουμε είναι ότι θα δημιουργήσει ένα βαθύ ρήγμα στις σχέσεις του με την τοπική κοινωνία, γιατί, αν επιμένει, τότε η ιστορία αυτή δυστυχώς θα τραβήξει σε χρόνο και σε δυσάρεστες αντιπαραθέσεις, που θα αφήσουν βαθιές πληγές.
Αν επικρατήσει τελικά και “νικήσει” σ’ αυτήν την πύρρεια μάχη και καταφέρει να ορθώσει στην οδό Κύπρου το λαμαρινένιο μεγαθήριό του, πετάγοντας στο δρόμο τον ΣΦΓΤ, θα έχει ικανοποιήσει μια ματαιοδοξία και θα νιώθει προφανώς δικαιωμένος ενώπιον των ανθρώπων. Τί θα έχει όμως να πει ενώπιον του Θεού»;