Ήταν Φλεβάρης εκείνης της νέας δεκαετίας του ’20… Όλα έδειχναν πως η δεκαετής κρίση θα μείνει πίσω, καλά κρυμμένη στη κατώφλι της μιζέριας της δεκαετίας του 2010! Επιχειρήσεις, νοικοκυριά, και κυβερνήσεις, πολιτικοί, και κόσμος και κοσμάκης, καλοντυμένος με το κοστούμι της νέας, καλής, και τόσα πολλά υποσχόμενης νέας εποχής δίνουν το παρών σε μια θάλασσα αισιοδοξίας άρτια καμουφλαρισμένης.
Ήταν εκείνος ο Φλεβάρης που κάτι στον αέρα μύριζε αλλαγή, κάτι στο κόσμο έδειχνε πως τέρμα πια, δεν πάει άλλο… μα επιτέλους σαν να άνοιξαν οι ουρανοί… επιτέλους αυτή η ταλαίπωρη γενιά του ’80 με την πλουσιοπάροχη ήβη και την ευνουχισμένη νιότη, θα έπαιρνε πίσω αυτό που της χρωστούσε το σύμπαν!
Όμως το σύμπαν είχε αλλά σχέδια για δαύτους…
Ήρθε κι ο Μάρτης, γδάρτης και παλουκοκαύτης που λένε κι οι παλιοί και δίκιο να ’χουν μοιάζει. Ήρθε λοιπόν και Μαρτης του 2020! Ολοζώντανος μπροστά μας! Η αγορά γεμάτη αισιοδοξία, κόσμος στα μαγαζιά ψωνίζει, τα καφέ και τα εστιατόρια σφύζουν από ζωή, πολιτισμός και τέχνη σε άνθηση. Ζωή παντού. Το χρήμα ρέει.
Οι τράπεζες, λέει, συμφώνησαν να ανοίξουν τη στρόφιγγα. Νέα δάνεια «επιτέλους»! Λεφτά στον κόσμο, επενδύσεις, νέες θέσεις εργασίας, new era, τρίβουν τα χέρια τους οι απανταχού υποστηρικτές της σχολής του Σικάγο! Ελεύθερη αγορά! Μονεταρισμός, φιλελευθερισμός, ελάχιστη κρατική παρέμβαση! Μας τα λέγαν καιρό, αυτή ήταν η λύση.
Ο «γδάρτης» όμως Μάρτης δεν είχε δείξει ακόμα τα δόντια του… Ακουγόταν εδώ και καιρό πως κάτι γινόταν στην Κίνα, ένας ιός. Corona virus, κορονοϊος, αλλά λίγο μας ένοιαζε. «Μακριά απ’ τον κώλο σου, εκατό ξυλιές», που έλεγε και η μακαρίτισσα η γιαγιά μου…
Ήρθε όμως, δεν άργησε. Και χτύπησε την πόρτα. Ευρώπη ανοχύρωτη μπροστά στο τέρας! Πανικός παντού! Κανείς δεν φανταζόταν αυτό που θα συμβεί…
Άρχισαν σιγά σιγά να κλείνουν όλα. Τα σχολεία, για αρχή. Έρημες πόλεις, ησυχία παντού, το μόνο που κουνιόταν τις βραδινές ώρες, τα σύννεφα! Ήρθε κι η δίκη μας ώρα… Μείναμε μέσα.
Στην αρχή ήταν το όνειρο! Ώρες ατέλειωτες με την οικογένεια και τα παιδιά, ώρες που ποτέ δεν είχαμε, και αν είχαμε τις σπαταλούσαμε σε ανοησίες! Οι σκέψεις ήταν πολλές και οι ώρες ακόμη περισσότερες για να σκεφτείς κι αλλά. Πολλές ώρες παιχνίδι με τα παιδιά, ξαναγνωρίσαμε ο ένας τον άλλον. Φανταστήκαμε τρόπους ευφάνταστους, σκεφτήκαμε νέα παιχνίδια, κάτσαμε επιτέλους όλοι μαζί στο μεσημεριανό τραπέζι να μοιραστούμε τις αγωνίες μας και τη καθημερινότητά μας. Μόνο που καθημερινότητα σιγά σιγά διαπιστώσαμε πως δεν υπήρχε…
Οι ώρες άρχισαν να περνούν αργά. Τα παιδιά που δεν μπορούσαν να αντιληφθούν ακριβώς τι συνέβαινε, άρχισαν να ζητούν παιχνίδι και κοινωνικές συναναστροφές. Όμως απαγορεύτηκαν και αυτές! Μέσα, μένουμε σπίτι. Τουλάχιστον υπάρχει το ίντερνετ! Μουσική, βιβλία, Netflix και Άγιος ο Θεός! Οι βιντεοκλήσεις γίνανε το «έξω για καφέ». Βιντεοκλήσεις με παππούδες, φίλους και καφεδάκι μέσω Viber. Καλώς ήρθαμε στη νέα τάξη πραγμάτων…
Η σκληρή πραγματικότητα δεν άργησε να έρθει. 12ωρα δουλειάς, κλεισμένος μέσα στο σπίτι. Συνδεδεμένος με το pc του γραφείου! Τα τηλέφωνα δεν σταματάνε να χτυπάνε. Βλέπεις, υπάρχουν πάντα δυο ταχυτήτων καραντινιέρηδες! Και οι λογιστές εν προκειμένω, οι λαντζέρηδες της εκάστοτε κυβέρνησης, καλούνται να βάλουν σε τάξη και να ξεπλύνουν τ’ άπλυτα του «χθεσινού» γλεντιού! Υπομονή…
Η λέξη «υπομονή» πήρε σάρκα και οστά! Και όλος ο κόσμος σε αναμονή. Ας ελπίσουμε αυτή η αναμονή να βγει σε καλό. Και λέγοντας καλό, ας είναι για το κοινό καλό! Και όχι μόνο των ολίγων…
Τελικά, το χθεσινό γλέντι θα μας αφήσει γλυκιά ή πικρή γεύση; Όλος ο κόσμος ζητάει πλέον την κρατική παρέμβαση και όταν το χρήμα δεν μπορεί να σώσει ζωές… τότε οι κοινωνίες αλλάζουν!
Ο Νικόλαος Α. Καλαντζόπουλος είναι λογιστής-φοροτεχνικός ΜΒΑ, MSc, BSc